Dwars door Spanje op weg naar Frankrijk

De laatste tijd heb ik weinig geschreven en veel gereisd. Inmiddels heb ik Spanje verlaten en ben ik via prachtige routes dwars door Spanje langs bergen, over hoogvlaktes en door de Spaanse en Franse Pyreneeën via Zaragoza en Jaca in Rébénacq beland. Ik had er geen idee van dat er in dat deel van de Pyreneeën zulke hoge bergen zijn, die met wit besneeuwde toppen boven het verder groene landschap uitsteken en ook niet dat er aan beide zijden van de grens geskied wordt.

Ik was nog laat op weg gegaan naar Pau in Frankrijk, maar het werd snel donker doordat het bewolkt weer was, dus ben ik naar de dichtst bijzijnde  camperplaats gereden en zag ik vanmorgen pas hoe mooi het hier is. Het is na alle droogte wel even wennen aan de vochtigheid. Slecht voor mijn longen, maar beter voor mijn uitgedroogde huid en haar hoop ik…

Doordat ik nu via N-wegen reis, realiseer ik me dat dit oude routes moeten zijn die al eeuwen gevolgd worden. Begonnen als een paadje dat een weggetje werd, zijn het inmiddels doorgaande wegen geworden die allemaal de al dan niet droge rivierbeddingen volgen. Ik reed vaak letterlijk langs de oevers, waardoor ik me afvroeg wat er gebeurt als er veel neerslag tegelijk valt. Het was even wennen om in de Pyreneeën weer water te zien en horen stromen. De schoonheid in dit gebied is onwerkelijk en soms sprookjesachtig: overwegend groen met beboste, glooiende bergen en alpenweides die samen prachtig contrasteren met de steile hoge bergen. Vooral de Franse kant is erg mooi. Zodra ik uit de 8 km lange tunnel kwam, was het verschil met Spanje zichtbaar in alles. Behalve dat het ineens regende en alles nog veel groener was, zijn de wegen, paden, gebouwen, hekken, verkeersborden, het gebruik ervan én het gedrag van de mensen hier zo anders, dat ik even moet schakelen.

Tijdens 3 maanden Spanje is er 1x naar mijn QR-code gevraagd. Nauwelijks een paar uur in Frankrijk word ik als ik op een terrasje een koffie wil bestellen streng gecontroleerd. Jammer hoor, ik was die gespannenheid en angst bijna vergeten. 
Ik ben dat ook beu en wil me er niet langer aan blootstellen, dus zal ik me daar door Frankrijk reizend verre van houden.  De oorlog tegen Oekraïne is spannend genoeg.

Na Sax belande ik in Requena, oorspronkelijk een Moorse vestiging, nu een vriendelijk oud stadje met een beroemde wijncultuur en vervallen monumenten en huizen, waaronder drie gotische kerken. Alles wat op cultuur leek was dicht, ook de bodega’s, waar ik hoopte de anders niet-toegankelijke grotten onder de stad te kunnen bezichtigen. Zelfs het toeristenbureau was alleen in het weekend open, dus liep ik wat rond in de straten en maakte foto’s van wat ik tegenkwam. Ik at wat op een van de terrasjes tussen de lokale bevolking. De menuutjes à €10,- inclusief drankje en dessert gaven te denken over het welvaartspeil. Er was een behoorlijke variëteit aan winkeltjes met vanalles, net zoals ooit in Nederland. Daar word ik altijd blij van: geen keten te zien en goeie spullen. Bij een typisch Spaanse winkel met lingerie, pyama’s, sokken, babykleding en wol wilde ik gele breikatoen kopen, maar vertrok ik met de schattigste rode babyschoentjes ooit…

Zaragoza was daarna te ver voor een dagreis, dus reed ik naar Cella, dat in de middle of nowhere op de route lag. Ik zag vanaf de zonnige weg boven de bergen zwarte wolken hangen en ja hoor, daar moest ik zijn. Omdat het koud was, er regen dreigde en het bijna donker was, had ik geen zin om naar het dorpje op de berg te klimmen. 
Ik werd wakker van de regen en naast mij  was het die morgen weekmarkt. Vijf kramen: één mooie groenten-en fruitkraam, één goedkope, één snoep- en olijvenkraam, één met werkkleding voor mannen en één met pyama’s en ondergoed. Half Cella liep er rond en er stond van 10 tot 12 een rij voor de mooie groentekraam. Iedereen kocht voor de hele week en de wachtenden hadden het samen gezellig bij hun wekelijkse marktuitje, maar ik had spijt dat ik in de regen in de rij was gaan staan. Omdat de weersvoorspelling slecht was, reed ik zonder Cella gezien te hebben mét groenten, fruit en olijven verder naar Zaragoza.

Die stad heeft meer inwoners dan Rotterdam en meer dan de helft van het aantal inwoners van Arragon woont er. Ik kende alleen de naam. Dat de bijnaam ‘De onbekende stad’ is, verbaast me dus niks. Toch is de stad door de strategische ligging al erg oud, in de 1e eeuw voor de jaartelling was het een Romeinse stad en heette Caesarea Augusta. Zoals haar naam al doet vermoeden, werd ook deze stad veroverd en was vanaf 712 tot 1119 een Moorse stad. Daarna volgde een roerige geschiedenis van verval met veel oorlogen, naamsverbasteringen en machtwisselingen. Pas toen er in de negentiende eeuw  een Spoorverbinding met Madrid werd aangelegd, herstelde de stad zich.

Zaragoza ligt in een dal van de rivier de Ebro en is vlak. Je kunt er dus fietsen! Gelukkig maar, want het centrum was 6 km ver. Op het grote stadsplein, het Plaza del Pilar in het oude centrum, staat de enorme kathedraal die je al van ver ziet liggen. Liefkozend ‘El pilar’ genoemd, ligt hij aan de andere kant langs de rivier. Toen ik er op zaterdag heen fietste, was er aan het einde een biologische markt. Ik had spijt dat ik de dag ervoor in Cella zoveel had gekocht. Maar appels, radijzen en in Spanje verbouwde ecologische volkorenrijst konden er nog wel bij. De stad beviel me en het was overal gezellig druk. Omdat ik Gilles bij me had, besloot ik de volgende dag terug te komen en El Pilar en het Goyamuseum te bezoeken. Een bezoek aan het Moorse  Aljaferia paleis uit de negende eeuw moest online gereserveerd worden. Dat lukte niet meer op tijd, want er was pas 2 dagen later plaats, want ook hier was het natuurlijk Carnavalsvakantie en gingen veel Spanjaarden op pad.

Dat kwartje viel zondag pas: bij de brug stond politie het verkeer te regelen en toen ik op het volle plein aankwam stonden daar hele families met verklede kinderen te wachten tot de Carnavalsoptocht begon. Vanaf een podium klonk muziek en overal kon je delen van de komende optocht bewonderen die wachtten op het vertrek: bewegende fantasiedieren, een huizenhoge wandelende ridder, een clown die met een bal speelde en enorme dansende poppen. Een fanfare, een blazersgroep, een djembeband en andere muziekanten zorgden voor muziek. Geen lallende, hossende menigte, maar relaxte en blije mensen. 
Ik heb eerst de kathedraal bekeken, die ik buiten het mooist vond en daarna het Goyamuseum bezocht. Helaas moet ik concluderen dat Spaanse kerkinterieurs me niet boeien. Té veel aanbidding, té veel goud en de onderwerpen in het museum stonden me ook tegen: of religieuze taferelen met alleen maar van vroomheid opgeslagen ogen vol heilige aanbidding, of de gruwelen van de inquisitie plastisch  verbeeld, of stierengevechten, zowel  plastisch verbeeld als vol aanbidding…. 
Terug buiten heb ik me gelaafd aan de zon, de optocht die net langs kwam en de blije menigte….

De volgende morgen ben ik naar Jaca gereden. Ook een mooi oud stadje, liggend aan de Camina de Santiago, waar al vele eeuwen lang bedevaartgangers langskomen. Tot mijn verbazing is het ook een Spaans skicentrum, wat de rijen bussen verklaart die elke avond naast de camperplaats parkeerden. Jaca was mooi en goed, maar ik heb er niet veel beleefd. Gisteren ben ik op aanraden van een Spaanse vriend naar de Thermas de Yesa gereden, 45 km verderop bij een stuwmeer. Helaas voor niks, want de warme baden bleken onbereikbaar doordat het meer vol met water stond. Fijn voor de natuur, maar jammer voor mij. Ik heb een tijdje aan de oever van het meer gezeten en heb er prachtige foto’s van gemaakt, maar het was 10 graden en dus ben ik teruggereden naar Jaca waar ik nog wilde tanken en boodschappen doen voor ik vanmorgen naar Frankrijk zou rijden. 

Toen ik daarmee klaar was en bij de camperplaats teruggekomen beleefd wachtte tot ik de laatste beschikbare plek in kon draaien, pikte een Spanjaard die in. Meer had ik niet nodig. Ik was klaar met Spanje en zonder navigatie volgde ik eerst de borden naar ‘Francia’ en na de tunnel naar ‘Pau’ en belandde toevallig op deze mooie plek.