Samen op reis

Gisteren ben ik in Spanje aangekomen. Het strand van Ayamonte, het Playa van Isla Canela waar ik naast sta, kijkt uit op Vila Real de Santo António dat nú aan de overkant van de Guadiana ligt. Er tuimelen zoveel verschillende beelden door mijn hoofd, dat die als ik nog lang wacht een onuitwarbare brij zullen worden. Tijd voor een verhaal of wat…

Ik begin met het verhaal van de Catalina’s. Het is vandaag al weer twee weken geleden dat ik mijn nicht van het vliegveld ophaalde en ons rondreisje in een camper door de Algarve begon. Het idee was om gewoon te genieten van wat we zouden tegenkomen en elkaars gezelschap en dat is goed gelukt. Het was gezellig en we hebben ons laten verbazen door de ontdekkingen die we deden. Dat een camper met zijn tweeën als het echt regent erg klein is, waardoor er een stoelendans ontstaat om de beschikbare ruimte. Dat je daar niet echt aan went, maar wel een modus vindt. Dat het campingleven zo zijn charmes heeft en houdt: koken met beperkte middelen en dan verbaasd concluderen dat het best lekker is; de gang naar de toiletten; als het warm genoeg is op een stoeltje hangen en niks doen; spelletjes spelen en je afvragen: wat zullen we vandaag eens doen…. Lekker relaxt. En ook echte ontdekkingen natuurlijk. 

We wilden wat meer ruimte dan we op de camperplek vlakbij het vliegveld waar ik stond hadden, dus we vertrokken de volgende morgen naar een eco-camperplaats bij Saõ Brás de Aportel, twintig minuten verderop. Een fantastische plek met veel ruimte, oude kurkeiken en olijfbomen en goede voorzieningen. Maar het begon na aankomst al snel te miezeren en dat was niet de bedoeling. We besloten de volgende dag door te reizen naar Lagos, een kustplaatsje aan de zuidwestkant van de Algarve waar beter weer verwacht werd en van daaruit via nog te bepalen plaatsen terug te reizen. Ik was er ooit geweest, vond het er leuk en mijn zoons hebben er lang geleden fijne zomers doorgebracht.

Een dag na aankomst begon het zachtjes te regenen. Al gauw ging het echt regenen en het plensde en stormde ‘s nachts zo erg dat alles dat buiten stond nat en vies werd. Op een gegeven moment kwam er zoveel water van de terassencamping naar beneden gestroomd, dat het onder onze camper een hard stromende rivier werd waar we niet doorheen konden lopen en mijn campingtapijtje nog net niet weg dreef. De meeste regen viel gelukkig  ‘s nachts, zodat we Lagos elke dag een poosje droog en soms zelfs zonnig konden bekijken.
We stonden op de enige camping die bij het centrum in de buurt lag, dezelfde waar mijn zoons destijds verbleven en als ik hen goed heb begrepen, is er niks veranderd. Laten we het erop houden dat het geen ANWB-sterrencamping is maar een Portugese familiecamping waar veel kan. Wat de camping in de zomer leuk maakt, was nu gesloten: geen winkeltje, barretje of wat dan ook. De kampeerders waren een mix van overwinteraars in luxe campers die er korter of langer verbleven om Lagos te ervaren, ongebruikte familiecaravans die stonden te wachten op de zomer en vaste bewoners: ouwe hippies, gewone oude mensen en werkende jonge mensen zonder huis. Ze wonen er in van alles en enkelen hebben er hele uitspanningen van gemaakt. Er stonden oude campertjes, alleen verkleurde tenten en met dekzeilen opgelapte tenten, gewone en nog net niet ingestorte caravans en erger. Het was wel een gemeenschap. De slecht lopende oude meneer tegenover ons die in een oude caravan woont, kreeg zijn drinkwater bezorgd door een goed lopende oude mevrouw en ik zag een jongeman er boodschappen brengen. Na de storm ruimden mensen kapotgeslagen zeilen en afgewaaide takken op en repareerden eea met nieuwe zeilen.  Alles was oud, ook het sanitair, maar in orde: waar nodig was het gerepareerd, de douches waren heet en hard en alles was schoon! Er werd  twee keer per dag schoongemaakt door een jonge vrouw en die deed dat grondig. Niet direct een eerste keuze dus, maar de sfeer was goed en we bleven er drie dagen. 

In die drie dagen verkenden we het authentieke Lagos tussen de regenbuien door. In de oude stad kronkelen de straatjes in willekeurige richtingen omhoog en omlaag, onderbroken door pleintjes en pleinen met terrasjes of mooie kerken. Op veel plekken was het stil en leeg door de wintersluiting, maar betegelde en kleurige geveltjes, leuke winkeltjes en restaurantjes vulden die leegte. De boulevard langs het kanaal naar de jachthaven is breed en uitnodigend en overal staan bankjes. Hij begint bij het Praia da Batata naast het oude Forte da Ponta da Bandeira dat in de zeventiende eeuw gebouwd is. Aan de overkant van de weg zie je de imposante stadsmuur en aansluitend een groot en prachtig plein: Praça Infante Dom Henrique met de Igreja de Santa Maria de Lagos.
Lagos heeft een lange geschiedenis en bestaat al meer dan 2000 jaar. Na de Kelten, Carthagezen en Romeinen werd het tot in de dertiende eeuw lange tijd bewoond door de Moren, maar er zijn naast het fort en een stuk van de zestiende eeuwse stadsmuur weinig restanten van over door een aardbeving in 1755. Lagos was in de vijftiende eeuw het beginpunt van vele ontdekkingsreizen en had later de eerste overdekte slavenmarkt. Het heeft dus een heel lange en bewogen geschiedenis, maar is nu vooral een leuke stad met een fijne mix van oud en nieuw, rijk en alternatief en in de zomer tours voor gemakstoerisme en straatstalletjes met vanalles en straatartiesten voor iedereen.

We bekeken ook de prachtige stranden, waaronder het bekende Praia Dona Ana. We liepen over nieuw aangelegde houten vlonderpaden die de eroderende kust moeten beschermen en via trappen toegang geven tot de stranden. We wandelden langs de resten van de enorme stadsmuur en door een poort daarin opnieuw naar de oude stad en ontdekten daar aan de andere kant van de muur nieuwe oude straatjes met grotere mooie panden, helder wit geschilderd met okergele en aarderode accenten. We dronken koffie voor een prikkie tussen de Inwoners van Lagos en aten in een authentiek Portugees restaurantje kip-piri piri. Als het beter weer was geweest, hadden me meer kunnen ontdekken en ervaren, maar het was de moeite waard en nu is er een goede reden om ooit nogmaals te gaan.