Champcharme-Bas

Na nog een oogverblindend mooie tocht via de Champagneroute ben ik neergestreken bij een cider-en bosbouwboerderij genaamd ‘Ferme de Charme’ in Champcharme. Whats in a name… 

Ik begrijp overigens niet waarom mensen via tolroutes reizen en ik snap het ook weer wel: óf je schiet lekker op en ziet niets, óf je ziet veel en schiet niet op. Ik ben op slag een rijervaringsdeskundige geworden: heuvels beklommen, langs afgronden geraasd, door dorpjes gemanouvreerd, tig rotondes gerond, op onmogelijke plaatsen gekeerd en verblind door de lage zon haarspeldbochten genomen en tegenliggers ontweken, maar dat terzijde. 
 

Moe van alle indrukken ben ik op een rustig en landelijk plekje neergestreken en wil een dagje niets. Ik sta er alleen en mocht van Bernadette, de boerin en gastvrouw kiezen waar ik wilde staan. Nu sta ik tussen appelbomen met uitzicht op een bosrand en een heuvel. Het kleine buurtschap bestaat vooral uit boeren die in eeuwenoude boerderijen wonen met prachtige vakwerkstallen en met een oversteek gebouwde schuren die aan één kant open zijn. Je ziet de oude gebinten die ze al heel lang dragen. Prachtig! Heerlijk dat nonchalante respect voor spullen. Want als iets functioneert, waarom zou je het dan vervangen, of direct herstellen? Niet uit geldgebrek in ieder geval, want er is niet bespaard op een mooi en volautomatisch hek en de tractoren zijn nieuw, net als de elektrische fiets van Bernadette.

Frans spreken, dat is ook nogal wat. Nooit gewild, zelden gedaan…. Toen ik 11 jaar oud bij de eerste les Frans in de brugklas voor het schoolbord mocht komen, ” omdat ik vast net zo goed in Frans was als mijn oudere broer Jaco ”, bevroor ik ter plekke en sindsdien is het nooit meer goed gekomen tussen mij en Frans. Toch is er gelukkig meer van de drie verplichte jaren blijven hangen dan ik wist. Gek genoeg vloeien er hele zinnen uit mijn mond, maar de simpelste begrippen weet ik niet.
 

Dat Bernadette ziek is, was onmiskenbaar: Parkinson. Ze zocht contact, wilde het uitleggen en ik deed mijn best om de woorden te begrijpen, want ik herkende haar gêne en frustratie. Toen ik haar duidelijk had gemaakt dat mijn moeder dat ook had, kon het niet meer stuk; want haar maman aussi. Zoiets schept een band. Een extra nachtje blijven was ‘pas de problème’. Vanmiddag heb ik heerlijke Appelcider en Ratafia de cerise in haar winkeltje gekocht en later kwam ze op de elektrische fiets bij me langs en vroeg of ik een rondje mee wilde fietsen. Zij had nog nooit samen met iemand gefiets en ik was ook alleen….. hartverwarmend

Inmiddels heb ik een vertaalapp gedownload: voor de makkelijk woorden ;)