De laatste weken in Spanje

Na de rust van Castro del Rio reed ik in de richting van Granada, maar stelde een bezoek uit. Al eerder had ik ontdekt dat er rond Granada hete bronnen zouden zijn op veel verschillende plaatsen. De informatie die ik vond was onduidelijk en tegenstrijdig, maar er zou een fantastische plek zijn op de route: Termas Santafe. Ik reed een paar keer fout, want mijn navigatie wilde dat ik van een doorgaande weg zonder afslag naar een klein weggetje reed, wat in Spanje met al die hoogteverschillen niet lukt zonder een duikvlucht te maken. Met behulp van Maps, waar de bron wel werd genoemd, maar niet duidelijk aangegeven, reed ik op goed geluk in de juiste richting. De weggetjes werden steeds smaller en hobbeliger tot ik uiteindelijk in de middle of nowhere wat auto’s en een eenzame camper zag staan voor de weg een bocht nam met  daarin een enorme plas van onduidelijke diepte. Ik besloot dat het hier ergens moest zijn en probeerde mijn camper goed neer te zetten om op onderzoek uit te gaan. Dat lukte niet echt , want de berm was te smal waar de bomen niet te laag waren…. Wat nu?? Gelukkig verscheen er uit het niets een oudere Spanjaard met nat haar en een handdoek. Hij sprak alleen Spaans, maar kon me uitleggen dat de bron verderop was, ik wél door die plas heen moest rijden, het kronkelige bergweggetje moest volgen en ik aan het eind ervan kon parkeren.
Heel voorzichtig reed ik door de diepe, oneffen waterkuil vol rotsen en volgde het rammelweggetje langs een olijvenboomgaard. Het eindigde bij een iets breder weggetje waar allerlei voertuigen stonden: van een oude gedeukte Simca tot een tot huis omgebouwde vrachtwagen. Het was een erg smal en bol weggetje en het had diepe bermen, maar na al die moeite wilde ik naar de bron en parkeerde ik de camper zo dicht langs de rand als ik durfde. Ik liep een paar keer verkeerd, maar vond het juiste pad dat achter een van de bussen verstopt lag en de beloning was groot. Midden tussen de velden was op een heuvel een bosachtig stukje en daartussen lagen met elkaar verbonden een paar basins. In de hoogste spoot de hete bron omhoog die met behulp van platte stenen tot een fontein was gemodelleerd. Wat een weldaad: licht zwavelig en 42 graden warm. In alle basins zaten wat mensen van allerlei pluimage: jonge en oude hippies, lokale oudere mensen, gezondheidsaanbidders en gezinnen met kinderen en de sfeer was rustig en fijn. De zalverige lichte klei werd gebruikt als lichaams-en gezichtsmasker en door de kinderen om 🦕 en monsers te kleien. Daar kan geen wellnesscentrum tegen op! Toen ik terugliep, was er een kordate Duitse moeder die aan iedereen die weg ging volle vuilniszakken meegaf,  waarin ze rondslingerend vuil had verzameld. Niemand weigerde. Ik sliep daarna als een roosje en ging de volgende dag nogmaals naar de bron. Het was er nog mooier, want er slingerde geen vuil meer en omdat ik vroeg kwam, waren er weinig mensen, zodat Ede, een zesjarig Duits jongetje dat er met zijn ouders was, kon duiken, kleien en me de oren van mijn hoofd kletsen en eindelijk was ik helemaal ontspannen.

Ik besloot dat ik dat gevoel vast wilde houden en voorlopig genoeg stad had gezien, dus moest Granada tot een volgende keer wachten. In plaats daarvan reed ik naar Lanjarón waar ik Jacob en Maartje ontmoette die daar wonen. Het is dat het leuke en sfeervolle stadje hoog in de bergen ligt en ik niet erg van bergen hou, want anders zou ik er kunnen wonen. Je kunt er binnen een uur liggen zonnen op het strand of skieën op  de Sierra Nevada. 
Het was erg leuk om Jacob en Maartje weer te zien - Gilles kende ze ook nog en begroette ze voor zijn doen spontaan-. Maartje heeft er inmiddels een leuke winkel en Jacob verbouwt hun Finca in de bergen en we zijn weer bijgekletst, maar mijn timing was slecht, want zij stonden zelf op het punt om naar Nederland te vliegen. Met 12 liter vers getapt fantastisch bronwater uit Lanjarón reed ik voor mijn doen vlot door. De onrust was terug en mijn gevoel zei me dat ik richting huis moest gaan.

In Spanje zijn een paar verkeersrouteknooppunten waarvan Murcia er één is en daar ben ik in een paar dagen naartoe gereden. Ik reed door de eindeloze shocking plastic ellende van Almería, waar Noord-Afrikanen tussen de plastic ‘kassen’ ‘wonen’ en werken tegen miniloontjes en waar o.a. bijna alle tomaten en paprika’s die bij ons in de supermarkten liggen worden geteeld. Toen ik het eind ervan maar niet bereikte, reed ik er dwars doorheen naar Roquetas de Mar, waar ik in de vissershaven sliep. Het voordeel van slapen in een vissershaven is dat mensen er aan het werk zijn, of vis komen kopen en het veel te druk hebben om jou zelfs maar te zien, dus word je er met rust gelaten. Roquetes de Mar bleek een geliefde toeristenbestemming te zijn, met een té mooi opgeknapte vesting aan zee die eruit zag als een plastic speelgoedkasteel - wat dan wel weer heel goed past bij de omgeving-, heel veel eindeloze apartementengebouwen en een prachtig aangelegde boulevard met fietspad. Ik vind mezelf een snob en een opportunist, want ik heb genoten van de fietspaden die daar alleen aangelegd kunnen worden als er genoeg toerisme is, maar ik wil niet op de speciale camperplaatsen hutje mutje staan, omdat ik daar onrustig van word en er eigenlijk niet bij wil horen. Ik moet mezelf eens grondig van repliek dienen…

Via nog een paar stops in Huércal-Overa en Puerto Lumbreras bereikte ik uiteindelijk de enorme parking bij een groot winkelcentrum met o.a een Ikea bij Múrcia. Er stonden heel erg veel campers, ook op de gewone parkeerplekken en Janny en Bram stonden er ook. Het was erg leuk om ze te ontmoeten en ik mocht meeëten wat gezellig en lekker was! Het was fijn om weer eens in gezelschap te zijn. Ik was wel een beetje eenzaam. Deze reis kwam ik zelden verder dan heel oppervlakkig en kort contact met medecamperaars en Gilles’ gezondheid ging achteruit, waardoor ik beperkt was en alleen korte wandelingen kon maken. Janny en ik hebben in mijn camper ‘s avonds een spelletje gedaan en de volgende dag hebben we nog eens koffie gedronken. Maar alles liep anders dan de bedoeling was. Ik arriveerde in Murcia op vrijdag met wat ik dacht dat een kapotte waterpomp zou zijn. Een camper vol water waar je niet bij kan, werkt niet lekker, dus sjouwde ik gieters vol voor het keukenwerk en de badkamer. Gelukkig was er een camperreparatiebedrijf niet al te ver weg van Murcia dat op zaterdagmorgen open zou zijn. Niet dus: ik stond er voor een dicht hek en reed onverichtter zake terug. Bram heeft me daarna geholpen om uit te vissen wat er mis was en we vonden waar de pomp zat en constateerden een kortsluiting omdat de de doorgebrande zekering opnieuw doorbrande, maar we konden het niet oplossen. Op maandagavond, na overdag vruchteloos drie bedrijven in de wijde omgeving afgereden te hebben, waar ik zelfs geen afspraak kon maken wegens te veel werk, werd ik eindelijk door iemand die er ‘s avonds bijkluste geholpen. De pomp werd vervangen en er werd nogmaals een nieuwe zekering geplaats en sindsdien heb ik weer water. Niet geweldig, want de druk is zo laag, dat ik niet meer staand mijn haar kan wassen en het erg lang duurt voor de ketel vol is…..

En sindsdien is er veel meer gebeurd, waardoor ik niet aan schrijven toekwam. Door onrust gedreven reed ik dinsdag lang door tot bijna in Valencia. Het ging niet goed met Gilles: hij hoestte en hijgde steeds meer en ik maakte me ongerust, dus ging ik niet in de stad staan, maar zocht een rustige plek net ervoor bij het strand van Pineda. De volgende morgen versliep ik me en werd ik door mijn nichtje wakker gebeld. Rita, haar moeder en mijn liefste tante waar ik erg veel van hield, was de avond ervoor overleden. De laatste jaren hadden we een fijn contact en ik ga haar missen. Zij was de laatste die mij als volwassene als kind heeft gekend en dat voelt verweesd. Ik probeerde uit te rekenen hoever ik elke dag moest rijden om bij het afscheid te kunnen zijn, maar bijna 2000 km is erg ver en vliegen met een zieke hond was geen optie. Mijn lieve zoon Frédéric praatte het uit mijn hoofd en ik had contact met 2 nichten en dat hielp ook om het te accepteren.
 

Inmiddels ging het met Gilles steeds slechter. Hij heeft een lekkende hartklep, waardoor zijn hart vergroot is, maar het ging geleidelijk en ik was aan het rouwen en niet helemaal aanwezig, dus lette ik niet goed op. Ook zag ik op tegen een bezoek aan een Spaanse dierenarts vanwege de taal. Toen een buurmancamperaar kwam kijken wie er zo akelig hoestte, besloot ik er om Gilles na te laten kijken, pakte alles in, zette alles vast en reed naar Sedaví, 6 km vererop. Gelukkig sprak één van de artsen wat Engels en toen ze Gilles hoorde hoesten, heeft ze ons gelijk geholpen. Op een röntgenfoto bleek er veel vocht rond zijn longen te zitten. Gilles kreeg een injectie en ik moest hem elke 8 uur een hoge dosering plaspillen geven, ook ‘s nachts en de volgende ochtend terugkomen. Het was toen verbeterd, maar niet genoeg, dus moest ik doorgaan met de behandeling en maandag terugkomen. Maandag ging het veel beter en op de röntgenfoto was dat te zien. De arts wilde dat ik vrijdag weer langs kwam, maar ik was inmiddels al 6 dagen op die plek en had er niks meer te zoeken. Valencia bekijken was niet mogelijk en ik moest nodig naar een serviceplaats om te lozen en te vullen, dus vertrok ik met de afspraak om vrijdag te bellen voor overleg en kreeg ik instructies en aangepaste medicijnen mee. Bij een camping mocht ik voor €10,- de voorzieningen gebruiken. Wat kunnen campings toch verschrikkelijk vies zijn! Maar ja, er was niks anders in de buurt, dus deed ik met tegenzin wat moest gebeuren.
 

Gilles lag lekker te slapen en rustig bij te komen en ik besloot naar een mooie plek in de bergen te rijden, waar ik de volgende ochtend online het afscheid van Rita kon bijwonen. Of de coördinaten klopten niet, of ik heb me ergens vergist, maar het begon al te schemeren toen ik nog over een bergweggetje haarspeldbocht na haarspeldbocht nam in een poging de gezochte camperplaats te vinden. In het donker in onbekende bergen rijden leek me niks en op de eerste plek die ik tegenkwam waar we veilig konden staan, zijn we die nacht gebleven. Het was er doodstil en pikkedonker, maar het voelde er fijn. De volgende morgen bleken we  op het parkeerterreintje van een klein natuurgebied te staan met een paar viereeuwenoude bomen, een niet meer gebruikt informatiecentrum, paden, bankjes en meer verwaarloosde voorzieningen. Gilles was weer helemaal gewoon Gilles en we hebben er heerlijk gewandeld. Terwijl we naast de camper wachtten tot het afscheid zou beginnen, kwam er uit het bos een hondje, waarmee Gilles heerlijk heeft gespeeld. Hij wilde bijna niet stoppen, maar het was tijd, dus deed ik de camper dicht, waarna het hondje weer verdween.
Dat je inmiddels in Spanje in de bergen via een Livestream een afscheidsdienst in Scheveningen kunt volgen, is toch wel een heel fijne verworvenheid! Het was mooi, liefdevol en troostend.

Daarna reed ik naar de Ebro-delta om daar te kunnen fietsen. Gilles vind dat heerlijk en beleeft zo dingen zonder zich te moe te maken. Ik belandde per ongeluk op een  camperplek waar ik al eens eerder was geweest, had een leuk gesprekje met een Nederlandse en ging dus vol goede moed verder.

De volgende dag, woensdag, gingen we langs de rivier fietsen naar het strand bij het natuurgebied. Het was een mooie tocht, overal rijstvelden, veel vogels en ik zag zelfs flamingo’s, maar op het strand is er iets gebeurd, ik weet niet precies wat, omdat Gilles achter een duintje schoot en ik hem niet zag. Ik hoorde hem gillen. Ik schrok me naar, maar ik kon niet bij hem komen. Toen hij tevoorschijn kwam, deed hij raar en wilde niks. Terug bij de camper heeft hij heel erg gespuugd. Er zat allerlei visresten bij en daarna was hij te beroerd om te blijven staan. Om een lang verhaal kort te maken: Ik moest naar Amposta naar de eerste dierenarts, die me doorstuurde omdat Gilles zuurstof nodig had, bij de 2e dierenarts in Tortosa bleek bij een röntgenfoto die genomen werd om te kijken of er veel vocht rond zijn longen zat, dat er een vishaak in zijn slokdarm zat. Weer doorgestuurd, want je hebt een specialist nodig om dat te opereren. In Vinaròs, bij de 3e kliniek is hij toen opgenomen en aan zuurstof gelegd om bij te komen, omdat z’n hart en longen te slecht waren om gelijk te kunnen opereren. Niet opereren was geen optie, omdat hij zo niet kon functioneren en langzaamaan pijnlijk dood zou gaan. De volgende ochtend was hij veel beter. Hij zag er weer gewoon uit en wilde dat ik mee naar buiten ging en sprong steeds tegen me aan, zo maakte hij dat altijd duidelijk, maar dat kon natuurlijk niet. ‘s Middags hebben ze via een kijkoperatie de vishaak kunnen verwijderen, maar daarna, toen de operatie bijna klaar was, begon zijn hart te flubberen en stopte daarna met kloppen. Hij was niet te redden.
Dus nu moet ik verder zonder Gilles. Ik ben heel verdrietig en ben op weg naar huis gegaan, want ik had geen zin meer om nog langer rond te trekken.
 

Inmiddels ben ik in Zuid- Frankrijk, in de buurt van Béziers. Het ergste heb ik gehad, maar het is moeilijk, want ik heb nooit zonder Gilles met de camper gereisd. Alles wat ik in de camper doe, herinnert me aan hem en het voelt heel leeg. Maar ik heb besloten om niet naar huis te vluchten, maar Gilles dood onderweg te verwerken en uit te proberen hoe echt alleen reizen is, zonder mijn maatje.

Vannacht sta ik helemaal in mijn uppie bij Domaine Perdiguier aan het eind van de wijgaard. Er wordt biologische wijn gemaakt die in oude kelders bewaard wordt. Dat stukje heb ik gezien, want ik heb er wijn geproefd en een paar flessen gekocht bij Lore, een van de zes ‘meisjes’, de dochters van twee broers die er allemaal werken en ook hun eigen jonge(re) versies van rode wijn en rosé maken, die Les filles de Perdiguier zijn genoemd. Het oudste deel van het kasteel is al in de 13e eeuw gebouwd en ik voel hier de nietigheid en tijdelijkheid van alles wat leeft en dat is troostend. Jammer genoeg is mijn timing slecht, want morgen en overmorgen zijn ze dicht, dus kan ik de rest niet bekijken.

Hoe mijn reis verder zal gaan, weet ik nog niet en zal ik per dag beslissen, maar ik denk dat het nog wel even duurt voor ik terug ben. 

 

Verstuurd vanaf mijn iPhone