Doña Mencía

Tussen de fietstochten over de Via Verde de Aceite door bezocht ik Doña Mencía. Een prachtig wit stadje met smalle straatjes, lieve inwoners en een prachtig Archeologisch museum. Dit bezocht ik op zondag, nadat Marga, de lokale beheerder en gids van het toeristisch informatiecentrum, de ruïnes van het kasteel en het museum naar de camperplaats kwam om mensen uit te nodigen voor een bezoek. Gilles was ook welkom!

Doña Mencía doet zijn best om het de bezoekers van het stadje naar de zin te maken. Naast het kasteel en het museum is ook de camperplaats door het stadsbestuur ingericht en hebben ze een beheerder aangesteld. Ten onrechte was er maar een handjevol mensen bij de rondleiding aanwezig, want het was zeer de moeite waard. In dit deel van  Andalusië wonen al heel lang mensen en in het museum zijn uit alle periodes vondsten uit de omgeving van Doña Mencía te zien. Mooi opgesteld en goed  gedocumenteerd reis je van het stenen tijdperk -vanaf  8000 voor christus- via de bronstijd, de ijzertijd en andere metalen als lood, via de Romeinse tijd, de Visigotische tijd en de Middeleeuwen naar de stichting van het stadje in de 17e eeuw, toen Diego Fernández de Córdoba er een kasteel bouwde. Het stadje is naar zijn vrouw vernoemd: Doña Mencía. In de  vitrines is de oorsprong, cultuur, het materiaal en de vindplaats beschreven van de tentoongestelde vondsten. Ook in het Engels en er is zo’n ‘telefoon’ in het Engels beschikbaar. Ik was aangenaam  verrast door de veelheid en verscheidenheid van het getoonde. Marga gaf me alle ruimte en tijd terwijl ze eerst de Spaanstalige bezoekers ronleidde en daarna beantwoordde ze mijn vragen. 

Na het bezoek wees Marga me een mooie route terug en ik liep met fiets en Gilles via een prachtig bloemenstraatje en andere smalle, kronkelende straatjes door Doña Mensia. Bij een terrasje op zo maar een pleintje met lokale bewoners  -zulke heb ik het liefst-  kwamen 2 paarden met ruiters aan. Blijkbaar kwamen ze er vaker, want niemand keek er van op en de ober bracht de mannen elk een Caña, een klein biertje, dat ze zonder afstijgen opdronken.
Terug bij de camperplaats heb ik in het restaurantje ernaast heerlijk gegeten. Het was een topdag!

Toen ik afgelopen vrijdag om 13.00 uur bij de bijna lege camperplaats in Doña Mencía aankwam, zat er bij de balie een dame die alleen Spaans sprak, nieuw was, niks wist en moest wachten met besluiten nemen tot Antonio kwam, omdat er geen plek zou zijn. Ik wilde alleen mijn fietsaccu opladen zodat ik kon fietsen, maar ook dat toelaten durfde ze niet. Later bleek je voor het weekend te moeten reserveren, omdat het dan volloopt met Spaanse gezinnetjes die allemaal elektriciteit willen, terwijl er 50 plekken zijn en er maar voor 20 stroom beschikbaar is. Zo te zien waren de 20 plekken er eerst en zijn de andere plekken er provisorisch aan toegevoegd door met kalklijnen vakken te tekenen waar daar plaats voor was.

 Ik snap de gezinnetjes wel! Voor €7.- mag je er het hele weekend staan plus €3,- per nacht voor elektra. Het ligt naast de Via Verde, veilig achter een slagboom, overal zijn picknickbanken, er is een speeltuin voor de kinderen en sanitair. In het voormalige stationnetje is een bar/restaurant en in de remise kun je fietsen laten repareren of huren en info krijgen. Dus loopt op vrijdagavond alles vol met campers en caravans en op zondagavond weer leeg.

Na een hoop gedoe mocht ik om half vijf met nog 3 campers opzij gaan staan en werd er met een haspel vanuit het invalidentoilet een extra aansluiting gemaakt die we moesten delen. Toch was het een goede keus om te wachten. De sfeer was er ondanks de drukte rustig en gemoedelijk. Ik vond het leuk om die levendigheid te bekijken. Er werd gefietst, gewandeld en uitgebreid getafeld. De kinderen speelden en ‘s avonds was het al vroeg stil en het weer bleef zonnig.

Zaterdag kon ik eindelijk met een opgeladen accu gaan fietsen zonder op de afstand te hoeven letten. Na de korte ritjes vanuit Cabra fietste ik de kant van Jaèn op. De route van 128 km lang loopt van Puente Genil naar Jaèn en daarvan heb ik 26 km in die richting gefiets (en terug) en maandag nog 12 (en terug) naar de andere kant. Het landschap  was adembenemend mooi. De route loopt langs het Geo- en Natuurpark van de Sierras Subbéticas  over de voet van het gebergte. Ik keek mij ogen uit. Ik passeerde verschillende plaatsjes, zag rivierbeddingen, ravijnen, kale en begroeide bergen, onbereikbare grotten in de hoogte of verte, verlaten huizen en gebouwtjes, reed door een donkere tunnel, over lange spoorbruggen, moest de snelweg via een kooivormige voetgangersbrug oversteken en genoot van de prachtige natuur.

Verontrustend is dat alle rivieren die ik via de spoorbruggen overstak droog stonden en ook de Laguna del Conde/Salobral lag er zonder water verlaten bij. Geen vogel te zien. Wel zag ik op de terugweg twee gieren cirkelen. Indrukwekkend! Onderweg in de auto naar Cabra had ik er ook al twee gezien: dezelfde? 

Overal kwam ik fietsers  en wandelaars tegen. Hele gezinnen die onderweg ook picknikten: daar waren schaduwrijke rustplaatsen met zitjes voor gemaakt en ook stond er hier en daar een bankje om even uit te rusten. Het viel me in Cabra al op dat mensen tegen de avond nog een stuk gingen wandelen. Vooral rond de aangrenzende plaatsjes is dan het druk. Ook oude mensen, vaak  in groepjes doen een avondrondje. Leuk om te zien dat de voorzieningen hier echt gebruikt worden! 

Uiteindelijk zijn Gilles en ik dinsdag aan het eind van de middag vertrokken. Ik wilde nog wel blijven, maar moest naar een dierenarts omdat Gilles’ medicijnen op waren en de dichtstbijzijnde in Baena was, 20 minuten rijden. Ook voor een ritje moet alles opgeruimd en vastgezet, dus kon ik net zo goed verder trekken. Ik had daarna geen idee waar naartoe te gaan. Terug om Córdoba alsnog te bezoeken, door naar Granada? Ik wist het niet en het begon al te schemeren. Op de camperapp heb ik een camperplaats gezocht met goede recensies, die niet te ver weg was en daar ben ik heen gereden en sta ik nu: in Montilla. Ook weer zo’n prachtig stadje waar ik middenin verzeilde. Hoe ik eruit kwam vertel ik nog.