Wat een rare week

Opnieuw zit ik in mijn camper langs de zee te schrijven. Ditmaal sta ik tussen heel veel andere campers op een grote parkeerplaats in Almenara, 33 km voor Valencia, waar ik dus nog steeds naar op weg ben. 

Het was een rare week. Alles ging anders dan verwacht en gepland. Het begon met verschillende vruchteloze pogingen om mijn kapotte teveetje werkend te krijgen, waarvoor ik maandag van hot naar haar ben gereden. Na uren rijden werd ik aan het eind van de middag uiteindelijk min of meer geholpen bij een dealer in l’Arboç -helemaal terug in het noorden- die medelijden met me had. Ik ben in Frankrijk weggestuurd: toen kreeg ik de sateliet niet werkend -helaas, geen tijd, afspraak kan misschien over 4 dagen- daarna in Italië -specialistisch werk en daar hebben we geen verstand van- en nu ook in Spanje. Inmiddels ging de (nieuwe) tv ook niet meer aan zodat ik zelfs geen dvd meer kon kijken en werd het voor mij een gemis. Ik snap het wel: monteurs hebben het druk met ‘echte’ problemen en willen hun tijd niet aan een tv besteden, maar in deze tijd zijn de avonden lang en stil in je eentje en met Kerst leek een filmpje draaien me een prettige tijdsbesteding. Na een uur zoeken en bijbehorende kosten concludeerde de monteur net als ik hem al via z’n enigszins Engels sprekende zus verteld had, dat de voeding het niet doet. Ook voor hem was het een raadsel waarom niet, maar verder uitzoeken kon uren duren en die tijd had hij niet. Als doekje voor het bloeden kreeg ik een kabel met stekker mee zodat ik als ik onderweg stroom had dvd’s kon kijken. Tja, jammer dat de aansluiting niet past. Na het weekend doe ik een ultieme poging en zoek ik een camperzaak-met-accessoires in de hoop op een passend kabeltje of een nieuwe tv/dvd-speler op 12 volt. De voor niks aangeschafte Sateliet-tv parkeer ik in mijn achterhoofd tot ik weer thuis ben.

De dichtstbijzijnde overnachtingsplaats, een campercamping, lag gelukkig  maar 12 km van de camperzaak vandaan tussen de olijfboomgaarden. Het was er fantastisch: ik werd door een vriendelijke meneer ontvangen en mocht voor €9,- een plekje uitkiezen en daar ben ik gecrashed. Toen ik wakker werd, bleken alle andere campers en de beheerder al weg en had ik het hele terrein voor mezelf. Heerlijk! Gilles kon vrij rondlopen terwijl ik een goeie maaltijd kookte -die was er de vorige avond bij ingeschotenen- Toen alles en iedereen schoon, opgeruimd, gevoed en uitgerust was, besloot ik het moreel op te poetsen en ben ik op zoek gegaan naar CULTUUR. Ik had als tip het klooster van Poblet gekregen en daar was ik toevallig in de buurt, dus reed ik om 3 uur ‘s middags nog verder van Valencia weg, landinwaarts. Toen ik er bijna was, zag ik een berggebied in de wolken opdoemen. O ja, kloosters, ooit gesticht op plekken ver verwijderd van alles en iedereen in onherbergzame gebieden, liefst op een bergtop in de wolken….. De thermometer in de bus zakte net zo snel als ik de berg opklom. Binnen 5 minuten ging het van 16 graden naar 5.

Naast het klooster was een enorme lege parkeerplaats waar ik mocht overnachten. Toen ik mopperend over mijn besluit dat me naar deze kou had gestuurd de camper neerzette, piepte er een straaltje zon door de wolken. Speciaal voor mij brak de zon door! Ik ging op zoek naar de ingang zodat ik alvast wist waar ik de volgende morgen moest zijn. Gilles mocht mee, want die was al dat rijden net zo beu als ik. Door een poort liepen we het binnenplein op en daar hebben we alles bekeken en besnuffeld. Mooi en indrukwekkend! En héél stil. Toch bleken het klooster en het museum op dat moment open voor bezoek. Niet voor honden helaas, zodat Gilles toch weer in de camper moest. 

De volgende paar uur heb ik in het nog steeds in gebruik zijnde cisterciënzer klooster rondgelopen. Er wonen en werken nog 29 monniken. Officieel het ‘Reial Monestir de Santa Maria de Poblet’,  in 1150 gesticht en door het rijke verleden waarin het ook als paleis heeft gediend, is het groot en goed gebouwd. Mooie en solide stenen constructies zonder poespas met vooral stenen ornamenten en wat beeldhouwwerk. Wel somber en streng, geen kleur, geen schilderijen, nauwelijks verfraaingen. Verschillende leden van het koningshuis van Aragon zijn er begraven: Ik had me goed ingelezen en was vooral benieuwd naar de 14e- en 15e-eeuwse koningsgraven en het gebeeldhouwde altaarstuk. Helaas bleek de kloosterkerk met al z’n kunst wegens restauratie gesloten. Dus op naar het museum, want beeldende kunst wilde ik zien, niet alleen bouwkunst. Dát viel tegen! Alleen de zaal met lithurgische voorwerpen was de moeite als je er van houdt. Er lag ook een eenzaam boek in een vitrine: een exemplaar van de Gutenberg bijbel. Verder wat gelijmd gebroken aardwerk en tegeltjes, restanten beschadigde kapitelen, onthoofde beeldjes en wat anonieme schilderijen van slechte kwaliteit met schreeuwerige kleuren van vooral Christus aan het kruis met fel rood bloedende wonden. Eén schilderij ergerde me zelfs: voor alle gezichten erop was onmiskenbaar één model gebruikt.

Enigszins uit mijn hum besloot ik dat het genoeg was. Ik had het erg koud gekregen in de grote tochtige gebouwen en wilde naar de camper: gordijnen dicht, kacheltje aan en een glaasje wijn. Toen ik voorbij het tickethuis liep, kwam de vriendelijk beheerster naar buiten en wees me erop dat er ook nog een presentatie over het klooster was. Ik aarzelde. Ze zag dat ik teleurgesteld was en drong aan. Dat bleek terecht. Een lieve dame : ik was de enige bezoeker en ze liep met me mee naar het gebouw aan de overkant, legde uit wat er zou gebeuren en hoe ik weg kon gaan als het me niet beviel en zei dat ze voor het derde deel terug zou komen. Eerst was er een film als inleiding, waarin in prachtige beelden van overal het zoeken naar zingeving van de mens werd getoond. Daarna ging de deur naar de volgende ruimte open, waar een interactieve presentatie op de muren en op schermen werd gepresenteerd over alles wat betrekking had op het klooster, het ontstaan en de geschiedenis ervan.  Daarna kwam de dame terug, activeerde een tijdslot en liet me de 3e zaal binnengaan. De lichten gingen uit en rondom op 4 muren werd de dagelijkse gang van zaken in en om het klooster geprojecteerd, inclusief de delen die niet toegankelijk waren voor bezoekers. Indrukwekkend: het leek bijna of je je er echt tussen bevond. Na afloop heb ik de dame bedankt en gecomplimenteerd. Toen ze vertelde dat de monniken bijna aan hun gezangen begonnen en ik daarbij mocht zijn, heb ik bedankt. Blijkbaar zie ik er christelijker uit dan ik ben.

Tevreden liep ik door het donker terug naar de eenzame camper op het enorme parkeerterrein. Uitgerekend die avond speelde Gilles voor waakhond en wilde bij elk geluidje naar buiten om eventuele indringers af te schrikken: mensen in auto’s die hun vuilnis in de containers kwamen gooien….. Uiteindelijk hield hij op en kon ik gaan slapen. De volgende morgen werden we wakker in een witberijpte camper met uitzicht op witberijpte wijngaarden.. Koud! Na een uurtje kwam de zon boven de bergen uit en werd het snel warmer. Via een prachtige C-route door de bergen ben ik opnieuw naar het zuiden gereden. Valencia was te ver in een keer, dus nam ik een afslag en reed tussen de rijstvelden door in de delta van de Ebro naar San Jaume de l’Enveja en stond daar op een enorm parkeerterrein met zicht op het lelijke dorp….