Terwijl ik wacht, beleef ik weer vanalles

Achter een Cerveza sin alcohol met de toepasselijke naam FreeDamm zit ik onder een boom op een pleintje in de wind bij een achenebisj zaakje zonder naam in La Múnia te wachten op het wondertje dat maar niet geboren wordt. Ik kan er ook eten en bij het flesje bier krijg ik een gekoeld, beijsd  glas. Dat dan weer wel! Buiten eten mag niet, gelukkig maar, want het is lekker koel binnen, en omdat Gilles maar een klein hondje is, mag hij mee en mogen we samen in een veraf hoekje van de zaal zitten. Het blijkt de locale sociëteit te zijn die gebruikt wordt voor vanalles. Een oude zaal met dito inrichting en vriendelijke mensen. De Oekraïense dame achter de bar stuurt een jonge knul op me af die 2 woorden Engels spreekt zodat ik uit de verschillende opties van het dagmenu kan kiezen. Leuk om te zien hoe mensen hier binnen druppelen om te eten. Werkmensen, bejaarden, vanalles door elkaar. De gemeenschapszin is hier groot en zelfs in een klein dorp als dit worden voorzieningen die bij ons allang wegbezuinigd zijn in stand gehouden. Ik sta met de camper enigszins onder een boom naast de school, waar de Bibliobus vamorgen voorreed en waarnaast een zwembad ligt, waar de schoolkinderen klas na klas gaan zwemmen. Misschien ziet de Spaanse begroting er minder mooi uit dan de Nederlandse, maar overal zie ik dat het leven om mensen draait, niet alleen om geld verdienen….

De plek aan zee heb ik gelaten voor wat het was. Door de aanhoudende droogte werd het er steeds stoffiger en bovendien zat Gilles vol teken, ondanks anti-ongediertedruppels. Ik heb ook nog een speciale anti-teekolie geprobeerd, maar dat leidde tot een plakkende, roze van het stof en dus erg vieze Gilles vol klittende zaadjes en dode pijnboomtakjes waar ik van moet niezen. Jammer van de zee! Maar ook de camper zat vol viezigheid en het water was bijna op, dus ben ik opnieuw naar Sant Martí Sarrocca gereden, op een half uur rijden en heb daar alles schoongemaakt, inclusief Gilles en mezelf. Alleen de buitenkant van de camper ontkwam aan mijn schoonmaakwoede, want daar is met zoveel stof geen beginnen aan. Ik ben er niet gebleven, want de kermis was nog niet klaar en 5 km verderop in het volgende dorp, Torrelles de Foix, bleek een vergelijkbare, maar minder grote en minder mooie plek te zijn waar ik heerlijk heb geslapen. Ook daar moeten de bomen nog groeien voor ze genoeg schaduw geven, alhoewel ze goed verzorgd worden door 2 mannen met een waterauto. En zo trek ik een beetje rond. Nergens is het ideaal en overal is het heet. Een nachtje in Vilafranca en daar naar een wassette en boodschappen doen, toch nog een dagje aan zee en nu hier.

Maar eerst ging ik op zoek naar waterbekkens ergens in de rivier de Foix. Ik had begrepen dat die er moesten zijn, dus heb ik ze op maps gezocht en gevonden. Fantastisch daar! Bijna onbereikbaar doordat we er niet met de auto konden komen en nergens mochten parkeren. We zetten de bus illigaal op een overgeschoten stukje kale grond naast een wijngaard, waarna Gilles en ik 2 kilometer ploeterden van schaduwplekje naar schaduwplekje bergopwaarts. Uiteindelijk hoorden we een watervalletje en mensen in de verte, maar hoe kwamen we daar. Ik zag een paar mannen onder me door het bos lopen en toen ik terugliep, vond ik het onmogelijk smalle en steile minibospaadje. Ik heb wat moed verzameld - slippers is nogal onhandig op zo’n route- en de beloning was het waard. Een natte oase van groen tussen de erg droge bossen. Er zwommen vissen in het waterbekken-met-watervalletje tussen de rotsen, ik zag een kikker wegspringen tijdens het zwemmen en er kwamen twee parende libelles langs die even rusten op een drijvend blad. Een variëteit van groen zorgde er voor schaduw: mooie feeërieke varens spiegelden in het water. Een vijg en kromgegroeide pijnbomen gaven schaduw en mij onbekende soorten maakten het plaatje nog mooier. Er dwarrelden allerlei vlinders rond en het water was KOUD, veel kouder dan het zeewater. Ik knapte er helemaal op. Zelfs Gilles ging pootjebajen en daarna tevreden liggen. Ik deelde het plekje met twee franstalige Belgen en een Française en in het stroompje boven de waterval hadden 3 jonge tieners samen veel plezier. Eronder waren nog 2 bekkens, maar ik durfde er niet naartoe af te dalen, bang dat ik niet meer naar boven kon komen. Nadat mijn bol breikatoen het water inrolde, had ik lang genoeg op het schuine modderige plekje gezeten en planden we de terugtocht. Dat paadje opnieuw omhoog nemen, langs onmogelijk hoge en gladde stenen en onder omgevallen bomen door, durfde ik op mijn slippers niet aan. Mijn voeten waren beurs van het scherpe grind overal, dus was blote voeten ook geen optie. Er zou een een wandelpad rondom deze berg moeten lopen had ik op de kaart gezien en dat vond ik na enig klimmen gelukkig. Nu het niet meer zo heet was, was de langere route te doen en de moeite waard. Overal hingen waarschuwingsborden wegens brandgevaar. Misschien waren de toegangswegen daarom gesloten voor al het gemotoriseerde verkeer. Heel verstandig, want zo stoffig en heet brandt alles makkelijk en snel. De rivier zelf was drooggevallen en die paar bekkens kunnen het verschil niet maken.

De terugweg was prachtig. Allerlei vlinders, een grote geel-met-zwarte, die het pad als snelweg gebruikte en te snel was om te kunnen fotograferen, mooie op Valeriaan lijkende gele bloemen en een beekje vol algen om doorheen te waden waarin we een klein slangetje dat wegkronkelde tegenkwamen. Tevreden reden we erna naar Vilafranca del Penedés waar we opnieuw Belgen tegen kwamen, nu als buurcamperaars. En het bleef er tot onder de morgen heet… 

Wachten en  wachten en nog steeds was er ‘s morgens geen kleinkind geboren en om 11.00 uur was de hitte al niet meer leuk. Bovendien ben ik ook voor de bloeiende schaduwbomen daar allergisch, zat ik inmiddels vol jeukende warmte-uitslag en bleef ik niezen. Dus ging ik gauw met de was naar een wasserette en deed ik in de ernaast gelegen supermarkt tussendoor boodschappen. Daarna reed ik opnieuw naar het strand, dat ditmaal  bijna leeg was door de harde wind die geen parasol overeind liet staan. Afen toe kwamen er wat mensen met honden zwemmen, die allemaal met elkaar speelden. Eén ervan was een grote, mooie, enigszins dominante bruine hond. Hij besnuffelde alle honden, kwam ook Gilles even onderzoeken en rende daarna weg. Ik zag hem in de verte de treinrails oplopen en het spoor volgen. “O jé”, dacht ik nog, “die hond!”. Ik was te ver weg om hem eraf te halen en keek of ik iemand kon roepen om dat te doen. Er rijden daar zeer regelmatig treinen, waarvan sommige doorgaande erg hard, dus het is oppassen geblazen. Te laat. Er kwam juist toen een trein met een noodvaart aangereden. De hond zag hem niet en de trein remde piepend en toeterde heel hard. Mijn hart stond even stil van schrik. Ik kon niet zien of de hond op tijd was weggesprongen, maar omdat niemand reageerde, ging ik ervan uit dat het goed was afgelopen. Tot ik het Italiaanse meisje waarmee ik eerder had gesproken, op de terugweg tegenkwam en ze me aansprak. Ze voeg of ik inmiddels oma ben. Lief! Zij vertelde dat ze een rotdag had, omdat de hond van haar vriendin die middag door een trein was doodgereden…

Inmiddels is het al half vijf en zit ik nog steeds in de sociëteit. Ik mocht hier gewoon blijven zitten om te schrijven, dus deze hete wachtdag kom ik goed door. Nog even wat foto’s uploaden en dan ga ik Gilles uitlaten en kijken of mijn camper er nog staat…. Koken hoeft vandaag gelukkig niet want dat is alleen ‘s morgens vroeg te doen of eventueel ‘s avonds laat als ik dan de muggen op de koop toe neem. Ik hoop dat in mijn volgende verhaal het wachten voorbij is en ik mezelf oma mag noemen.