Stefano to the rescue

Sinds Saint-Raphaël is er veel gebeurd! Ik heb overnacht in Grasse en om daar te komen de route langs de kust gevolgd. Langs de Middellandse zee rijden geeft adembenemende vergezichten en stukken die vooral geschikt zijn voor bijziende mensen. Dit reisje en het daarop volgende heeft mijn blik op tolwegen genuanceerd. Want wanneer je zo veel haarspeldbochtjes moet nemen in Italië, waar auto’s niet per sé staan waar ze mogen, moet je constant alert zijn, terwijl je op de Autostrada af en toe kan onspannen en in elk geval opschiet. Het goede nieuws is dat het me goed afging en dat ik dus dóór Cannes en langs Nice naar Grasse ben gereden en de volgende morgen door Monaco via de kust en Menton naar Latte, Ventimiglia, Italië en daar genoeg aan had. 
 

Door onbetrouwbaar internet heb ik even niks geschreven, dus ga ik verder in Latte. Daar stond ik in de bergen op de familiecamping van Stefano en familie. Er waren alleen heel kleine en vooral korte staplekken zodat ik -dankzij een behulpzame buurman: “Ga maar, ga maar”, in het Frans, de  achterbalk van mijn fietsendrager krom reed tegen wat een haag leek, maar een boom was. Ik liet het maar even om niet in paniek te raken, want waar moet je op op zo’n plek heen voor reparatie en ik was gestresst en moe van het rijden door de bergen. Dus ging ik op verkenningstocht met Gilles. Na veel berg op en berg af een kiezelstrandje gevonden waar mannen aan het surfen waren en we heerlijk hebben zitten schrijven en kijken! 

s Avonds ontmoette ik Jolanda en Harold met wie ik een leuk gesprek had en zij vertelden mij dat ik gewoon Stefano om hulp moest vragen. Stefano to the rescue; natuurlijk, hij kwam morgen kijken en helpen, no worries. Wat een schatje! En ja, de volgende morgen: daar kwam hij aan op zijn elektrische scootertje o.i.d. Dus de camper naar voren gereden en gekeken. - eerder kon niet, te weinig plek ;) - Zo te zien was alles nog bruikbaar en mijn fiets nog heel. Dat viel mee. Alleen een kapot knipperlichtje. Zoef, Stefano met zijn vervoermiddel om een schroevendraaier. Zoef, open gemaakt, kapot lampje mee en Stefano naar het dorp om een nieuwe en zoef terug, lampje erin alles vast en nogmaals alles gecontroleerd. Nee, hij hoefde er niks voor te hebben, “mechanic is a friend”, alleen een glimlach en een boks. Met een gehavende fietsendrager maar een opgekrikt humeur kon ik weer op pad. 
 

Na deze prachtige route door de bergen, heb ik geconcludeerd wat ik eigenlijk al wist: Ik ben een mens van de vlakte, ruimte, wijdsheid en water. Bergen? Prachtig! Bossen? Overweldigend mooi, maar liever niet langer dan een paar dagen. Toen ik ooit, twintig jaar geleden een voettocht van een week door de bergen maakte, vond ik de berg op zonder te kunnen zien waarheen ik ging naar, maar naar beneden danste ik de berg bijna af. Datzelfde gevoel heb ik in de camper. Zolang ik kan zien waar ik heen ga, voel ik me goed. Dus op naar de kust: Naar La Spezia over de autostrada om de Cinque Terre te bezoeken.