Na Montilla en Antequera verruil ik de warmte voor de bergen

En dan ben ik ineens in La Peza. Ik vertrok uit Antequera met zomerkleren aan. Net als Córdoba reed ik ook Granada voorbij. Deze twee plaatsen bewaar ik voor ooit, want ik zie op tegen het gedoe van zo’n grote toeristische stad met een camper en een hond. Het was 18 graden toen ik vertrok en de temperatuur zakte binnen een uur naar 10 graden en eindigde hier op 12. Het eerste dat ik deed, was warme kleren aantrekken voor ik Gilles uitliet en het dorpje bekeek. La Peza is een wat armoedig bergdorpje op een prachtig plek ten westen van de Sierra Nevada met een mooie camperplek waar vooral wandelaars op afkomen. Net voor ik de afslag ernaartoe nam, zag ik de hoge, besneeuwde toppen in de verte liggen. Het dorpje ligt geïsoleerd in de bergen op de grens van de Sierra Nevada, de Sierra de Huétor en de Sierra de Baza. Om er te komen, rijd je eerst langs een enorm stuwmeer en dan 6 km over een spikslinternieuwe weg met vers asvalt en indrukwekkende zijkanten van zo te zien vers recht gehakte rotswanden….

Gisteren liep ik in Antequera. Opnieuw een prachtig oud Andalusisch stadje. Ik kwam ogen tekort, maar toen ik het Alcazaba bekeek, realiseerde ik me dat ik helemaal vol zit en dat hoe mooi ook, dit meer van hetzelfde was. Grafheuvels uit de Bronstijd, resten van Romeinse vestigingen, van vroeg-christelijke Visigoten, van de vestiging en overheersing door de Moren, die werden verslagen door Christenen….. Oude, strategisch slimme plekken waren in iedere cultuur belangrijk, dus werd er op de fundamenten van voorgangers steeds weer opnieuw ge- en verbouwd naar behoefte en dat gaat nog steeds door. Die lange geschiedenis zien, laat mij beseffen hoe tijdelijk het leven is, dat er vóór mij eindeloos veel levens geweest zijn van mensen die in wezen niet anders waren dan ik ben en er het beste van maakten. Dat mensen in elke periode hun eigen fantastische ondekkingen deden en dat wij in deze tijd onze ontdekkingen alleen maar hebben kunnen doen dankzij de opeenstapeling van al die ontdekkingen van al die generaties leergierige en inventieve mensen. 
 

Vóór Antequera bezocht ik het gemoedelijke en vriendelijke Montilla. Op weg naar de camperplek belandde ik dankzij mijn navigatie midden in het stadje. Het was al donker toen ik aankwam, dus was het moeilijk om de situatie in te schatten. De straten werden straatjes en toen ik 3 afslagjes via stoepranden maar zonder schade had genomen, stopte ik bij een rond pleintje met drie mogelijke richtingen, waar een meneer zijn handen vertwijfeld om zijn hoofd legde en me aankeek. Ik opende mijn raam en probeerde hem te begrijpen. Blijkbaar was ik niet de eerste die zich vastreed opzoek naar de parkeerplaats voor autocaravanas. Ik moest hem volgen en die lieve man liep stratenlang voor me uit en leidde me uit de wirwar van straatjes naar een grotere en legde met veel gebaren, alles tien keer herhalend en langzaam pratend uit hoe ik verder moest rijden, alsof ik het dan wel kon verstaan. Maar ik had genoeg begrepen en kwam aan bij de parkeerplaats waar 7 plekken voor campers waren gereserveerd en ging in het enige lege vak staan. 
Het lag naast een prachtig oud park, met hoge palmen, enorme yucca’s, een verlichte fontein met beelden, een muziektent, bankjes, een speelplaats en zelfs een oude duiventil. De volgende morgen kwam de vriendelijke, erg nieuwsgierige man kijken of het goed was gekomen. Gelukkig was mijn buurman een Spaans sprekende Engelsman, die eerst e.e.a. vertaalde en daarna -gelukkig- het gesprek overnam, zodat ik verder kon ontbijten.

Ook Montilla had ruïnes van een kasteel. Ook daaronder lage Romeinse resten. Er was een huis uit vijftienhonderdiets te bezoeken evenals een museum met schilderijen van een Spaanse grootheid en muurschilderingen te bekijken, maar het museum waar ik voor kwam was helaas alleen in het weekend open. Ik was de enige bezoeker in het vvv-kantoortje, dus liep ik met een kaart vol extra aanwijzingen en een kopie van openingstijden over de resten van de ruïne van het na de zoveelste veldslag of belegering gesloopte kasteel. Ik heb in Montilla veel niet gedaan, geen Amontillado proef-en kooplokaal bezocht, want ik houd niet zo van sherryachtige wijnen en ook geen andere toeristische dingen. Ik heb wel heerlijk rondgelopen door die nauwe witte straatjes die er bij daglicht schilderachtig bij lagen, foto’s gemaakt, in een prachtige banketbakkerswinkel in een Artdeco pandje een glutenvrij gebakje gekocht, wat gedronken op een terrasje en in het zonnetje gebreid in het naast de camperplek gelegen park, waar die dag de palmen door een klimmer waren gesnoeid.

Omdat ik nog steeds twijfelde of ik wel naar Granada zou gaan, maar ook niet in Montilla wilde blijven, reed ik nog laat naar Antquera. Dat wilde ik al eerder bezoeken vanwege zijn bijzondere verleden, maar ik deed er vervolgens weinig mee. Op de camperplaats was op geen enkel moment van de dag plek. Zodra er een camper wegreed, kwam er een andere voor in de plaats en bij de serviceplek stonden steeds wachtenden om te lozen of water in te nemen. Te weinig plek was blijkbaar een chronisch probleem, dus mocht er in de aangrenzende straten zonder bebouwing exclusief door toeristen geparkeerd worden. Aangegeven met een speciaal verkeersbord!. Het stond er vol met enorme campers, die toch niet op de camperplek pasten. File parkeren met campers aan de kant van de weg. Niet erg aantrekkelijk, maar omdat ik er nu toch was en er in de buurt allerlei voorzieningen waren, bleef ik en heb ik me vandaag uitgesloofd.

Er was een wasserette, dus haalde ik mijn bed af en werkte ik 3 weken wasgoed weg. Er was zelfs een wasmachine speciaal voor hondenspullen, dus Gilles mand en schapenvacht zijn ook weer schoon. Er was naast de wasserette een omheind hondenpark waar honden los mochten lopen met olijfbomen, een drinkplaats en bankjes.  De hemel voor Gilles. Daar ontmoette ik een Schotse dame die drie maanden geleden weduwe was geworden na 42 jaar huwelijk waarvan 40 jaar in Andalusië en nog steeds geen Spaans sprak, ondanks cursussen. Haar hond Jill en Gilles hebben heerlijk gespeeld en ze paste op hem terwijl ik de was ophaalde en opruimde. Daarna was Gilles nog vuiler dan ervoor, doordat het door de droogte overal in Andalusië ontzettend stoffig is. Maar gelukkig was er ook een speciale hondenwasplaats! Net een autowasstraat met keuzeknoppen, maar dan anders: een knop voor heet water met shampo erin naar keuze: extra zacht of met citronella, een knop voor afspoelen en ten slotte een voor droogblazen. Dit alles in een speciaal hondenbad met vastzetkettinkje, afvoer en naspoeling. Vier minuten voor €3,-. Wat een uitvinding!
Ten slotte kon ik aan het eind van de straat goedkoop tanken en mijn banden oppompen, wat hard nodig was. Zo’n nuttig bestede dag had ik lang niet gehad.

Met een wijntje naast me maak ik in mijn hoofd tevreden de balans op van 16 weken rondreizen. Daar denk ik morgen nog wat langer over na, maar nu ga ik eerst lekker slapen in mijn schone bed.