Wandelen en warmwaterbaden op en tussen de Sierra’s

Het is net niet pikkedonker op de plek waar ik overnacht, omdat het ongeveer vollemaan is. Ik sta halverwege de afdaling via een stenig kapot grindweggetje op een vlak stuk met nog wat campers en busjes bij de Bañons van Zújar. De warmwaterbaden liggen aan de rand van een enorm stuwmeer met prachtig blauw water dat nogal laag staat, maar bij het lichtzwavelige warmwaterbad is het grijs van het slib. Sommige campers staan er direct naast, maar het vervolg van het weggetje is zo slecht, dat ik auto’s hoor slippen door los grind en ik krgggg hoor als ze langs de blootgereden rots schrapen. Ik loop dat laatste stukje wel. Dat is geen straf, want de natuur is hier prachtig. Ook hier groeien kruiden in het wild: veel tijm en soms rozemarijn en ik zag asperges en andere kruidige planten die ik niet ken. Er liepen verwilderde schapen vlakbij de camper te grazen en in de hoogte zagen we grotten, waar Gilles en ik voorzichtig naartoe geklommen zijn.

Een hippie-achtige verzameling mensen met allerlei voertuigen gecombineerd met wat lokale mensen, een Duitse, een Franse, een Italiaanse en een Tjechoslowaakse familie met prachtige campers die boven aan de weg zijn blijven staan en een enkele verdwaalde eenling zoals ik lagen samen vredig in het heerlijke warme water. Eromheen was het  ondanks de felle zon koud! Zodra mensen uitgebadderd waren, trokken ze dikke kleren aan en zetten ze bijna allemaal een muts op hun hoofd.
Ik kreeg de tip voor deze plek van Chantal die ik in La Peza ontmoette: een Gentse, iets ouder dan ik, die ook in haar eentje rondtrekt in een camper en alleen af en toe teruggaat. Het klikte en we hebben een paar keer zitten praten. Bewapend met een kaart en veel uitleg, allemaal van Chantal gekregen, ging ik eerst op zoek naar een klein verborgen bad, wat ik niet vond en daarna naar deze plaats. Als alternatief kon ik nog naar Orce, waar een gratis natuurzwembad met warmwater zou moeten zijn.
Na de fantastische ervaringen in zo’n bad in Italië had ik veel zin in een herhaling en dat is gelukt: het was heerlijk. Alleen jammer dat het koele water van het meer door het tussenliggende slib onbereikbaar was en ik moest afkoelen met een luchtbad, wat in de bergen aan het eind van de dag koud genoeg is en dus goed lukte.  

Nu zit ik gapend loom te schrijven: het wordt geen latertje! Er is ook weinig anders te doen, want telefoon en internet werken hier niet en de krant had ik nog niet gedownload. Gelukkig kan ik deze blogs offline schrijven en later publiceren! 
La Peza was heerlijk. De wat rauwe, maar vriendelijke mensen groeten me allemaal in een onverstaanbaar Spaans dialect. In plaats van met buenos días, groeten ze elkaar met boeáne. Gelukkig kwamen de vrouw van het barretje en ik er samen wel uit. Een flesje bier bestellen lukte en nadat ik geprobeerd had om te vragen of ze ook eten serveerde, kreeg ik na de onverstaanbare bemoeienis van de andere gasten ongevraagd een bordje patatas bravas. Bij het afrekenen, moest ik alleen het bier betalen, de patatten waren tapas, en dus nada, van het huis. De dag erna kwam er als vanzelfsprekend weer een bordje tapas bij mijn cerveza.
Ik raakte er aan de praat met een Ier uit Cork, met een niet-te -onthouden-Ierse-naam, Mowíts verstond ik,  die net aan een wandeltocht van twee maanden begonnen was. Hij sprak Spaans en hij wierp zich ongevraagd op als vertaler. Een leuke, eigenzinnige, erg nerveuze man. Hij liep om tot rust te komen en dIt was de vierde keer dat hij naar Santiago de la Compostella liep, steeds vanaf een ander startpunt. Deze route liep langs La Peza. Ik had inderdaad ergens de pelgrimsschelp gezien, net als in Doña Mencía trouwens, daar op een weg die de Via Verde kruiste. Dat klopte en hij bleek ook daar een keer gelopen te hebben. 
Op internet kon ik in dit boerendorpje geen winkels vinden, dus liep ik er zondag doorheen op zoek naar iets. Niets, jammer, want ik had koffie nodig en ik trok mijn eigen, voorbarige conclusies, want ik had een bestelwagentje gezien dat met brood rondreed, dus zou alles hier bezorgd worden….. Na het weekend bleken er in de heel smalle steegachtige straatjes overal miniwinkeltjes met vanalles te zijn, niet groter dan een huiskamer, door de dichte rolluiken op zondag onzichtbaar. 
 

Behalve Chantal ontmoette ik op de camperplaats ook een Zweeds stel dat met 3 hondjes in hun enorme, prachtige bus woont en alleen in de zomer voor de familie een paar maanden naar Zweden gaat. Zij wezen me op een mooie wandelroute van ongeveer vijf kilometer omhoog de bergen in, waar het uitzicht fantastisch zou zijn. Dat klopte! We zagen eenmaal boven de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada aan de ene en La Peza, heel ver in de diepte aan de andere kant. Gilles en ik hebben de route dus ook gelopen. Hij ging deels over een heel steil onverhard weggetje tussen olijf-en amandelbomen door, waar ik af en toe moest stilstaan om een foto te kunnen maken en om moed te verzamelen om verder te gaan. We liepen helemaal omhoog, hoger dan we vanaf de camperplaats konden zien en in een havemaanvorm via een gewone weg terug naar beneden. Het was oorverdovend stil. Onderweg zagen we een paar berggeiten razensnel wegspringen en verdwijnen op de berg en er reed er een vrachtwagentje dat zo te zien ergens boven op een berg gasflessen had gebracht. 

Bijna vier maanden rondtrekken heeft me veel gebracht. Om te beginnen zelfvertrouwen. Ik heb mezelf verbaasd. Hoeveel ik kan, weet, durf en doe. Mijn eigen neus achterna reizend zocht ik mijn weg. Bijna elk probleem dat zich voordeed, lostte ik zonder al te veel drama op, wat mij sterkte voor een volgend probleem dat zich aan zou dienen.
De warmte en de zon gaven me genoeg energie om mijn honger naar cultuur te kunnen stillen, mijn nieuwsgierigheid naar ervaringen van vanalles te kunnen bevredigen en om veel te kunnen wandelen door prachtige plaatsjes en -voor mijn doen- lang te fietsen door overweldigende natuur. Tijdens de laatste wandeling voelde ik tevreden hoe sterk mijn benen geworden zijn toen ik gewoon de berg opwandelde en daarna wel moe was, maar niet kapot. 
Nu mijn lijf, mijn hoofd, mijn hart en mijn ziel meer in balans met elkaar zijn, wordt het tijd om aan de terugreis te beginnen. Het zal nog wel even duren voor ik thuis ben, want hoewel ik inmiddels veel langere ritten kan maken, ga ik me niet haasten en wil ik gewoon verder gaan met genieten van wat ik tegenkom. 

Vanmorgen heb ik nog een tijd in het warme water temidden van de fantastisch natuur van de Bañons de Zújar doorgebracht terwijl Gilles ernaast lag en braaf op mijn spullen paste. Daarna ben ik de berg weer opgereden en imiddels sta ik bij het warmwaternatuurzwembad van Orce in mijn dooie uppie met als enig gezelschap een prachtige volle maan. Morgen ga ik zwemmen tussen de Koikarpers die in het bad leven, voor ik verder rijd in de richting van Murcia.

Ik hoop dat die rit net zo mooi wordt als die van de laatste dagen, toen ik door een soort Westernlandschap reed, met afwisselend bergen en droge, lege woeste gronden, eenzame afgeplatte kale bergtoppen die soms witachtig geel en soms rood waren, net als de nu kale akkertjes in de dalen ertussen. De amandelbomen die in de warmere delen van Andalusië al bijna uitgebloeid waren, beginnen hier nog maar net te bloeien. Hasta la vista!