Ik wacht nog steeds, nu op een heerlijk plekje bij de zee tussen Vilanova i la Geltrú en Cubelles

Het is hier heerlijk! Eindelijk heb ik een plek gevonden waar ik meer kan doen dan overleven. Op dit moment is het lunchtijd en zit ik onder de bomen waar ik sta in een zeewindje te schrijven. Gilles ligt in de camper bij te slapen en mocht het toch te warm worden, lopen we naar het strand: aan het eind van het bosje de treinrails oversteken en ik ben er. Ik hou van dit soort niemandslandjes. Tussen twee toeristenplaatsen in ligt een ongebruikt stuk land met een flink stuk met bomen. Het wordt gebruikt door hippies in oude campers en verbouwde bussen en -bakwagens, als parkeerterrein voor lokale naturisten en schijnbaar ook als homo-ontmoetingsplek en het is er best druk, maar relaxt. Op het strand heerst vrede en doet ieder wat hij wil, bloot of niet, het maakt niks uit. De enige overeenkomst is dat iedereen een parasolletje mee heeft en daar onder zit. De toegang is moeilijk te vinden en eerder deze week was het dan ook niet gelukt. 
 

Omdat het vrijdag 40 graden was en Gilles en ik niet meer afkoelden én de best fijne plek bij Sant Martí Sarroca naast een terrein lag waar de kermis die vrijdagavond zou beginnen, was ik opnieuw op zoek naar een plek.
Frédéric kwam onderweg naar Portugal zijn zusje bezoeken en hoopte zijn nichtje welkom te heten in de familie, wat dus niet gelukt is. We hebben samen geluncht en het was fijn om hem even te zien! Anne-May voelde zich goed die dag en wilde de volgende dag naar het strand om te zwemmen. Alle hoop op de geboorte was gevestigd op of rond volle maan, maar het prutsje blijft zitten waar ze zit, dus werd de hoopvolle verwachting bijgesteld naar ergens binnenkort en werden er plannen gemaakt om de tijd door te komen.

Ik heb die avond op het parkeerterrein van een natuurpark bij het kasteeltje van Castellví de la Marca geslapen en er met Gilles gewandeld. Het is er prachtig! Het ligt aan de voet van de Pyreneeën en er kronkelt zich een nu droogstaande rivierbedding naar beneden, de Riera de Marmellar, waarlangs het mooi groen is. De weg erdoor daalt diep en het moet er bijtijden behoorlijk woest zijn, te oordelen naar de hoge, stenige oevers.
De avond ervoor was ik nog laat gaan fietsen. Ik had de middag wegens de hitte onder een enorme vijgenboom breiend doorgebracht en snakte naar iets DOEN. Langs Sant Martí Sarroca kronkelt zich een vergelijkbare, maar nog grotere rivierbedding naar beneden, de Riu de Foix, waar blijkbaar ook nu in de zomer nog diepe plekken met water en weelderig groen te vinden zijn. Ik heb ze niet gevonden, maar fietsen in de koele avond over smalle hobbelweggetjes tussen wijngaarden door met prachtige vergezichten was een geweldige ervaring. Opeens zag ik in de verte het makkelijk herkenbare huis liggen waar Anne-May en Eltjo zijn. Zomaar erlangs fietsen ging niet, want er moet wel een weg of pad beschikbaar zijn! Met een flinke omweg lukte het, maar het was te laat om even langs te gaan. Het begon al te schemeren en omdat ik op de bonnefooi rondfietste en er nergens lantarens zijn, ben ik doorgefietst.

Ik voelde me fijn op de mooie camperplek waar ik helemaal alleen stond. De mensen waren er vriendelijk en de sfeer was goed. De eerste avond dat ik er stond, was er een groep mensen een ouderwetse dans aan het oefenen met linten en een paal en muzikanten. Er hing wat jeugd omheen en een enkele voorbijganger bleef even staan om te kijken en te luisteren. Blijkbaar kwam er ook hier een festival aan. De volgende morgen zijn we het dorpje ingelopen, waar ik wat boodschappen heb gedaan en een biertje gedronken. De hitte was niet te doen en een enorme vijgenboom naast de camperplek was onze redding. s‘ Avonds bleek er naast ons een kermis opgebouwd te worden, dus was blijven geen optie. Ik hoop dat de geplante bomen er snel groeien, want met wat schaduw is het een gedroomde camperplek: alle voorzieningen zijn er, in het dorp is alles wat je nodig hebt van geldautomaat tot apotheek, barretje en winkeltjes. Bovendien kun je er prachtig wandelen, ook door de bergen en fietsen en je voelt je er welkom.

Met May ben ik zaterdagmorgen naar het strand gereden. Met wat moeite hebben we de plek gevonden waarnaar ik vruchteloos had gezocht. Eerst lukte het niet, maar het moest ergens zijn en dus zijn we omgekeerd. Toen kwamen we uit de tegengestelde richting en zagen we het toegansweggetje gelukkig wel. Wat een fantastische schaduwplek! Later kwamen Eltjo, zijn broer en vriendin ook nog. We hebben geluierd en gezwommen, van de wind genoten en nogmaals gezwommen… Gilles heeft de hele dag in een vochtige kuil onder een parasol bijgeslapen; het was een fantastische stranddag. Tegen achten is iedereen vertrokken, maar ik ben gebleven. Inmiddels zijn Gilles en ik opnieuw bij de zee en herhaalt het scenario zich, nu samen onder de parasol. Officieel mag ik er niet overnachten, alleen parkeren, maar de politie controleert alleen door de week. En ach, het is weekend, dus blijf ik lekker staan tot ik weer water nodig heb.