De eerste weken in Spanje

Dit weer dus! Ik geniet en koester me in de zon die me verwarmt. De lucht is ook in februari in Spanje koel genoeg om het niet té warm te krijgen. Er hangt een handwasje te drogen, de camper is schoner dan gisteren, de boodschappen zijn gedaan en ik probeer met een zonneklep op genoeg te zien om buiten een verhaal te kunnen schrijven, iets waar om allerlei redenen de laatste weken niks van kwam.

Ik ben op veel plekken geweest en heb van alles gedaan en meegemaakt. Na Portugal reed ik door naar Spanje. Net over de grens, bij het strand van Ayamonte, bleef ik vier dagen, tot Gilles me dwong om te vertrekken. Hij had nog maar één doel: steeds opnieuw naar het strand om te zoeken naar onduidelijke resten van schelpenvissers waardoor hij ‘s nachts ziek wakker werd, moest spugen en diaree kreeg en ik sacherijnig werd door de gestoorde slaap en het strand niet meer fijn was.
Veel moeite gedaan en veel kilometers gemaakt, maar alles liep anders dan bedoeld. Lawaaige boerenprotesten hielden me eerst in Cádiz langs de snelweg vast en later in Antequera waar ik naartoe was uitgeweken toen vanwege het slechte weer een wandeltocht over de Caminito del Rey gecanceld werd. Het woei zo hard in Coín waar ik alvast naar toegereden was, dat ik bang was dat de schuddende camper om zou waaien. Ook in Antequera was het vreselijk slecht weer en ik ben er zodra ik weg kon vertrokken, want de wandeltocht kon online pas voor een week later opnieuw geboekt worden. Om op de gok opnieuw de bergen inrijden in de hoop een kaartje te bemachtigen, zag ik niet zitten en ik had het in Antequera wel gezien. De Costa del Sol was ik ook al ontvlucht: Na alle doorstane lawaai vond ik het overal te druk, te krap, te steil, te vol en te toeristisch en bleef ik zoeken naar een fijne plek.
Die heb ik uiteindelijk in Córdoba gevonden, de stad waar ik de vorige reis al naartoe wilde. Natuurlijk heb ik tussendoor ook leuke en mooie dingen gezien en meegemaakt! Stukjes van de ontbrekende plaatsen en verhalen heb ik summier bij de foto’s opgeschreven, zodat ik een inhaalslag kan maken en kan vertellen over mijn laatste belevenissen.

Ik sta nu halverwege tussen Córdoba en Granada in Castro del Rio, een stadje met een kasteel en een boerengemeenschap die van loodsen en hekken houdt. Zelfs deze camperplek heeft een groot schuifhek en gaashekken rondom. Niet de mooiste plek, maar de sfeer is goed, er is ruimte genoeg en er is zelfs elektriciteit beschikbaar, zodat de accu’s allemaal weer vol zijn, ook mijn fietsaccu. Dat was nodig, want er was de laatste tijd vaak te weinig zon voor mijn zonnepaneel. En nu kom ik eindelijk tot rust en hoef even niks anders van mezelf dan dagelijkse dingen en terug kijken op een paar mooie dagen. Córdoba was een verademing. Wat een heerlijke stad!

Als hoofstad van het Middeleeuwse emiraat, later kalifaat Córdoba was het toen een van de belangrijkste steden ter wereld en waren er in de 10e eeuw 500.000 inwoners! In de hele stad zijn monumenten uit die tijd te zien, waarvan het Mezquita het bekendste is. Maar de stad is nog veel ouder. Al 2000 jaar v Chr woonden er mensen, de Tartessos, die er koper en zilver dolven. De eerste bekende naam van de stad, Karduba, stamt uit de tijd van de Carthagen, die later de stad verloren aan de Romeinen. Julius Caesar gebruikte Corduba als regeringscentrum voor Hispania Ulterior en later voor wat nu Andalusië en Extremadura zijn. Daarna volgden vele overheersers, zoals Byzantijnen en Visgoten, die ook gebouwen aan de stad toevoegden. 6e eeuwse Visgotische monumenten zoals de Byzantijnse kerk Santa Clara en de basiliek van San Vincente Mártir zijn ook nu nog te zien. Uiteindelijk werd heel Zuid-Spanje in de 8e eeuw door de Moren veroverd. Vanaf die tijd groeide de stad uit tot het in de 10e eeuw het belangrijkste financiële, commerciële en culturele centrum van de wereld was. Er was destijds een bibliotheek met wel 400.000 boeken! Het Mezquita, de op een na grootste moskee ter wereld, werd toen op de plaats van de Visgotische Vincentius van Zaragoza gebouwd, die weer op de fundamenten van een Romeinse tempel was gebouwd. In Juderia, waar een grote Joodse bevolkingsgroep woonde die vreedzaam en sociaal met de Moren in Córdoba samenleefden, is ook nog een kleine synagoge te zien die de roerige tijden heeft overleefd nadat de Joden er in de 11e eeuw door de Moren werden vervolgd en weggejaagd. Daarna kwam de stad in verval tot de katholieke koning Ferdinand lll de Moren de stad uitjoeg, de stad in 14 wijken verdeelde en er 14 kerken liet bouwen, voor elke wijk één. De Mezquita werd later,  in de 15e eeuw, tot Kathedraal verbouwd, maar het Alcázar de los Reyes Cristianos werd direct omgebouwd tot een koninklijk paleis. Al deze tijden, volkeren, culturen en geloven hebben hun sporen in Córdoba zichtbaar en voelbaar achtergelaten. De stad ademt tijd, eeuwigheid en onverstoorbaarheid uit, ondanks het toerisme.

Ik stond op een onverhard parkeerterrein in de lus van de rivier, vlakbij de Romeinse brug en het Mezquita. De Guadalquiver, die ontspringt in de Sierra de Cazorla, kronkelt zich 657 km door Spanje en eindigt iets boven Cádiz in zee. In Córdoba wordt hij met rust gelaten, zodat de natuur er zijn gang kan gaan. In de ruime rivierbedding leeft van alles en aan één kant loopt een ruime boulevard met park. Van oudsher werd de rivier al zo gebruikt. Dat is bijvoorbeeld te zien bij het Alcazar de los Reyes Cristianos, waar de tuinen aan de overkant van de huidige weg eindigen als bosrijk park langs de rivier. Het fijne van Spaanse steden is dat er altijd parken zijn met bomen en bankjes, speeltuintjes, fitnessapparaten en fonteintjes. Er wordt vooral ‘s avonds veel gebruik van gemaakt, wat logisch is, omdat in de hete steden de mensen in hoge huizen in smalle straten wonen om de hitte weg te houden en in de avonden de buitenlucht en elkaar opzoeken. Ik maak er dankbaar gebruik van om Gilles uit te laten en op een bankje te breien, te lezen, of gewoon een beetje te zitten kijken.

Elke dag deed ik een paar dingen. Ik bezocht de Mezquita, verdwaalde in de Judaria op zoek naar de synagoge, fietste rond de oude stad en verdwaalde opnieuw,  bekeek prachtige portretten van vooral Julio Romero de Torres en enkele Velázquez in een saai museum, ging op een fout tijdstip de stad in, omdat de siësta voor elke winkel verschillend is en ik steeds verkeerd gokte, zodat ik nog geen extra internettegoed heb gekocht en de breiwinkels dicht vond. De Patio’s en tuin van het Palacio de Viana, een Renaissance paleis waren prachtig! Net als de tuinen van het Alcazar waar ik een beetje natregende. Op weg naar het Archeologisch museum begon het opnieuw te regenen en fietst ik, weer verkeerd, terug naar de camper, zodat ik dat museum ook gemist heb en het moet wachten tot ooit.

De lucht trok snel en dreigend dicht. Net op tijd had ik mijn fietst opgeladen en vastgemaakt toen het onweer losbarstte boven de stad. En toen was ik het ineens beu. Het vooruitzicht om weer in een modderpoel te staan waardoor Gilles en ik alles in de camper vuil zouden maken, stond me tegen en tijdens het noodweer ruimde ik de camper op, zette alles vast, zocht op goed geluk een camperplaats langs de route naar Granada en reed achter de verder trekkende bui de stad uit.
Het werd een prachtige rit! Het landschap glooide met grote ronde heuvels rondom me. Links voor me de zwarte regenwolken waar nog lichtflitsen uitsprongen, rechts kwam de zon al terug en de natte, glinsterende en veelkleurige lappendeken van allerlei landbouwgewassen, olijf- en bloeiende amandelboomgaarden was prachtig om te zien. Na veertig minuten kwam ik hier aan. Het was er nog maar net droog, de paar campers stonden nog half in het water en er stroomde een snelle rivier met waterval achter het terrein, die een weg die naar een boerderij loopt kruiste. 
 

De rivier is inmiddels verdwenen en het terrein staat nu aardig vol, maar de sfeer is nog steeds goed en de zon schijnt. Ik blijf nog maar een dagje. Misschien leer ik hier niksdoen en ontspannen…..