Het kan ook nooit eens normaal

Het is 22 graden en zo warm blijft het de hele week. Geheel tegen mijn plannen, wens of gewoonte in verblijf ik dus een week lang op een echte campingcamping, een kilometer van de kust in Torrox, 50 km voor Malaga. Ronda, Sevilla, Cordoba en Granada moeten maar even op mijn bezoek wachten: het is té mooi weer om rond te reizen, dus ben ik na mijn bezoek aan Maartje en Jacob naar de kust gereden.

Ik reed naar Nerja, naar een vrije camperplaats direct aan de kust, want ik kon weinig plekken in deze omgeving vinden en wat er is, is bezet door overwinteraars, zoals ik helaas ontdekte.  Ik kan wel wat hebben, maar op de vrije plek in Nerja was het een zooitje; alles kriskras door elkaar, overal afval en de bosjes dienden als toilet. Het was een soort vrijplaats, maar een waar ik me niet fijn voelde en waar ik de camper klem reed, omdat de uitgangsweg kapotgereden was, met té diepe gaten om doorheen te kunnen rijden.  Gelukkig lukt het achteruitrijden steeds beter.

Bijna alles hier in Torrox is Engels. Ook in het wijkje rond de camping zie ik alleen Engelse nummerborden en dat betekent dat er pubs zijn, open pubs, wat na een voornamelijk uitgestorven vakantiekust een welkome afwisseling is, zeker met oudejaarsavond a.s. vrijdag! Dus zit ik in het achtermiddagzonnetje te schrijven op het terras van een restaurantje en denk ik terug aan de kerstdagen en wat ik allemaal heb meegemaakt.

Over mijn verblijf in Castell de Ferro valt weinig te vertellen. Het was een rare, onheilige kerstavond vol steeds lawaaiiger wordende Fransen, Engelsen en Duitsers, die zich strikt tot hun eigen coconnetje beperkten, de Fransen bijgelicht door de flikkerende ledlichtsnoeren in blauw, groen en rood waarmee ze  hun campers versierd hadden. Het was tijdens mijn reis de eerste keer dat ik met niemand langer dan 20 seconden contact had, dus was ik er niet rouwig om om naar mijn vrienden in Lanjarón te vertrekken.

Ik dacht inmiddels een vrij ervaren bergberijder te zijn - ik heb immers al op veel plaatsen geoefend ;) -, maar op eerste kerstdag aangekomen in Lanjarón, wachtend op Jacob die me naar hun huis zou gidsen, bleek ik de erg hoge en erg steile, in mijn optiek ontoegankelijke berg waar ik op uitkeek en die in wolken gehuld was, op te moeten rijden. Hun huis lag daar op 1000 meter hoogte, maar Jacobs suggestie om de camper achter te laten sloeg ik af. 
Nou ben ik niet bang uitgevallen en kon ik Jacob volgen zodat ik al rijdend een idee kreeg van de krapte van de bochten en de steilte van de weg -die net zo breed was als mijn camper-, maar op een onbekende weg, te mistig om vooruit te kunnen kijken, de balans vinden tussen genoeg afremmen voor de bocht en hard genoeg gasgeven om de berg op te komen, viel nog niet mee. Een keer stotterde de bus omdat het ABS-systeem zich ermee bemoeide en dacht ik dat het mis zou gaan, maar gelukkig reed hij verder. 

Tot we bij Jacobs huis aankwamen en ik stopte, net om een hoek op een erg steil stuk met achter mij een ravijn, omdat hij afsloeg naar een plek die ik niet kon indraaien én waar ik niet kon staan. Kom maar even kijken wat het beste plekje is, zei Jacob. Toen ik de bus op de handrem zette, heb ik het rempedaal maar een fractie van een seconde losgelaten, omdat de handrem het niet hield. Dus rondkijken was geen optie. 
Daar stond ik met mijn voet op de rem en het zweet in mijn handen. We bedachten vanalles: hoe en waarheen, Maartje kwam helpen duwen en meedenken, maar 3,5 ton is best zwaar. Elke poging om door te rijden mislukte en leidde tot nog een stukje verder achteruit in de richting van de afgrond. “Niet je rem loslaten”, zei Jacob….. Inmiddels was mijn voet eraan vastgeplakt en durfde ik ook de handrem bijna niet meer los te laten wat toch moest om vooruit te kunnen rijden.
 

Uiteindelijk is het gelukt. Met achterlaten van een dikke zwarte bandenstreep en met behulp van rotsblokken achter mijn achterwielen en als extra kracht een sleeptouw aan Jacobs busje, lukte het om de bus op gang te krijgen en ben ik verder de berg opgereden waar de camper precies paste op een vlak stukje grond bij de ‘zandgroeve’. Daar heb ik hem laten staan tot ik weer weg ging. Ik heb in tussentijd mijn bergbenen flink op peil gebracht met op en neer naar mijn bus lopen, want de bus verzetten begon ik niet aan, omdat ik moed moest verzamelen om opnieuw op die berg te durven rijden. Dat lopen was geen straf, want de wolken waren weg en het uitzicht op de omgeving was adembenemend, -niet alleen vanwege de afgronden-. 
Toen ik maandag vertrok, ben ik met wat hulp en flink steken gekeerd en met enigszins bibberige benen achter Jacob, Maartje en Roemer aan over de smalle, steile weg en door de haarspeldbochtjes manoeuvrerend naar beneden gereden.

De dagen bij Maartje, Jacob en hun gezin waren heel gezellig! Fijn om hen allemaal weer te zien in hun prachtige Cortijo op de berg in Lanjarón. Er is een goed huis met zwembad en uitzicht op zee -20 km ver, hemelsbreed- er zijn talloze handige schuurtjes, een grot, een olijfboomgaard, vruchten-en notenbomen, 7 kippen in een ren en een moestuin, eigen waterbronnen, een bewateringssysteem  en wateropslag.

De dag voor ik kwam, is het gezin uitgebreid met een 5 weken oude puppy en een kitten, dus met Kobus en Gilles erbij een huis vol: 3 volwassenen, 3 ‘kinderen’, 3 honden en een kat. Het kwam goed uit dat het koud was, want de baby’s hielden iedereen binnen en bezig.
Weer helemaal op de hoogte  van elkaars wederwaardigheden ben ik met medenemen van de laatste paprika’s, prachtig sinaasappels, mandarijnen, citroenen en kiwi’s, olijfolie en walnoten tevreden verder gereisd.