Valencia en op weg naar kerst

Het was prachtig weer toen ik in Valencia aankwam: er scheen een zonnetje en ‘s middags in de stad werd het zelfs 20 graden! Heerlijk! Ik was een beetje teleurgesteld door de eindeloze no-nonsense hoogbouw die ik om me heen zag. Ik vond het maar niks en kon me niet voorstellen dat je hier fijn zou kunnen wonen. Op de aankomstdag heb ik rondgefietst om de stad een beetje te leren kennen, maar dat lukte slecht. Voor mij leek alles op elkaar en het oude centrum heb ik gemist: daar bleek ik later omheengefietst te zijn.

De volgende morgen werd ik uitgerust wakker na een nachtje parkeerterrein. Ik stond nog net niet klem tussen de auto’s en Gilles kon niet naar buiten, dus zat er niks anders op dan hem gelijk uitlaten. Aan de overkant van de naastgelegen 4-baansweg bleek een een soort parklaan te lopen met paden, bomen en bankjes, waar mensen wandelden, kinderen speelden en mensen hun hond uitlieten. Gilles kon zelfs los lopen. Zulke vaak al heel oude parken bleken overal in de stad aanwezig te zijn; vaak in de vorm van brede, met haagjes afgeschermde en door bomen overschaduwde tussenbermen in straten.
Verreweg het mooiste park is enorm en kronkelt dwars door de stad. Het is aangelegd in de oude drooggevallen rivierbedding van de Turia en is 9 km lang. Aan het eind ervan is een kunst- en wetenschapspark aangelegd met prachtige  moderne architectuur met een waterpartij geïntegreerd in het park die naar de haven loopt. De Ciudad de las Artes y las Ciencias. Ik ben niet verder gekomen dan de buitenkant, want het was té mooi weer om ergens naar binnen te gaan, dus heb ik door het park gefietst en genoten. Het centrum voor Oceanografie met het grootste aquarium van Europa, het Wetenschapsmuseum waar het verboden is om nergens aan te zitten,  het Museum voor moderne kunst en de Imax-bioscoop moeten net als nog veel meer moois en musea in Valencia wachten op mijn volgende bezoek aan de stad. Een glimp van het oude gedeelte heb ik al gezien. Prachtige Art-deco-gebouwen met indrukwekkend smeedwerk deden me aan Barcelona denken en er is vast nog veel meer dat ik nog moet ontdekken.

Nadat ik op de tweede dag lang door Valentia heb gelopen en gefiets, zonder Gilles dit keer, heb ik goed rond kunnen kijken en de stad ‘geproefd’. Mijn blik op leven in zo’n grote stad is gekanteld. Zoals Valencia is ingericht, werkt het goed: mensen wonen geconcentreerd in hoogbouw, maar overal daartussen is ruimte, zelfs parkeerruimte. Brede straten met brede stoepen, overal in vorm gesnoeide bomen voor de nodige schaduw, fietspaden, zebrapaden en bijbehorende stoplichten; bij het station zag ik zelfs een fietsstraat. Tussen de grote doorlopende wegen zijn autoluwe gedeeltes en mensen gedragen zich keurig in het verkeer. Er wordt voorzichtig op fietsers gewacht of omheengereden en iedereen stopt altijd voor zebrapaden die overal aanwezig zijn. Naast mijn parkeerplaats zijn ruim opgezette scholen, sportvelden en -hallen, waar goed gebruik van wordt gemaakt. Ik heb de indruk dat mensen hier relaxt zijn en gewoon leven, zonder de stress die ik in Nederland vaak in steden voel.

Maar Valencia moet even wachten, want inmiddels ben ik versneld naar Andalusië doorgereisd waar ik zaterdag op bezoek ga bij vrienden die daar tijdelijk wonen. Tot dan sta ik op een grappige, beetje rommelige campercamping. Zo’n ouderwetse, met veel overwinteraars die in clusters de camping hebben overgenomen en jeu-de-boule spelen. Een Frans wijkje, een Engels wijkje, een Duits wijkje en een stukje vanalles wat. Het ligt direct aan het kiezelstrand aan de voet van enorme bergen langs de kust waarover de eindeloze snelweg doorloopt. Castell de Ferro, gemeente Gualchos, is een enclave langs de zee met een soort dorpje, wat vakantiehuizen en wat campings. Om er te komen moest ik direct na de snelweg langs enorm stijle haarspeldbochten afdalen en kon ik mijn camper via een smalle toegang tussen luifels door en met behulp van de beheerder op het laatse plekje zetten. Ik had geluk! Overal waren de campings vol en daarom was ik op goed geluk maar in één keer doorgereden. Het blijkt dat mensen die op weg waren naar Portugal niet doorreizen, omdat de regels daar vanaf de 26e strenger worden. Naast verplicht testen voor iedereen die het land binnen wil, zijn er tijdelijk extra regels met als ik het goed begrepen heb tot 11 januari een soort lockdown met dichte scholen, thuiswerken, dichte nachtclubs, dancings etc.

Toen ik me net op mijn krappe plekje geïnstalleerd had en zelfs de luifel had uitgezet omdat het af en toe spetterde, gebeurde er vanalles naast me. Drie Duitse stellen, afkomstig uit hetzelfde dorp hadden besloten Weinachten gezellig samen door te brengen en hadden er zin in. Er werd voor hen een camper verplaatst, zodat ze samen konden staan. En tussen hen en de afscheiding in stond ik. Stond, want na een half uur de luidkeels gehouden gesprekken aangehoord te hebben, werd het me teveel. Helaas versta ik Duits en dus hoorde ik ze pochen en tegen elkaar opbieden over wie het mooiste gezien had, het beste gegeten en het verst gereisd. Toen ze voor morgenavond, kerstnacht, een barbecue planden werd het me teveel en ben ik binnen gaan zitten, wat niet hielp. Ik heb gedaan wat ik nooit verwacht had te doen. Ik ben naar de beheerder gegaan en heb hem gevraagd of ik alsjeblieft ergens anders kon staan, liefst direct of anders morgen. Er was gelukkig nog een kleine plek beschikbaar op een ongunstige plaats naast het toiletgebouw en daar sta ik nu. Luifel weer terug, stoelen en tafel naar binnen, kleedjes van Gilles opgerold, alles vastgezet en toen met behulp van beheerder, een Franse buurman en nog iemand anders achteruit de nauwe doorgang zonder draairuimte uitgemanouvreerd en op het nieuwe plekje alles weer geïnstalleerd. Heerlijk rustig hier! Ik ben klaar voor kerstavond!