Het wachten is begonnen….

Anne-May en Eltjo hielden voor de geboorte nog een welkoms-en ontmoetingsfeestje met als gasten de vroedvrouw, de doela, een gynaecologe die meer wil leren over natuurlijke geboortes, Eltjo’s broer en zijn vriendin en ik. Het was gelukkig voor ‘s avonds gepland, want wat was het heet! Na de Pyreneën viel de hitte in Spanje als een deken over me heen. Waarom ik in de zomer niet in het zuiden wil zijn, ervaar ik nu opnieuw. Het was zo lang geleden, dat ik het bijna was vergeten; de onontkoombare hitte, zodat je een half uur na het douchen opnieuw wil. Tussen 10.00 uur en 17.00 uur kan ik alleen maar hopen dat het ooit weer afkoelt en ik maak me zorgen om Gilles die het er moeilijk mee heeft. Misschien dat het op een camping met schaduw, zwembad of strand vlakbij wel uit te houden is, maar ik sta niet in de vakantiestand, want ik heb iets anders aan mijn hoofd: ik wacht op de geboorte van mijn kleindochter. Samen op die komst wachten en de schoonheid ervan vieren, lukte goed en het was fijn om iedereen te ontmoeten, ook de vrouwen die bij de geboorte zullen zijn. We hebben tot laat op het terras gezeten, waar het langzaam afkoelde en samen gegeten, gepraat, gezongen bij een vuurtje en genoten van de avond. Dinsdag ben ik vertrokken, zodat Eltjo en Anne-May zich samen kunnen voorbereiden zonder nog aan iets anders te hoeven denken.

In de omgeving van het huis van May en Eltjo zijn geen campings en camperplaatsen zijn er dungezaaid. En overal was wat; de ene was dicht wegens werkzaamheden, de volgende wegens een festival, de derde had geen voorzieningen en die daarna was een kale, stoffige en lege vlakte zonder schaduw. De laatste potentiële plek zonder iets maar wel bij het strand kon ik niet vinden/ bereiken, dus ben ik na 50 km vruchteloos zoeken uiteindelijk naar een bosrijke parkeerplaats bij een mooi oud dorpje met kasteel en zicht op een bergmeer gereden waar wel schaduw was. Nadat het enigszins afgekoeld was, hebben we rondgewandeld en het bekeken. Helaas was het er ook windstil en vergeven van de vliegen en midgets, waardoor Gilles en ik de camper in moesten vluchten. Te laat: Ik lijk nu wel een dalmatiër met rode in plaats van zwarte vlekken en om 12 uur ‘s nachts was het nog 29 graden. Lekker geslapen heb ik er niet. Te eenzaam, waardoor ik licht sliep en van vanalles wakker schoot. 

Uiteindelijk leek alleen de camperplaats in Villafranca del Penedès voorzieningen en schaduw te hebben, dus daar ben ik heen gereden en daar hebben we vandaag onze tijd doorgebracht. Onder een boom met dun bladerdak, met alle ramen tegen elkaar open hebben Gilles en ik amechtig liggen wachten tot het doenlijk werd en daar ben ik begonnen te schrijven. Vanmorgen ben ik eerst nog het stadje ingefietst om een simkaart met veel gb’s aan te schaffen, zodat ik me niet hoef in te houden en zoveel kan schrijven en foto’s plaatsen als ik wil en vanalles online kan uit- en opzoeken. Het is een leuk stadje, dat ik zeker nog eens ga bekijken, maar ook daar ben ik vertrokken, want een rustige nacht naast 3 wegen en een rotonde leek me niet waarschijnlijk.

Nu sta ik op een officiële camperplaats aan de rand van een klein dorpje, Sant Marti Sarroca, op een hoogvlakte vol wijngaarden in de bergen. Het is niet te ver van het huis: ik zou er naartoe kunnen fietsen. Ik sta er alleen en de bomen zijn nog te klein om schaduw te geven, maar het is een levendig dorp waar vanavond op straat met muziek en dansers zo te zien een oude dans met linten en een paal geoefend werd en daar houd ik van. De mensen laten hun honden uit, groeten me en laten me verder met rust en ik voel me er fijn .

Vanavond is het volle maan en naar verluid, worden de dag erna veel babies geboren, dus ik hoop dat de geboorte op gang komt. Afwachten maar….