En vervolgens rijd ik zo snel mogelijk het lange eind terug naar huis….

Vandaag sta ik onder een enorme boom op een heuse camping in Mennetou-sur-Cher te wachten tot deze hete zaterdag voorbij is, omdat ik met dit weer niet in een file terecht wil komen. Ik ben al een paar dagen op weg naar huis en rijd van de hitte in Spanje, via de hitte in Frankrijk naar de hitte in Nederland. Het is de eerste camping deze reis, maar noodzakelijk omdat schaduw afwezig was op de camperplaatsen die ik tot nu toe uitkoos. Het is zo’n lekker oude, ouderwetse Franse Camping Municipal met grote schaduwbomen en verder alleen het noodzakelijkste als eenvoudig, maar compleet en schoon sanitair, een speeltuintje en royale plaatsen voor een prikkie. Jammer genoeg gaat zwemmen in de Cher niet door, want blauwalg heeft het water vergiftigd en ik moet me met een koude douche behelpen.

Vanochtend heb ik geprobeerd om de toerist uit te hangen. Het plaatsje verdiend het, want het is supermooi, maar blijkbaar gaat deze reis niet over reizen, want mijn hoofd is er niet bij. Ik heb hem gemaakt om mijn kleindochter te ontmoeten en om haar en haar ouders een rustige start te geven door te kramen, zodat ze konden bijkomen van de geboorte en wennen aan hun nieuwe rol. Ik heb ervan genoten om te zien hoe Leylyn zich ontwikkelde van een tere boreling naar een gulzige zuigeling die al reageert op mijn stem en duidelijk aanwezig is. Het was ook mooi om te zien hoe vanzelfsprekend Eltjo en Anne-May veranderden in een trotse pappa en mamma! Een paar weken zorgen was heerlijk en het ging me redelijk goed af, maar ik realiseer me waarom mensen jong babies krijgen: het houdt nooit op en is uitputtend. Dus was het lang genoeg geweest en tijd om te gaan. Anne-May is aardig opgeknapt en zij en Eltjo kunnen het nu verder zelf en zullen moeten uitvissen hoe zo’n kleintje in hun leven in te passen is. Of liever, hoe hun leven zich rondom Leylyn zal moeten voegen, maar dat dat met veel liefde zijn plek zal krijgen, daar twijfel ik niet aan. Gelukkig zal ik hen snel weer zien, want Anne-May’s choreografie ‘The melting body’  zal op de Nederlandse dansdagen in Maastricht door Eltjo gedanst worden en Leylyn heeft een oppas nodig. Anne-May kan zelf waarschijnlijk door de late geboorte nog niet dansen, maar zal als de choreografe aanwezig zijn en Frederica is een mooie vervangster. 

In mijn vorige blog schreef ik hoe Leylyn voor altijd aan Villafranca del Penedès gebonden zal zijn, omdat het haar geboorteplaats is. Nou dat klopt en ze zullen het niet vergeten, want de aangifte ontwikkelt zich inmiddels tot een heuse soap met veel afleveringen. Als het niet zo tenenkrommend zou zijn, zou ik er zelfs om kunnen lachen….Later misschien. Ik heb begrepen dat het volgende gebeurde: Toen Eltjo zijn dochter ging aangeven in het ziekenhuis, bleek dat dat alleen de eerste dag had gekund, wat hij niet wist. Of hij maar naar het gemeentehuis van Vilafranca del Penedès wilde gaan. Dat is vanaf het huis in Castellví de la Marca 11 km en het is alleen ‘s morgens open, dus is het een onderneming die gepland moet worden. De eerste keer fietste Eltjo er welgemoed naartoe. Bij het gemeentehuis werd hij weggestuurd met een papier dat ook door Anne-May ingevuld en ondertekend moest worden. Alhoewel Anne-May aardig Spaans beheerst, is zo’n ambtelijk formulier zonder hulp nauwelijks in te vullen, maar gelukkig kwam huiseigenaar Albert na een paar dagen langs en die heeft geholpen. Toen Eltjo daarmee opnieuw bij het gemeentehuis kwam, aangiftepoging nummer drie, bleek Anne-May zelf mee te moeten komen, omdat ze niet getrouwd zijn. May was nog herstellende en nog nergens anders dan thuis geweest, dus poging vier werd het eerste ‘uitje’ van het jonge gezinnetje. Daar aangekomen lukte het opnieuw niet, want nog het aantal namen, nog de namen zelf, Leylyn Felice en Lilaí werden geaccepteerd. De ambtenaar verwees hun naar het Nederlands Consulaat voor een officiële verklaring dat die namen in Nederland geaccepteerd worden. Maar nog het Consulaat in Barcelona, nog de Ambassade in Madrid vonden het hun verantwoordelijkheid, dus was goede raad duur. Uiteindelijk werd er via de gemeente Amsterdam een officiële verklaring opgestuurd en daarmee togen ze opnieuw met z’n drieën naar het gemeentehuis voor de vijfde poging tot aangifte van de geboorte van Leylyn, die inmiddels bijna drie weken oud was. Die dus ook niet doorging, want de verklaring was in het Engels opgesteld, maar moest in het Spaans en dus vertaald worden door een officieel vertaalbureau, dat dicht bleek, vakantie….. Het is te hopen dat een en ander binnen de Spaanse aangiftetermijn van een maand lukt, want zonder officiële aangifte bestaat Leylyn administratief niet, wat allerlei complicaties kan opleveren. 
Wat ik van deze onverschillige, tijd- en geldverslindende machtsvertoning vind, laat zich raden. Hoe aardig was het geweest als een belangstellende ambtenaar zich bij de eerste aangiftepoging in hun situatie had verdiept, de benodigde vragen had gesteld en Eltjo met een lijst van dingen die gedaan moesten worden had weggestuurd, zodat er bij het volgende bezoek gewoon aangifte gedaan had kunnen worden?

Nog twee etappes te gaan en dan ben ik weer thuis. Ik ben blij dat deze oververhitte zomer van 2022 in Spanje en andere hete plekken vol jeukende warmteuitslag, stekende midgets en vreselijk veel onuitroeibare vliegen dan voorbij is en ik hoop dat er nog een staartje Hollandse zomer voor me zal zijn. Met de naakte buurboer, die Carlos bleek te heten, is het niks geworden. Alhoewel hij mij zo leuk vond, dat hij me een kistje met zijn mooiste druiven kwam brengen, droop hij af toen met behulp van handen en voeten duidelijk werd dat ik daar maar tijdelijk was en terug naar Nederland zou gaan. Hij liet zich niet meer zien en ik heb hem alleen nog een keer in de verte met iemand zien praten, ditmaal aangekleed. Fout moment op een foute plek dus, want alleen al het idee van nog meer hete Spaanse zomers was genoeg voor me om vriendelijk afstand te nemen. Toch jammer…

De grillige bergen aan de voet van de Pyreneeën, het weelderige, natte en groene natuurgebied van de Narbonne, de gele heuvels rond Clermont-Ferrand en het lieflijke landschap tussen de Cher en de Loire waren allemaal de moeite waard. Ondanks mijn gebrek aan focus, is ook deze route dus weer prachtig en heb ik daar ondanks mezelf opnieuw van genoten. Nog twee etappes te gaan. Opnieuw toch voor een nog niet gereden ditmaal oostelijke route om Parijs heen gekozen. Ook omdat ik het hele gebied van de Somme tot Duinkerke de vorige keer zo deprimerend vond, dat ik er alleen maar zo snel mogelijk weg wilde. De sfeer en energie van de Eerste Wereld- of Grote Oorlog hangt er nog steeds en dat wil ik nu niet opnieuw ervaren. 

Alles bij elkaar genomen waren de ontmoeting met mijn kleindochter en het meemaken van haar ontwikkeling tijdens de eerste weken van haar bestaan alle inspanning, hitte en moeite waard. Ik ben blij dat ik ben gegaan.