Afrondend verhaal van mijn winterrondreis vanaf Breskens: Hinke stap sprong naar huis

Het is een zonnige en stille Stille Zaterdag in Breskens. Een mooi moment om eindelijk de laatste etappes van mijn reisverhaal te beschrijven en deze reis af te ronden. Ik ben in goed gezelschap. Een stelletje Citroentjes fladddert achter elkaar aan, ik zie een Dagpauwoog, een Blauwtje, een paar Koolwitjes en een paar Zandoogjes, geloof ik, want ze hebben haast. Rond mijn schrijfplek op het terras wordt hard gewerkt: het zoemt er van de bijen en hommels die elkaar opvolgen en verdringen op de bloemen en bloesems in de tuin. 

Een ruime maand geleden kwam ik thuis en viel het ‘gewone’ leven over me heen, waardoor er niets meer van schrijven kwam. Het aantrekkelijkste was om de camper om te keren en mijn reis te vervolgen, maar tussen droom en daad staat het een en ander in de weg… Dus is het na landingsproblemen tijd om deze reis af te ronden - na een lange reis zweef ik altijd een weekje tussen daar en hier:-(. Het administratief verwerken van 5 maanden weg, een stevige griep en nog zo wat kost tijd, maar om over een nieuwe reis te kunnen dromen, ga ik aan de vorige een eind breien…..

Ik hervat het verhaal bij de ciderboerderij die de volgende dag verlaten bleek en na een wandelingetje in de zon vertrokken Gilles en ik weer. Honfleur was het doel: een volgens Agnes en Els pitoresk Normandisch kustplaatsje met bijzondere felgekleurde huizen. En opnieuw reed ik door een prachtig landschap met nu lage, solide vakwerkhuizen, die Engels aandeden. De route liep via Deauville -een mondain stadje met een mooie jachthaven- langs de kustweg naar Honfleur. Net voor Honfleur was een strand waar we gestopt zijn en gewandeld hebben. Heerlijk om weer eens de zeelucht op te snuiven en weg te kijken over het water. In de verte lag de grote brug naar Le Hâvre, die ik later onbedoeld zouden nemen, want tolbruggen of -wegen probeerde ik te vermijden. Wat ik me niet gerealiseerd had, was dat het zaterdag was, zodat het beoogde parkeerterrein door de zaterdagmarkt in het centrum onbereikbaar was en het bovendien eindelijk zonnig weer was, waardoor de stad volgelopen was. Dus reed ik Honfleur door op zoek naar een parkeerplaats, maar alles was vol en de zijstraten afgesloten, zodat ik er net zo hard weer uitreed. Ik was er net lang genoeg om te kunnen zien dat het de moeite waard was om te bezoeken en een glimp op te vangen van de bijzondere huizen. Ook de speciale camperplaats die achter het haventje lag was vol en terug de stad in met mijn camper kon niet, zodat Honfleur op mijn lijstje nog-te-bezoeken-plaatsen belandde en ik van arremoe via de enige mogelijke route verder reed via de grote tolbrug. Waar ik heen ging wist ik niet, want camperplaatsen zijn er in dat stukje Frankrijk nauwelijks. 
 

Het werd een koeienboerderij bij La Haie Muet, Pierrecourt, niet ver van Amiens. Omdat ik lid ben van France Passion mocht ik daar overnachten. Ik kocht wat in hun boerderijwinkeltje en ging de omgeving verkennen, maar die was armoedig en niet erg inspirerend.  Het weer sloeg om en het werd koud en het regende opnieuw en dat bleef zo, dus reed ik de volgende dag verder. Ongemerkt was ik een heel stuk dichter bij huis gekomen, maar in een keer doorrijden wilde ik niet. We reden verder door Noord-Frankrijk. Het was er vredig, wijds en heel stil met overal boerenland en af en toe een dorpje. Toch voelde ik er de beladen geschiedenis van de Eerste of Grote (Wereld)oorlog: hier was de slag om de Somme. De bloederigste strijd ooit. Zelfs als je er niks over weet, kun je er niet langs kijken, door de overal aanwezige begraafplaatsen en gedenktekens. 
Bij de grens met België vond ik in Watten een mooie camperplaats aan de rivier de Aa, die daar gekanaliseerd is. Ik kan me voorstellen dat het er in de zomer op zondagen heerlijk is, met aangemeerde bootjes en veel recreërende mensen, maar nu was alles dicht en stil. De volgende morgen heb ik het stadje bekeken en een mooie kerk bezocht, maar meer was er niet te doen.

Even overwoog ik om nog iets leuks in België te gaan doen, maar de afstand van Watten naar Brugge was onverwacht kort en ik kon zo gauw niets bedenken. Dus reed ik de bekende route via Damme en eindigde mijn mooie reis onbedoeld in een anticlimax en arriveerde ik  maandagavond, een dag eerder dan gepland, in Breskens, waar ik in mijn achtergelaten leven viel.
 

Inmiddels is het tweede paasdag en schrijf ik verder. Het is goed dat ik een blog heb bijgehouden, want wat heb ik veel gedaan, gezien en meegemaakt! De herinneringen van wat en waar beginnen nu al door elkaar te lopen. Dat geeft niet, want de achtergelaten indrukken zijn belangrijker, maar het lijkt me heerlijk om mijn reis te kunnen herbeleven via de verhalen. Ik heb ook veel van de reis geleerd, over de wereld, de geschiedenis en over mezelf. Dat mensen overal mensen zijn met dezelfde behoeften en verlangens enz. wist ik al, maar dat er zoveel verschillende prachtige landschappen in Europa zijn niet en dat het gebruik ervan zo sterk historisch en cultureel bepaald is ook niet.

Verheugd en verbaasd heb ik opnieuw ervaren dat in de winter een beter klimaat opzoeken me erg goed doet. De oude flexibele en creatieve Catalina bleek toch nog ergens verstopt te zijn en door het lange verblijf was er genoeg tijd, zodat ik gaande weg sterker werd en mijn conditie verbeterde, waardoor ik dingen kon doen die jarenlang onmogelijk waren. Ik bleek er geen moeite mee te hebben om alleen met Gilles te reizen en ben mijn neus en mijn gevoel achterna gegaan. Ik heb me gelaafd aan kunst, de geschiedenis van historische plaatsen, archeologie, architectuur en landschappen, net zo lang tot mijn hoofd overliep. De ontmoetingen met mensen onderweg waren soms heel bijzonder, ontbraken soms en waren soms ronduit vervelend, maar als het me beviel bleef ik langer en zo niet, vertrok ik eerder dan gepland. Wat een luxe en wat een vrijheid geeft dat! Er waren altijd weer nieuwe plekken om te ondekken en ervaren en nieuwe ontmoetingen en uitdagingen.

Dit was mijn eerste echte camperreis, maar zeker niet de laatste. Er valt vast nog veel meer te ontdekken, bekijken en ervaren en daar verheug ik me nu al op.
 

Vandaag, 6 juli, wil ik een aan een nieuw reisverhaal beginnen en kom ik er achter dat ik het laatste verhaal van mijn winterrondreis niet gepubliceerd heb. Dus dat doe ik alsnog……