Aangekomen in zonnig Vale dos Guenos

En nu zit ik ineens heerlijk van de zon te genieten naast mijn camper. Het is vandaag echt prachtig weer en dat blijft zo de komende dagen. Wat een verschil met de laatste weken! Het is hier ook winter, dus het is alleen warm zolang de zon schijnt en zodra die achter de heuvel zakt, rond vier uur, is het ineens koud en gaan de winterjassen aan. Dat geeft niet, want zolang ik elke dag een paar uur zonnewarmte krijg, ben ik blij.

Eergisteren kwam ik aan op de camping waar mijn zoon en schoondochter tijdelijk wonen en werken. Wat heerlijk om ze weer te zien en gastvrij ontvangen te worden met eten en welkom te zijn! We hebben tot laat bijgepraat. Geen idee hoe lang ik hier blijf, maar kerstavond wordt met iedereen die wil gevierd met een gezamenlijke maaltijd in het bijbehorende cafeetje van Vera en daar zijn wij bij. De camping is nog in opbouw en ligt op een grote open plek in een vallei tussen de heuvels. Er zijn alleen basic voorzieningen en er is nauwelijks hoge begroeing, wat me vreselijk lijkt in de zomer, maar wat nu ideaal is. Bijna iedereen hier is pensionado en oud en de mensen komen vooral uit Engeland en Duitsland. Sommigen ervan wonen hier permanent: Altijd goed weer, rustige, mooie omgeving en betaalbaar, wat kun je nog meer wensen?  Er lopen overal honden en katten en Gilles kan ook loslopen en zijn gang gaan. Dat doet hij maar spaarzaam, maar het mag, dus heeft ook hij vakantie na twee weken lang vooral tussen het rijden door aangelijnd kort te zijn uitgelaten.

Het vorige reisverhaal schreef ik in Coruche, waar ik na een lange reis aankwam op een hoog gewaardeerde camperplek die dicht bleek te zijn en getransformeerd werd naar een grote betaalde camperplaats met slagboom. Dat viel tegen! Het was prachtig weer en ik wou wel even in de zon zitten die onderweg opeens was gaan schijnen. De gemeente had niet de moeite genomen om de verkeersborden ernaartoe weg te halen of te bedekken. Wat moest ik doen? De volgende plek was nog anderhalf uur rijden en ik had al lang gereden. Ik parkeerde ergens ernaast en liet Gilles uit. De ene na de andere camper kwam voorbij en reed onverrichter zake weg. Park4night bracht uitkomst. Een paar honderd meter verderop was een gratis parkeerterrein, vlakbij de rivier de Sorraia met een terrasje ernaast, dus nam ik het risico dat ik zou worden weggestuurd, wat gelukkig niet gebeurde. Low profile, gordijnen dicht en geen trapje uit werkt eigenlijk altijd. Het pilsje in de zon smaakte prima, net als blijkbaar het rivierwater dat Gilles dronk. Het voelde als een cadeautje en toen het lieve, heel serieuze jonge meisje dat er bediende voor de niet-afsluitbare wc wacht hield, was mijn vertrouwen in de mensheid weer bevestigd.

De volgende morgen hing er toen ik wakker werd mist over de rivier en het was een drukte van belang op het parkeerterrein. Dat lag vlakbij de Mercado Municipal, de lokale overdekte markt en werd waarschijnlijk vooral ‘s morgens gebruikt. De aantrekkelijkheid van de vorige middag was verdwenen en ik vertrok voor de laatste lange rit naar de Algarve. Ik was voor nu even klaar met reizen en er waren op de beoogde route geen overnachtingsplekken te vinden, dus reed ik door.

De route was opnieuw prachtig. Het was de eerste keer dat ik door Portugal reisde en ik keek mijn ogen uit. Na savanne-achtige landschappen met overal verspreid groot uitgegroeide bomen, volgden glooiende heuvels met veel olijfbomen op groene velden die na de regen gedeeltelijk wit en geel waren gekleurd door bloemen die nu al lente beloofden. Het werd een heel lange rit die alleen onderbroken werd door een stop om te lunchen en boodschappen te doen, gas te tanken, te lozen en water in te nemen. Voortgedreven door mij onwelvallige weergoden, arriveerde ik dus veel eerder dan gepland dinsdag al in de Algarve. Ik wilde even bijkomen voor ik aankwam bij mijn familie en reed naar een camperplek in Alferce. Dat laatste stukje viel tegen! De navigatie leidde me via een achterlijk steil en kronkelig bergweggetje omhoog. Het was maar goed dat er bijna niemand reed, want wanneer de laagstaande zon achter een berg verdween zag ik door mijn zonnebril niks meer en zodra hij weer tevoorschijn kwam, werd ik zonder bril verblind. Zo langzaam als ik kon zonder achteruit de berg af te glijden reed ik door.

Uiteindelijk kwam ik op de beoogde plek aan, die overvol bleek. Op de vier beschikbare plaatsen stonden al 9 kampeervoertuigen hutje mutje en de moed zonk me in de schoenen. Dit was het enige pleintje dat ik in het bergdorp had gezien en om tegen het donker weer de berg af te rijden op zoek naar een nieuwe plek, zag ik niet zitten. Ik sprak een jongeman aan die naast een inventief aangepast knalgeel busje van Russische makelij stond. Toevallig was het een Nederlander, net zoals de rest op 3 Duitsers na… (het is een prachtige gratis camperplek met wc’s, afwasplekken, waslijnen, bankjes, douches en in de zomer kon zelfs het naastgelegen zwembad gebruikt worden. Het werd elke dag door iemand van het dorp schoongemaakt en het was brandschoon!) We maakten een praatje en ik legde mijn situatie uit. Hij opperde om met de anderen te overleggen of er nog een beetje ingeschikt kon worden, wat me onmogelijk leek. Terwijl we praatten, hoorde ik een motor aanslaan en reed het kleinste busje weg. Met behulp van de jongeman-wiens-naam-ik-vergeten-ben-te-vragen manouvreerde ik de bus net binnen de lijnen van de toegestane plek en stond ik op armlengte afstand, dwars voor 2 Duitsers die dat geen probleem vonden. Er passen veel makke camperaars op een pleintje!

Ik heb er heerlijk geslapen en de volgende morgen wat rondgekeken met Gilles en gekletst met de anderen. Eén ervan, een ook alleenreizende vrouw, ook met hond en ook Neerlandica, reist al tweeënhalf jaar heel Europa rond. Ze geeft online Nederlandse en Engelse les aan expats die in Nederland wonen en werken. Ik had geen haast, want ik was bijna op de plaatst van bestemming en mijn zoon en schoondochter hadden ‘s middags een afspraak en zouden pas laat thuis zijn. Toch vertrok ik nog snel, want ik voelde me bezwaard omdat ik het uitzicht van mijn buren blokkeerde en bovendien begon het lichtjes te regenen.
Toen ik aankwam waren ze er nog net, maar ik wist waar mijn plek was en kon in alle rust aankomen en alles installeren. De zon scheen en ik zette voor het eerst deze reis een stoel en tafeltje neer op een buitenkleed waar Gilles en ik ons dankbaar installeerden en wachtten.

Sindsdien schijnt de zon