Even pas op de plaats

Ik zou na mijn verblijf bij Bernadette naar Vezelay in de Morvan rijden. Dat zou een prachtig oud plaatsje moeten zijn en ik had er zin in. Omdat ik me niet helemaal lekker voelde, leek het me slim om dit keer een camping op te zoeken. Alleen bleken die nergens in de buurt meer open. Ook verder in de Morvan waren de campings vanaf dit weekend dicht. In Moux-en-Morvan vond ik gelukkig een vrije camperplaats met voorzieningen. Mooi gelegen bij een dorpje voor het geval ik echt ziek zou worden, met meerdere campers, want alleen vrijstaan leek me niet slim.

Op de kaart leek het niet ver, maar de opnieuw zonnige en prachtige rit duurde eindeloos lang, doordat ik vaak niet harder kon rijden dan 60. De bijna verlaten streek en prachtige bossen van de Morvan hadden ook nogal veel haarspeldbochten bergop én bergaf op soms smalle hobbelige wegen, vaak zonder belijning. Maar érg mooi - zag ik als ik even rond kon kijken-.

Tegen half vijf was ik er en het viel niet tegen! Naast het voetbalveld aan de rand van het dorpje, bleken 7 vrije camperplekken te zijn aangelegd met elektriciteit, loosplaatsen, water en een openbaar toilet. Wat gastvrij! Er was nog een plekje vrij en ik voelde me een geluksvogel. Hier zou ik het wel een paar dagen uithouden. 

Vroeg naar bed dus in de hoop me de volgende morgen beter te voelen. Ik werd wakker van heel veel lawaai en harde tikken op de camper: het regende pijpestelen en het woei hard. Ik stond onder een boom, zodat de regendruppels zich samen met takjes en bladeren konden verzamelen tot grote en harde druppels en een concert gaven dat niet ophield. Oorverdovend, niet te doen, maar het was nog donker, dus moest ik wachten tot het licht werd.

Wat een verschil met gisteren! Troosteloos, koud en verregend. Mijn buurman was inmiddels vertrokken, dus leek het me slim om mijn camper te verplaatsen, zodat ik van het concert en het risico van vallende takken af was. Eerst naar de bakker. Hopelijk had hij speltbrood of iets glutenvrijs. Warme kleren, regenlaarzen en een regenjas aan en Gilles gelijk uitlaten, wat hij gezien de regen geen goed idee vond, maar ja ik ben de baas en het moest toch. De bakker was op vakantie en het supermarktje had geen brood en niks eetbaars voor mijn verwende ik, Gilles was kletsnat, net als mijn jas en de buren waren inmiddels op 2 na weg. Tja, wat nu? Toch maar verder trekken of mezelf de tijd gunnen om rust te nemen en beter te worden? De weersvoorspellingen beloofden weinig goeds en in de richting van mijn verdere reis werd noodweer voorspeld met veel regen en gevaarlijk harde wind, dus ik bleef.

Er viel gelukkig vanalles te zien: een verregend maar prachtig uitzicht; twee mensen met een mini-caravan als aanhanger achter hun camper die na veel gemuggel ook vertrokken; er kwamen nieuwe campers en die gingen weer weg en toen ik even ging slapen werd ik wakker van vrachtwagens. Dit bleken 2 grote campers te zijn met als woongedeelte omgebouwde containers, waar veel mannen en honden uit tevoorschijn kwamen. De enige overgebleven camperaar, een oudere man met 2 honden, werd het blijkbaar teveel en hij vertrok. Net als even later de vrachtwagencampers, nadat de honden even hadden rondgelopen, de mannen hun biertjes op waren en iedereen tegen de bosjes geplast had.

“Het kan verkeren”, zei Bredero. Dus sta ik moederziel alleen te wachten op betere tijden.