Intermezzo

Terwijl ik wacht tot Ian mijn fiets gerepareerd heeft - alweer nodig, dit keer gebeurt het hopelijk goed -, schrijf ik verder over mijn verblijf in Sevilla. Wie mij kent, weet dat ik brei, haak en incidenteel naai en gek ben op wol en stoffen. Op internet had ik een wolwinkel ontdekt met alleen maar natuurlijke materialen: wol, linnen, bamboe, natuurlijk geverfde strengen wol enz. Dat leek me wel wat en dus plande ik gistermorgen een bezoekje. Het plan was om daarna Gilles terug te brengen en zelf ‘s middags naar het Centro Andaluz de Arte Contemporareo te gaan, waarna ik door zou reizen naar Itálica en daar de nacht doorbrengen. 
De winkel lag aan de andere kant van Sevilla, zeker een halfuur fietsen, maar ik heb een elektrische fiets en het weer was redelijk. Gilles had er ook zin in, dus zette ik hem achterop in zijn mandje en we vertrokken. Het kostte meer tijd dan ik dacht, maar uiteindelijk waren we op het adres, waar dus niks was dat ook maar op een wolwinkel leek. Nogmaals opgezocht, ditmaal via de navigatie op mijn telefoon. Daar vond ik behalve de mededeling dat de winkel tot 17.00 uur open was ook een Spaans zinnetje dat vertaald inhield: tot nader orde gesloten, bestellen online…..

Jammer, maar niks aan te doen. Ik had lekker gefietst, een ander, moderner stuk van de stad gezien en het was pas half een, dus reed ik welgemoed langs een andere route terug en overwoog ik om Gilles mee te nemen naar het Centro en hem daar bij mijn fiets te laten wachten. Gelukkig is Sevilla vlak, want mijn fiets reed sinds de ‘reparatie’ in Lucca niet erg lekker. De versnelling sloeg af en toe door en schakelen ging niet goed en ook de sterkte van de ondersteuning klopte niet naar mijn gevoel. En uitgerekend toen, meer dan een halfuur fietsen van de camper vandaan, ging het mis toen ik terugschakelde om op te trekken en niet meer kon doorschakelen. Ik kon nog fietsen, maar alleen in zijn een, wat lijkt op spinning, maar dan zonder verzet: niet te doen dus: je trapt je verloren en komt nauwelijks vooruit.
 

Maar waar vind je een fietsenmaker met verstand van elektrische Gazelles in Sevilla? Mijn laatste hoop op hulp was gevestigd op zaak nummer drie. Bij de eerste twee ving ik bot: het is bijna lunchtijd mevrouw, kom daarna maar terug; we hebben teveel werk, u kunt uw fiets hierlaten, maar we hebben voor vrijdag geen tijd. Te moe om verder te gaan had ik een uur staan wachten tot zaak drie weer open ging en het was inmiddels 4 uur. De monteur bleek tot vrijdag afwezig. En eigenlijk deden ze alleen nog reparaties aan eigen verhuurfietsen en onderhoud voor kopers omdat er geen monteurs beschikbaar zijn. De dame had medelijden met me en stuurde me naar Ian, een Engelse guy die haar incidenteel hielp met reparaties aan elektrische fietsen. Dus verzamelde ik mijn laatste restje moed en energie en spinde ik naar Ian. Hij heeft een klein bedrijfje, toevallig niet ver van de camperplaats. Hij zei niet veel, maar leek oké en kon de fiets vanmorgen repareren. Ik liet de fiets achter op hoop van zegen.

Inmiddels ben ik verhuisd, want die suffe veilige parkeerplaats waar ik was, was ik goed beu. Om daar te wachten tot mijn fiets gemaakt was, zag ik niet zitten. Er stonden zeker 50 campers bovenop elkaar, de meesten bleven maar een nachtje en iedereen was met z’n eigen ding bezig. In de zes dagen dat ik er was, had ik 5 verschillende buren en met twee mensen een gesprekje gehad. Zó saai! Nu sta ik op een parkeerplaats iets verderop. Het is er vergeven van het glas en erg stoffig, ruim en er zijn geen voorzieningen. Maar vanmiddag deelde mijn buurman, een jonge Nederlander, zijn schaal zelfgemaakte salade met zijn buren en maakte ik kennis met hen: een Duitse jonge vrouw met haar Israëlische vriend en twee jonge Nederlanders, tijdelijk buren en allemaal voor onbepaalde tijd op reis; op zoek naar ????, levend van spaargeld en incidentele baantjes. We hebben gepraat over vanalles. Echt gepraat! Pfffff, het kan wel! Ik heb nog nooit erg goed bij mijn eigen leeftijdsgroep gepast, doordat ik altijd op afwijkende momenten dingen deed of wilde die niet bij de ‘normale’ levensfases van dat moment hoorden. Zo ook nu weer, maar het zij zo. 
 

Ian bleek echt verstand van fietsen te hebben. In plaats van vanmorgen was de fiets pas aan het eind van de middag klaar en Ian liet me zien wat het probleem was. Er was niks mis met de versnelling zelf, maar er waren verschillende onderdeeltjes van de versnellingsnaaf kapot, vermoedelijk veroorzaakt door de vorige ‘reparatie’ en hij moest nieuwe bestellen om de fiets te kunnen repareren. Alles is nu goed afgesteld, ook de remmen en mijn fiets rijdt weer als een zonnetje!  Kosten? €25,- Nieuwe onderdeeltjes een tientje en vijftien voor het werk….

En zo blijken twee op het eerste gezicht verspilde dagen goed besteed. Mijn vertrouwen in de mensheid en de toekomst ervan is bevestigd en ik heb eindelijk weer een goeie fiets!