Viva Espangña!?

Eindelijk zit ik met een biertje op een terrasje in Spanje; in Catalonië om preciezer te zijn. Het eerste op een terrasje sinds hier ben, want alles aan deze kust is dicht. Alleen supermarkten en enkele campings zijn open. Ik sta sinds woensdagavond op een fantastisch camperveldje direct aan het zandstrand van Creixell. Na 3 dagen storm waardoor de camper soms heen en weer schudde, werd het prachtig weer en besloot ik wat langer te blijven. De zee riep me: kom zwemmen, kom! En dat heb ik gedaan: koud dus kort, maar heerlijk! Gilles en ik hebben eindeloos  gelopen en ons hart opgehaald aan zee, zon en uitzichten. Gilles had een voorkeur voor de bestrate boulevard erlangs, want er lagen op het strand heel veel scherpe, doornige zaden waar hij soms intrapte en die ik dan uit zijn pootje moest trekken. Aie, pijnlijk! Ik heb er zelf ook ingetrapt…. Raar trouwens, dat de zon uit zee opkomt in plaats van erin onder te gaan!

Ik weet weinig van Spanje en ben om te beginnen op weg naar het gebied net boven Valencia. Daar schijnt het én meestal warm én redelijk bevolkt met overwinteraars te zijn, zodat terrasjes,  restaurants en winkels open zijn. Ik ben benieuwd! Misschien vind ik het niks en vlucht ik er weg, maar niet geschoten is altijd mis en misschien bevalt het er wel heel goed!

Nadat ik zondagnacht bij aankomst in Spanje van de veerboot was gekomen, reed ik naar Calogne, Girona, ongeveer een uur rijden noordelijk van Barcelona. Tenminste, dat is het als je niet verkeerd rijdt zoals ik deed. Toen bleek dat ik een verkeerde afslag had genomen en terug naar Barcelona reed, heb ik mijn camper om 3 uur ‘s nachts tussen de vrachtwagens gezet, alles dichtgedaan en afgesloten en ben ik gaan slapen. De volgende dag werd ik uitgerust wakker tussen chauffeurs die aan het koken waren en me volledig negeerden. 
 

In Calogne heb ik mijn neef Peter, diens zoon Peter(tje) en vriendin Enri bezocht. Peter is 40 jaar geleden als 19-jarige naar Catalonië vertrokken. Ik heb hem daarna alleen een enkele keer kort gezien op familiebijeenkomsten zoals oma’s verjaardag en was benieuwd hoe het hem was vergaan. Het was een warm welkom en prachtig om te zien dat hij nog altijd dezelfde lieverd is als destijds en een mooi leven heeft opgebouwd met vriendin en zoon die ik nu ook wat beter ken. Ik ben blij dat ik geweest ben.

Voor ik verder trok naar het zuiden, heb ik een poging gedaan om iets meer van Creixell te zien dan uitgestorven straten in een vakantiebuitenwijk en mooie stille stranden. Met cultuur, oudheden en kunst overvoerd in Italië kon ik nog niet wennen aan het idee dat dat in Spanje zou ontbreken. Met Gilles achterop ben ik naar het oude plaatsje zelf gefietst, waar Romeinse opgravingen en een oud kasteel te zien zouden zijn. Dat vroeg om enige durf en doodsverachting, want om er te komen moest ik eerst onder het spoor door via een tunnel die zo laag  was dat ik moest  afstappen en daarna een snelweg oversteken en een eind aan de zijkant van een andere fietsen. Ik had geen idee of dat mocht, maar ik passeerde na enige tijd 2 wandelaars op het smalle strookje, dus vermoed ik van wel.

Ook Creixell was bijna uitgestorven. Ik passeerde een vrouw; zag wat kinderen spelen; 2 oude kletsende mannen keken op om te zien wie hun zondagskletspraatje verstoorde; er was 1 leeg terrasje in een donker straatje en 1 met uitzicht op het vakantiebuitenwijkje en de zee met enkele bezette  tafeltjes. Voor ik daar een pilsje dronk, bekeek ik de Romeinse opgraving: wat fundamenten van bebouwing met een gaashek eromheen zonder verdere uitleg naast een speelparkje. Ook het kasteeltje was snel gevonden. Dat stak netjes zoals gebruikelijk overal bovenuit. Hier stond wel een bord bij: het was het oudste overgebleven kasteel uit de regio. Slecht onderhouden, bewoond door een particulier en talloze malen herbouwd, maakte het toch indruk door de zeer oude basis van gestapelde stenen die nog origineel was en het met natuursteentjes gelegde weggetje eromheen. Het werd als kasteel van Creixell voor het eerst vermeld in 1083 toen Philip van Frankrijk het kado deed aan een lokale edelman en zijn mensen. Jammer dat Spanje bijna alleen focust op de zon-en-zeekust en zo weinig moeite doet om te pronken met zijn geschiedenis en cultuur! Er zijn vast meer mensen net als ik in geïnteresseerd.

Het biertje smaakte best en toen ik terugfietste bleek er naast de supermarkt een tunnel onder de weg door te gaan en daarna een brug over het spoor. Beide bedoeld voor auto’s en een omweg, maar veel minder druk en dus relaxter. Uit en thuis in anderhalf uur met bier en cultuur, een mooie zondagachtermiddagbesteding…..