Bilbao en nog veel meer

Toen ik vanmorgen opstond op, zag ik de zon opkomen en de morgendauw neerslaan als rijp. Toen ik hier gisteravond aankwam, scheen er nog net een veelbelovend zonnetje voor de schemering viel. Ik deed de deur een stukje open en schrok terug, want het was koud, maar het voelde anders dan de voorgaande dagen. Er was niemand in de buurt - ik stond bij een sportterrein ver van de bebouwing- en er stond alleen een oude roodgeverfde mercedesbus, maar daar bewoog niks. Ik begon de dag rustig met ontbijt en krant, want ik had de vorige dag lang gereden en moest even bijkomen.

Een uurtje of wat later kwam er een trage stroom van wandelaars en fietsers op gang. Iedereen had een muts én een zonnebril op, een sjaal om en wanten aan. Ik deed de deur opnieuw open en de zon had al kracht en scheen lekker warm op mijn gezicht. Dus kleedde ik me warm aan, trok de stoute schoenen aan en vertrok met Gilles die toch uitgelaten moest worden. Ik wilde een wat langer rondje gaan lopen dan meestal om het op te gaan bouwen, want mijn rugproblemen zijn weliswaar verbeterd, maar ik heb nog geen meters gemaakt. Dat was een misvatting, want wat ik voor een verbindingsweggetje had aangezien, bleek een rand riet langs vers omgeploegd land te zijn, dus moest ik kiezen: doorlopen of terug. Het was heerlijk buiten, mijn handschoenen zaten inmiddels in mijn tas en mijn jas hing open, dus liep ik verder. Het werd een prachtige wandeling aan weerszijden van een snelstromend riviertje, opgeluisterd door prachtige vergezichten, groepjes kwetterende kleine vogeltjes die op winterkoninkjes leken maar het niet waren en rondcirkelende roofvogels. Het laatste stukje strompelde ik nog net niet, maar Gilles en ik hadden 3,5 km gelopen, met dank aan allerlei therapeuten die me geholpen hebben om beter met mijn lijf om te gaan.

Voor ik gisteren dit fantastische plekje vond, heb ik een lange rit gereden. Het werd een als vanouds prachtige rit nadat de regen stopte en de zon de beboste bergen vol herfstkleuren bescheen. Wat een landschap!
Na San Sebastián was ook het bezoek aan Bilbao in het water gevallen en duurde één dag in plaats van twee dagen. Die ene dag was wel de moeite waard! Ik had geen zin in de enige camperplaats in Bilbao zelf, want die was groot, maar krap en duur, dus stond ik op een camperplaats bij Zamudio. Vlakbij gaat er een trein naar het centrum van Bilbao. Ik hoopte dat de verbinding snel ging, want in het openbaar vervoer in Spanje mogen honden niet mee, dus kon Gilles weer niet mee en dat beperkt de tijd om weg te kunnen blijven.

Alleen de reis ernaar toe is al een verhaal. Bij het stationnetje stond een groepje oudere dames -mijn leeftijd dus- te kletsen. Er waren toegangspoortje waarvoor een kaartje nodig was en er was een automaat….Heel behulpzaam probeerden ze me te helpen. Ik spreek geen Baskisch en zij wel plus onverstaanbaar Spaans, dus ontstond er ter plekke een nieuw-Babylon. Iedereen bemoeide zich ermee, ook passanten, maar niemand kocht ooit een kaartje, want ze hadden allemaal een abonnement, zoveel begreep ik. Er bleek uiteindelijk een klein infoknopje te zijn waarmee je werd verbonden met een ook Engels sprekende dame, die op afstand op de juiste knopjes drukte zodat ik na betaling het felbegeerde kaartje kreeg. In de trein kletsten de dames verder. Op elk stationnetje sloot een nieuwe dame zich bij hen aan en kletste mee of iemand zei gedag en stapte uit. Het leek wel of iedereen in de trein elkaar kende. Toen ik bij het juiste station aangekomen was, werd ik door hen tegengehouden. Ze gebaarden dat ik moest blijven zitten tot zij zeiden dat ik eruit moest. Toen ik permissie had, stapte ik uit en kwam buiten bij de oude stad uit,. Prachtig en interessant leek het, maar 25 minuten lopen van het Gugenheim, wat mijn eerste doel was. Er reden overal bussen en een tram, maar welke moest ik hebben? Ik liep op goed geluk een brug over de rivier in de juiste richting over en kwam bij een pleintje vol bussen. Ik liep wat rond en zag toen dat er ook een toeristenbureau was. Een vriendelijke dame die goed Engels sprak, gaf me een kaart, omcirkelde het Gugenheim en wat andere bezienswaardigheden en vertelde dat ik de tram voor de deur kon nemen. Ik bleek een anonieme ovchipkaart te kunnen aanschaffen voor €3,-, een Barik, die op te waarderen was met kleine en grote bedragen. In de hele provincie bruikbaar, ook in San Sebastián, voor €0,38 per rit. Begrijpelijk dat er weinig auto’s door Bilbao en San Sebastián reden! Overal is betaalbaar openbaar vervoer. Een idee voor Nederland?
Terwijl ik op de tram stond te wachten, kon ik op mijn beurt een Spaanse man uit Sevilla helpen. Ook hij zocht het Gugenheim, maar zijn Barik was leeg. Ik verwees hem naar het toeristenbureau voor uitleg, want zo goed is mijn Spaans en zijn Engels niet en toen hij terugkwam vertelde hij dat hij als prijs 2 dagen in een luxe hotel gewonnen had en Bilbao had uitgekozen vanwege het Gugenheim en het lekkere eten. We stapten samen in en uit de tram en daarna heb ik hem niet meer gezien. Tijdens de rit was het gaan regenen en het zou die dag niet meer ophouden.
 

Het Gugenheim is een indrukwekkend museum dat ligt te pronken naast de rivier de Nervión met een park en loopbruggen eromheen en de stad erboven die eropuit kijkt. Alleen al het gebouw zelf dat ontworpen is door architect Gehry is buiten én binnen de moeite waard. 
De tegels rondom het Gugenheim waren spiegelglad door de regen, dus besloot ik er later omheen te lopen om foto’s te maken van dit prachtige gebouw. Dat is helaas niet gelukt, want om alles in het Gugenheim te bezichtigen heb je minstens één extra paar benen nodig, zo groot zijn de zalen. Bovendien regende het na het bezoek nog harder en gleed ik uit, wat goed afliep.

Ook binnen keek ik mijn ogen uit. Bijna alles wat ik gezien heb vond ik mooi. Om te beginnen het gebouw zelf. De focus op het getoonstelde ligt op moderne kunst van vooral Amerikaanse kunstenaars na de Tweede Wereloorlog. De vaste collectie bestaat uit ondermeer iconische Popartwerken van kunstenaars als Koons en Warhol en er waren 2 tijdelijke overzichtstentoonstellingen. Eén van Picasso, Sculptur. Matter and Body, met alleen sculpturen en één van Gego (Gertrud Goldschmidt), Measuring Infinity, met een overzicht van haar eeuwige zoektocht naar abstracte en modulaire weergaves van organische vormen, en wat lijnen doen met licht en ruimte. Vooral dat lijnenspel vond ik mooi en interessant. Vanuit elke hoek bekeken leverde het verschillende beelden op, fascinerend!

Het meest onder de indruk was ik van het werk van Richard Serra. In een enorme zaal stonden zijn enorme metalen vormen opgesteld. Indrukwekken en imponerend spelen ze door de vormen met je waarneming zodra je je in de ruimtes bevindt en vooral als je erin of erdoor loopt. 
Bij de foto’s die ik gemaakt heb staat nog wat commentaar.

Het was een lang bezoek! Er was geen tijd over om meer van de stad te zien. Zelfs niet om één van de 10 andere musea, of de Basiliek van Begoña, de San Nicoláskerkof  het Art deco La Ribera (de grootste Europese overdekte markt) te zien. Ik heb ook nog steeds geen pinxtos en cider of een andere lokale lekkerij uitgeprobeerd, terwijl de Baskische keuken beroemd is. Ook de architektuurroute door de stad moet wachten tot mijn volgende bezoek, want na oorverdovende stortbuien en windstoten die de hele nacht duurden en me wakker hielden doordat de camper ervan schudde, besloot ik opnieuw om op zoek naar de zon door te reizen en de tweede dag Bilbao uit te stellen.