Alsof de tussenliggende jaren zijn weggevallen…

En daar zit ik dan 3 dagen na vertrek weer in mijn camper te schrijven alsof het nooit anders is geweest. Gilles ligt te dromen, buiten is het pikkedonker en oorverdovend stil en ik heb net zitten bedenken waar ik morgen eens zal gaan overnachten op weg naar Portugal. Het is een plan, maar het kan zomaar zijn dat ik daar niet arriveer en het net als vandaag wijzig omdat bijvoorbeeld na dagen somber en nat weer de zon ineens gaat schijnen.

Net onder Poitier, in Aslonne ligt een biologische geiten-en varkensboerderij met een geïmproviseerd winkeltje, waar vanmiddag vanuit de wijde omgeving locals de modder trotseerden om voor het weekend geitenkaasjes in te slaan. Ik hoor er dus helemaal bij met mijn onherkenbaar bemodderde schoenen, camper en hondje. Het is een France Passionlocatie, dus mag ik hier overnachten, maar ik twijfelde of ik wel veilig het erf op kon rijden. Er stond naast heel veel afgedankte auto’s en aan elkaar geflanste gebouwen een mooie trekker die me zonodig zou kunnen lostrekken, dus reed ik moedig verder. Ik werd ontvangen door vriendelijke levende wezens: mensen, honden en varkens. De geiten ontbraken, die stonden op stal en mekkerden als groet.
Dat ik zorgvuldig was gestopt bij een plek die droog was, hielp niet, want de vriendelijke baas legde me uit dat de normale camperplek echt te nat was en banjerde wenkend voor me uit naar het grootmoedig alternatief. Er was idd een droge half verharde plek te midden van de eindeloze modder met prachtig uitzicht op het zonnige veld en de loslopende varkens, dus ploeterde ik terug naar de camper, reed door blubber, kuilen en water, trok mijn modderschoenen uit bij het stuur en besloot dat dat de vieze schoenen plek werd. Waarna ik uitademde, overweldigd door de rust en de ruige omgeving, de deur opendeed en genoot van de zon op mijn gezicht. Vervolgens trok ik mijn schoenen weer aan, zette een muts op en liep via de modder met Gilles het erf af om te kijken waar ik ergens was. De buren verderop hadden vergelijkbare erven, wat herinneringen opriep aan de kletsnatte winterdagen op de Schaapweg en ik realiseerde me dat je jonger en fitter moet zijn dan ik om dat steeds opnieuw te trotseren.

De zon voelde als een cadeautje na alle kou en regen en ik hoop dat ik die de komende tijd veel ga zien!

Over de eerste dagen valt weinig te vertellen. Het was koud, mistig en nat, dus reed ik voor mijn doen lang door, nam tolwegen en overnachtte op prima plekken, waar ik noodgedwongen in mijn camper zat en wandelde met Gilles als het even droog genoeg was. Een van die plekken was bij een jonge groenteteler waar ik pal voor het winkeltje mocht staan, ook al een ongebruikelijke plek. De tuin kon ik niet bezichtigen vanwege, jawel, de nattigheid, maar ik  heb er heerlijk verse groenten gekocht en de laatste appeltjes.
Die omgeving was echt treurig! Ook daar had het gevroren en was de natuur overvallen door de plotselinge kou. Inmiddels weer ontdooid, boden de vol water staande tuin, de kapotgevroren rozen en kruiden en de bomen nog half in de bladeren een naargeestige blik.

Morgen gaat de reis verder naar Bordeaux en daarna naar San Sebastièn en Bilbao, waar ik een pauze neem om die plaatsen te bekijken en het Gugenheim te bezoeken.

Ik ben benieuwd!