Centro Andalúz de Arte Contemporáneo als kers op de taart

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik heb de afgelopen week zoveel  moois gezien in Sevilla, dat ik er vol van ben, maar het meest geraakt  was ik gisteren. Het Centro Andaluz de Arte Contemporáneo, verraste me. Het is gevestigd in een oud klooster dat daarvoor een Moorse burcht was. Er waren 4 verschillende tentoonstellingen te zien. Alleen moderne kunst. Heel divers. Van instalaties tot strips, van papier tot metaal, ook schilderijen en het mooiste vond ik, als ik zou moeten kiezen, het textiel van Paola Besana, een Italiaanse die leefde van 1935 tot vorig jaar. Alhoewel een instalatie met een in beweging gebracht touw ‘Waves’ van Daniel Palacios uit Córdoba dat steeds nieuwe patronen vormde ook fascinerend was. Ik zal foto’s met een selectie van werken bijvoegen. 

Het is echt jammer dat er maar een handjevol bezoekers in dit geweldige museum was dat notabene net als veel andere musea gratis toegankelijk voor Europeanen is. Alleen al het pand, een oude Moorse  burcht die na de verovering door de christenen een klooster  werd. Er is een zaal met marmeren sacrofagen waarop beelden van destijds gesneuvelde ridders met hun vrouw(en) en beelden van de kruisgang en een fraaie Maria-met-kind. Overal binnenplaatsen, galerijen en tuinen, waaronder een hangende. De (niet-gebruikte) deuren zijn zo klein en laag dat ik er niet onder pas. Veel is verweerd en slecht onderhouden. Vervaagde schilderingen, afgebrokkelde tegels, maar als omgeving van de moderne kunst geweldig in zijn contrast.

Een paar dagen ervoor bezocht ik in een prachtig pand het Museo de Arte y Costumbres Populares waar ongeveer alle ambachten van Andalusië getoond worden in volledig nagemaakte werplaatsen met authentieke onderdelen, werktuigen en gereedschap. Een kantatelier, een zadelmaker, bakker, pottenbakker, weverij, trendmolen, smederijen enz enz. Maar ik merk dat mijn interesse op dit moment meer naar andere onderwerpen gaat.

De dag daarvoor had ik Metropol Parasol bekeken en eroverheen gelopen. Dit bijzondere staaltje, of eigenlijk houtje,  moderne architectuur is ontworpen en gebouwd op de plaats waar al 130 jaar de oude overdekte markt was. Hij moest plaats maken voor een parkeergarage, maar er bleken resten van Romeinse en Moorse gebouwen onder te liggen. De plannen veranderden en het gedurfde ontwerp van de Duitse architect Jürgen Mayer dat van hout gemaakt is, integreert verschillende functies. Het is gebouwd over de archeologische site die te bezichtigen is, er is opnieuw een overdekte markt gemaakt en de constructie is behalve een lust voor het oog ook toegankelijk: er loopt een pad van 750 meter overheen dat een geweldig uitzicht op Sevilla geeft en eindigd bij een restaurant. Tenslotte is het een parasol die het enorme plein overschaduwt, wat in vaak snikheet Sevilla een aangename plaats creëert voor festivals e.d.

Ook de in Andalusië ruim aanwezige architectuur uit de Art Deco en de laat 19e-eeuw met veel organische vormen, smeedsierwerk, en tegels boeit me. Daar moet ik me nodig in verdiepen. Fascinerend vind ik de manier waarop de Moorse bouwstijl in de late Middeleeuwen versmelt met de Christelijke tot een typisch Andalusische stijl: de Mudéjar met eigen stijlkenmerken: baksteen, hoefijzervormen en tegels, die vervolgens weer mengt met de Italiaanse Renaissance. In deze mengstijl is bijvoorbeeld het veertiende-eeuwse Real Alcazar in Sevilla gebouwd, wat ik bezocht heb en adembenemend mooi vond.

Ten slotte ben ik doorgaand op zoek naar Romeinse overblijfselen in Spanje sinds ik ontdekt heb dat hier ooit enorme Romeinse steden gebouwd zijn, waar beroemde Romeinse keizers gewoond hebben en zelfs geboren zijn. Daar vertel ik meer over als ik een blog over Itálica schrijf.
Mijn frustratie in het begin van mijn verblijf in Spanje over het gebrek  aan cultuur is sinds ik in Andalusië ben over. Ik kom tijd, voeten en ogen tekort.