Van de mist en kou in Salamanca, via een bijna bevroren bergdorpje naar de zon

Salamanca lag vrijdagmiddag laat te schitteren in de zon. Ik had een parkeerplaats gevonden naast Huertos urbanos de Salamanca, een enorm groot, nieuw aangelegd ecologisch centrum tussen de rivier de Tormes en een nieuwe woonwijk, op fietsafstand van het centrum. Ik zag de Kathedraal in de verte boven de stad uitsteken.
Zulke rustige plekken waar Gilles los kan lopen dichtbij een centrum zijn bij mij favoriet. Op een van de bankjes heb ik een poosje zitten genieten, maar het was laat en al koud. De volgende morgen was het mistig en nog kouder, geen dag om een mooie stad te bezoeken, vond ik, dus werd het een hang- en uitrustdag. 
De volgende dag was het weer nog slechter, dus zat er niks anders op dan toch maar op pad te gaan, want waarom zou het de dag erna wel goed weer zijn Dik aangekleed fietste ik in de mist naar de Romaanse brug, de oeroude toegang tot de stad, die ik miste door de mist. Maar alle fietspaden leidden blijkbaar naar de stad, dus was het maar een omweg.

Ook Salamanca is weer zo’n prachtige, oude Spaanse stad die als een vesting op een berg ligt. Alles is er van steen gemaakt. Sterk, hard en solide trotseren zulke steden door de massieve bouwstijl de eeuwen succesvol.
De steile en smalle straten van Salamanca worden gewoon bewoond. Het was zondag en er werd winters aangekleed geflaneerd. Hele families inclusief baby’s in wagens en heel oude familieleden in rolstoelen gingen samen naar de mis of bewonderden kerststallen en andere kerstversieringen. Sommige winkels waren open: kerstcadeaus en speciale lekkernijen werden prachtig ge-etaleerd. Op het Playa Mayor was het heel druk. Niet op de terrassen, want daar was het te koud voor, maar op het plein ertussen waar oude auto’s opgesteld stonden, die bewonderd werden voor ze voor een rally vertrokken. Toen ik het te koud kreeg, ben ik een van de vele restaurantjes ingedoken waar ik heerlijk heb zitten eten tussen de lokale mensen. Ik knapte er echt van op! 

Op de fiets die ik helemaal lopend mee omhoog had genomen, sjeesde ik daarna waar het niet té stijl was naar beneden, terug naar mijn camper en Gilles. Ik had van dat verwarmende eten energie gekregen, de mist was iets minder geworden en het was nog niet zo laat, dus besloot ik om te vertrekken. 
 

De eerste 50 km bleef het mistig en daarna wisselden mist en zon elkaar af. Op sommige stukken reed ik door de wolken, wat leek op donkere mist.
Ergens bij de grensovergang naar Portugal pakte ik een verkeerde afslag. Omkeren kon niet, dus reed ik net voor het donker werd 18,5 km aan kronkelende bergwegen voor ik terug op de route was. Het was er prachtig, de zon stond laag en bescheen de begroeide bergen. Het lastste stukje reed ik in het donker waar ik via een heel smal straatje eindigde op de enige camperplek in de wijde omgeving in een klein bergdorpje. 
Ik heb er heerlijk geslapen en het dorpje ‘s morgens met Gilles bekeken terwijl het er opnieuw mistig en -2 graden was. 
 

Op zoek naar de zon eindigde ik na een lange rit ik in Coruche op een terrasje in de zon naast de rivier de Sorraia die ik aanzag voor de Taag. Met alleen een vestje aan nam ik een pilsje en las een boek in de zon. Het was 17 graden. Eindelijk!