Sevilla

De eerste keer dat ik naar Sevilla wilde, was in 2014. Ik was een maand in Portugal in Santa Luzia, Tavira en mijn broer en zijn gezin kwamen een week. Wij wilden naar Sevilla rijden, maar hebben de kust van de Algarve tussen Tavira en Monte Gordo bekeken. Ik herinner me een enorme burcht met muren, zo dik dat je erop kon lopen. Zo gaat dat met twee niet vooruit te branden pubermeisjes en drie volwassenen die allemaal gedouchet, gevoed en gelaafd de auto in moeten en het was 2 uur rijden heen en ook weer terug…. Zes jaar geleden was ik in Malaga. Ook toen lukte het niet, omdat ik Gilles bij me had en honden in Spanje niet mee mogen in een bus. Ook niet in een speciale toerbus en bovendien zijn ze niet welkom in bezienswaardigheden zoals ik inmiddels weet. Hem een hele dag alleen laten was geen optie, hij was nog maar een pup.

Maar geduld hebben loont! Verwachtingen kunnen daardoor te hoog gespannen raken, maar dat is niet gebeurd. Ik ben nu al vijf dagen in Sevilla en geniet. Wat een prachtige stad. Met mijn eigen huisje bij de hand kan Gilles zonodig gewoon in zijn mand wachten tot ik terug ben, of achterop de fiets mee om de stad te ontdekken. We staan op een bewaakt parkeerterrein van een autohandel samen met nog zo’n 50 campers vol camperaars van overal tussen heel veel auto’s op een haventerrein langs de rivier de Guadalquivir. Er zijn alleen de hoogst nodige, minimale voorzieningen en er is eigenlijk niks aan, maar het maakt niet uit, want het is vlakbij het centrum en veilig en rustig. Als we lekker willen wandelen, pakken we de fiets en rijden naar het prachtige, enorme park bij de Plaza Espangña op 10 minuten afstand: het Parque María Luisa, met pleinen, lanen, gebouwen, fonteinen en overal bankjes. We hebben er afgelopen zondagmiddag, net als heel veel Spanjaarden doorgebracht. Ik heb er een tijdje in het zonnetje zitten breien en Gilles lag naast me te kijken naar al die mensen en honden die er ook waren. Gezinnen met kinderen op fietsen en steppen, een opa droeg zijn babykleinzoon van een paar maanden in zijn armen en liet hem trots het park zien, terwijl mamma de lege wagen duwde, studenten met oortjes in op bankjes  en toeristen overal vandaan die meegenoten. Ik vond het opvallend dat het zo rustig en gemoedelijk was terwijl er zoveel mensen waren. Iedereen leek relaxed en deed zijn ding. Er waren spelende, maar geen gillende of schreeuwende kinderen zoals ik in Nederland gewend ben, een plezier om naar te kijken. Daarna heb ik gegeten in een van de vele buitenrestaurants in een ander lommerijk park: kleine gefrituurde rode mul op een bedje van sla en een gestoofde, gevulde artisjok: heerlijk!. Niet dat het nog warm is in januari om vier uur ‘s middags, maar dat maakt niet uit, ook niet voor de Spanjaarden daar. Ook met je winterjas is het gezellig en smaakt het eten prima. Vaak voel ik me verloren tussen die enorme families die samen tafelen, maar deze zondag was alles leuk. Ook ernaar kijken.

Toen ik in het park zat te breien, kwam er een vrouw naar me toe, aangetrokken door het breien, omdat ze dat zelf ook bleek te doen: Severina, sportief aangekleed, ongeveer mijn leeftijd. Ze bleef op veilige afstand en had zo’n medisch mondkapje op dat niet afging. We hebben lang ‘gepraat’. Zij: veel Spaans, beetje Frans en Italiaans, ik: Frans en wat Engels, allebei veel gebaren en grimassen, maar het lukte. Ook zij maakt zich zorgen om de gevolgen van deze Coronatijd. Het duurt te lang. Vooral vanwege het ontbreken van de noodzakelijke communicatie tussen mensen. Angst, achterdocht, eenzaamheid en vooral heel veel jongeren voor wie het leven stilstaat, die zich alleen en geïsoleerd voelen en geen toekomst zien. Zij zelf probeert het op te lossen met breien en wandelen. Heel veel wandelen en ze hoopt dan op contact met iemand, wat deze keer lukte. Bijzonder, zo’n onverwachte ontmoeting!

In Sevilla zou ik makkelijk een paar weken kunnen doorbrengen. Omdat het vlak is, kan ik een groot deel met de fiets bekijken. Er is zoveel te zien! Prachtige gebouwen met bouwstijlen uit alle eeuwen, van Moors en Middeleeuws tot Art deco en twintigste-eeuws. Er zijn overal parken, musea en andere bezienswaardigheden, geweldige, heel oude buurtjes met hoge huizen en smalle straatjes, vol restaurantjes, barretjes en winkeltjes. Heel veel is kleurrijk versierd met geweldig tegelwerk en keramiek en prachtig smeedwerk. Grote, breed opgezette nieuwe villawijken aan prachtige lanen en de rivier met zijn bruggen. Moderne kunst, ook buiten in de vorm van Graffiti en Streetart en vast nog veel meer. Je kunt zien dat deze stad organisch gegroeid is, net als bijvoorbeeld Gent. Steeds weer een andere wijk, met ook weer een centaal plein en een park. Het gaat maar door. Veel meer dan een globale indruk heb ik nog niet en dat zal ook niet lukken, want dat kost meer tijd. Tot nu toe heb ik vooral buiten rongekeken en een paar dingen bezocht, waar ik een apart blog aan zal wijden. Het Real Alcázar de Sevilla, het Metropol Parasol en het Museo des Artes y Costumbres Populares, gevestigd in een werkelijk prachtig gebouw  dat ik bezocht omdat het beoogde Museo Arqueologico na drie vruchteloze pogingen gesloten bleek te zijn, waarschijnlijk voor goed. Het Centro Andaluz de Arte Contemporanio ga ik morgen bekijken en ik wil ook nog naar Itálica, ruïnes van de overgebleven Romeinse stad, tien kilometer verderop. Plannen genoeg dus, maar nu eerst slapen. Welterusten!