Alle wegen leidden naar Spanje

Gearriveerd in Bilbao zit ik opnieuw binnen in de camper en hoor de regen op het dak. De regen weet van geen wijken, maar het is nodig voor de natuur en de boeren troost ik mezelf. Onderweg door Frankrijk waren en werden overal wateropslagplaatsen aangelegd, langs bospercelen, bij wijngaarden en boerenland, omdat de warmte en de droogte van de afgelopen jaren zo extreem was, dat het zelfs leidde tot drinkwatergebrek in dorpen in Zuid-Frankrijk.  Na de korte zonnepauze ‘s middags op de geitenboerderij, begon het ‘s avonds opnieuw te regenen en dat hield niet op. De volgende morgen regende het nog steeds en er was niks te doen: alleen een van de zoons was aanwezig en deed iets onduidelijks met veel lawaai. Een bezichtiging zat er niet in. De geiten waren zijn zus’ afdeling en die  was naar de markt en hun ouders hielden weekend, vertelde hij en dus reed ik verder. 
 

Wat een prachtige rit had kunnen zijn door herfstig Bordeaux, werd door de regen en de schwash- schwash heen en weer zwiepende ruitenwissers vooral eindeloos. De vergeefse zoektocht naar een pinautomaat leidde me naar half verlaten dorpjes en gesloten postkantoren en de zoektocht naar een camperplek eindigde tegen beter weten in opnieuw bij een boerderij. Ditmaal met schapen. Ook hier liep alles gewoon los en waren de eigenaren heel vriendelijk. Het was een prachtige plek en ik stond er alleen. Wel uitzonderlijk op een droog, verhard stuk van het erf, want ook hier…..

Ik heb er heerlijk geslapen, net als op alle vorige plekken. Donkere stille plekken of drukke lawaaierige, het maakt niet uit, ik slaap als een roosje in mijn huisje-op-wielen. 
‘s Morgens was het even droog en liepen Gilles en ik een rondje. Een witte herdershond kwam onmiddelijk tevoorschijn toen we te dicht bij de stal met schapen en lammeren kwamen, maar hoewel zij waakzaam bleef, was Gilles duidelijk geen gevaar. We werden bijna van het pad gereden door een veel te hard rijdende auto. Er bleek in een grot een kaasmakerij en winkeltje te zijn dat ook op zondag openging toen de potentiële klant de boer had gebeld. Waarna de een na de andere auto helemaal naar daar kwam gereden om kaas en yoghurt te kopen. De moeite die veel Fransen doen om duur, goed eten te kunnen kopen, ook sjofele versies in aftandse autootjes, valt op en doet me goed. 
Nieuwsgierig, maar enigszins beschroomd liep ik naar binnen en legde in mijn beste Frans uit dat ik geen pinautomaat had kunnen vinden en nog maar €10,- contant had. Hij liep met me naar de kaasmakerij, liet me van zijn heerlijke kaas proeven en sneed een flink stuk af. Yoghurt zat er niet meer in, want volgens de weegschaal kostte het €11,59. ‘Pas de problème’, €10 was ook goed. Zoals een Fransman betaamd, moest hij wel weten of ik echt alleen reisde en waarom, of ik geen man had, o, wel gehad: was die dan dood of was ik gescheiden. ‘Separé, mais pas de problème’, zei ik, hem immiterend en lachte erbij. Buiten bleek het inmiddels weer te regenen, dus besloot ik dat een dagje pauze moest wachten en ik door zou rijden tot het weer opknapte.
 

Geen mooie routes meer dus, maar via tolwegen rechtstreeks naar Spanje. Misschien 100 km verder stopte het met regenen en liep de temperatuur op: geen 10 meer, maar 12, 13, ja zelfs 17 graden werd het met een voorzichtig zonnetje. Ik ben gestopt op zo’n typisch Franse Aire langs de weg en heb eerst een paar lagen kleding uitgedaan en daarna buiten gelunchet, net als hele Franse families daar deden.

Aangekomen op een populaire camperplaats naast de universiteit van San Sebastiàn was er gelukkig nog net plek en alhoewel iedereen hutje mutje stond, was de sfeer vriendelijk. Wijs worden uit een parkeerautomaat die alleen de Baskische taal gebruikt,  leidde tot leuke ontmoetingen. Iedereen stond er minstens een kwartier te stuntelen tot iemand te hulp schoot die wist op welke knoppen je moest drukken en dat het € 3,30 per dag kostte, wat passend betaald diende te worden om een parkeerticket te bemachtigen. Dat sprokkelde ik bij elkaar uit tassen en jaszakken, waar altijd wel munten in zitten. Het was er 20 graden en dat zou de dag erna ook nog zo zijn. Wat een verschil! Camperdeur open, een rondje lopen en de omgeving bekijken en met Gilles op stap op zoek naar een pinautomaat, want zonder contant geld kun je alleen in Nederland functioneren. Een eindje verderop liepen overal studenten en een paar jongens wisten wel waar er een pinautomaat was. Ook weer opgelost.

ik bleef er krap twee dagen en vond het er heerlijk! Wat ik er deed, vertel ik later. Tot dan!