De Via Verde del Anceite

Het is maar goed dat ik met mijn eigen huisje rondreis en geen hotelkamer heb geboekt in Córdoba, want zoals meestal gaat mijn reis ook nu weer anders dan gedacht. 
 

Omdat mijn fietsaccu te lang aan de boordaccu had gelegen en die dus leeggetrokken was én niet oplaadde via mijn zonnepaneel én mijn fietsaccu inmiddels weer bijna leeg was, besloot ik woensdag nog laat op de dag om Écija te verlaten en eerst een flink stuk rijden om te kijken of de accu zou opladen. Het plan was om voor de zekerheid naar een camperplaats met elektriciteit te rijden met een camperreperateur in de buurt. De enige beschikbare camperplek in Córdoba was duur, had slechte recensies en er was daar nergens een camperzaak, dus moest ik of terug naar Sevilla of richting Granada. Het werd het laatste, want op die route waren er een paar.

Na een flink uur rijden, Cordoba halverwege passerend, bleek de accu halfvol en besloot ik niet verder te rijden maar naar Cabra te gaan, waar een goed beoordeelde gratis plek was zonder elektriciteit om uit te proberen of de zon de rest kon vullen. De plek was fantastisch! Schoon en prachtig gelegen, met uitzicht op een Natuurgebied vol bergen, naast een park waar een waterbron ontsprong.

En daar ontdekte ik per ongeluk het bestaan van de Via Verdes. Nu had ik wel van mensen gehoord dat ze in Spanje veel fietsten, maar daar begreep ik niks van. Ik vond het tot nu toe gevaarlijk en eng en meestal te stijl en dat er zulke prachtige fietspaden beschikbaar zijn, wist ik niet. In Cabra stonden meer Nederlandse camperaars en met één vriendelijk stel raakte ik aan de praat. De doorgewinterde rezigers van tegen de tachtig die al 30 jaar met campers rondtrokken waren vanuit een andere plaats dichtbij naar Cabra gereden om nog een stuk van de Via Verde del Aceite te fietsen die 128 km lang is.

Pas toen ik het op internet opzocht, begon te dagen hoe onwetend ik op reis was gegaan. Opnieuw werd ik aangenaam verrast en ik besloot de cultuur de cultuur te laten en eerst maar eens te gaan fietsen met mijn fantastische, gerepareerde fiets. 

Zoals er vroeger door Zeeuws-Vlaanderen een ‘bietentram’ reed om de suikerbieten naar de haven van Breskens te vervoeren, reed hier vroeger een olietrein.  Dit gedeelte van Andalusië is één grote olijfboomgaard en destijds was het vervoer van olijfolie per goederentrein de meest logische oplossing. Overal in Spanje zijn goederenlijnen overbodig geworden en op initiatief van de Spaanse spoorwegen zijn er in samenwerking met lokale gemeentes over de verlaten lijnen wandel-en fietspaden aangelegd. Verboden voor gemotoriseerd verkeer zijn deze relatief vlakke paden, die met behulp van bruggen, uitgehakte corridors en tunneltjes via hun eigen routes door het land lopen, erg aantrekkelijk. Vaak zijn de voormalige stationnetjes in gebruik als restaurant of zoals in Cabra als spoorwegmuseumpje en in Doña Mencía wordt een voormalige remise gebruikt als fietswerkplaats met fietsverhuur en is er een campingplek naast. Ook zijn er lokale initiatieven om de plaatsen te showen en te promoten.

De volgende morgen hebben Gilles en ik een stuk van de Via Verde gefietst, maar omdat mijn fietsaccu bijna leeg was, durfde ik niet ver te gaan. Het was erg mooi en het smaakte naar meer, dus reed ik verder dan slim was. Op de heenweg ging het lekker, maar de paden zijn vals plat! Dat merkte ik toen mijn accu leeg was en ik nog een stuk terug moest zonder ondersteuning, mét 9 kilo Gilles en een tas vol spullen…. Dan is ook een lichte helling zwaar. 

Jammer genoeg werkte het weer niet mee. Het was bewolkt, koud en er dreigde regen, dus i.p.v op te laden liep mijn boordaccu langzaamaan leeg: Genoeg voor verlichting en telefoon, maar te weinig om mijn fietsaccu op te laden en ik wou fietsen, dus moest ik op zoek naar elektriciteit. De vriendelijke Nederlanders zeiden dat ik het beste naar Doña Mencía kon gaan. Daar lag direct aan de Via Verde een camperplaats: goedkoop en met elektriciteit.

Goed advies moet je niet in de wind slaan, dus maakte ik vrijdagmorgen de camper rijklaar, laade ik mijn fiets op de drager, gebruikte ik de serviceplek en haastte me naar Doña Mencía, want in het weekend gaan de Spanjaarden zelf ook op pad en kan het druk zijn, dus kwam ik beter op tijd.

Het vervolg gaat verder in een verhaal dat ook over het stadje Doña Mencía gaat,  want er valt nog veel te vertellen over de camperplaats, de Via Verde del Aceite en de ook daar aanwezige cultuur.