Memory lane

Toen ik 11 jaar geleden voor het eerst in Portugal was op zoek naar de warmte in de hoop mijn gezondheid te verbeteren, kwam ik in Santa Luzia terecht. Ik huurde er voor een maand een deeltje van een prachtig pand dat vijfpersoons ‘appartement’  genoemd werd. Het was een koud en vochtig plekje met een woonkamer/keukentje onder een trap naar de vide met slaapbank, op de vide een bed en achter de keuken een enkelsteens slaapkamertje zonder verwarming. Ook in Portugal kan het in de winter flink koud en nat zijn en de onverwarmde woningen dus vochtig en kil.  Zodra de zon scheen, ging ik op het gezamenlijk dakterras of op een bankje op de boulevard zitten opwarmen en breien.

Eerst kwam mijn zoon een week langs met een vriendinnetje, Anja, ze was erg jong en vond het er doodsaai, maar ja, ze hadden geen cent te makken en ik had ook niet veel, dus werd het een simpel weekje waarin we zelf kookten, naar het strand liepen, een beetje rondkeken en één keer vanaf Tavira met de trein naar Vila Real de Santo António reisden. De trein die vanaf Lagos langs de hele kust van de Algarve rijdt, eindigt daar bij de Guadiana, de grensrivier tussen Portugal en Spanje. Daar namen we een open pontje dat naar Ayamonte in Spanje voer. In die tijd was Zuid-Europa schrikbarend arm en ik herinner me dichte winkels, vervallen huizen en armoedige mensen die op straat schelpjes en wilde asperges probeerden te verkopen. Het centrum van Ayamonte was de moeite waard. Een stad tegen de bergen boven de rivier gebouwd met schaduwrijke pleintjes, veel groen, prachtig betegelde bankjes om op te zitten en nog mooiere, volledig betegelde of witgeverfde huizen. We liepen er wat rond en als lunch aten we in een cafetaria brood met tomatenprut en koffie, want dat kostte bijna niets.

Ook mijn broer en zijn gezin kwamen langs. In theorie pasten we met zijn vijven in het appartement, maar de werkelijkheid was weerbarstiger. Gelukkig konden we voor een prikkie van een Engelse dame een week haar huis in het nabijgelegen vakantiepark naast de toegang naar Praia do Barril huren. Over dat bezoek is veel te vertellen, maar dan wordt het verhaal te lang. Samengevat: eerst de pubermeiden ontluizen, de tuinset naar het dakterras slepen om daar heerlijk te zonnen, met het treintje naar het oogverblindend mooie witte strand, stoer zwemmen in de koude zee, tochtje naar Spanje met de auto, Castro Marim en Tavira bekijken, lekker samen uit eten. Mooie herinneringen!

De rest van de tijd liep ik van het appartement langs de Ria Formosa, het natuurgebied dat van Faro tot voorbij Tavira loopt, naar het toegangspad met treintje. Ik liep, want ik kocht liever koffie met wat lekkers, dan een treinkaartje. Het is een eindeloos slikken, schorren en geulengebied vol vogels, waarachter prachtige stranden liggen die vaak alleen bereikbaar zijn met een boot. Het strand in Santa Luzia, Praia do Barril, is in de winter als het pontje niet vaart, zelfs alleen via een bruggetje, een looppad en een tsjoekstjoektreintje te bereiken. Maar dat is de moeite waard!  Je vind er het ankerkerkhof, waar de ankers van de teloorgegane tonijnvisserij liggen en de voormalige gebouwen als een soort museum bewaard worden, met restaurantjes en winkeltjes. Tijdens mijn wandeltochten kwam ik overal campers tegen, die waar het kon, stonden en overwinterden, wat toen nog mocht.

Vijf jaar geleden was ik nogmaals in Portugal. Dit keer in Tavira, waar ik opnieuw wildkamperende campers zag staan. Ik vond vijf weken alleen in een overigens dit keer fraai huisje zo saai, dat ik een rugzak inpakte, Gilles een muilkorf omdeed, twee treinkaartjes voor ons kocht en de trein naar Lagos nam. Mijn zoons hadden er veel mooie zomers doorgebracht en ik wilde wel eens zien hoe het daar was. Ik kon een week een privékamer huren in het leukste en mafste hostel ooit. Door Duitsers opgeknapt en ingericht met alles wat voorhanden was. Er logeerden jonge mensen uit heel de wereld en nog een Catalina! Een Duitse studente die met haar vriendin voor de colleges weer begonnen een poosje in Lagos was. Haar naam kwam uit een boek dat haar moeder las toen ze zwanger was.  
Zo ontstond langzaamaan het idee dat in de winter naar de warmte goed voor me was, maar dat een maand of langer op dezelfde plek te saai was en een camper dé oplossing zou zijn. 

In Olhaõ kwamen de herinneringen aan vorige bezoeken aan Portugal terug en besloot ik een ritje Memory lane te maken. Het was erg leuk om de plekken van toen nogmaals te bezoeken, alhoewel niet alles van een leien dakje ging. Toen ik in Santa Luzia aankwam, begon het te regenen en was het koud. Er was een vrije camperplek, dus daar overnachtte ik, maar de volgende morgen regende het nog steeds en was het nog kouder. Geen ideale omstandigheden om naar het strand te lopen, dus besloot ik dat Tavira met somber weer meer te bieden had en ik vandaar op de fiets naar Santa Luzia kon zodra het beter weer was. Jammer genoeg is wildcamperen inmiddels bijna overal verboden en ben je aangewezen op overvolle saaie camperparken, waar oudere stelletjes huishoudentje spelen en strikte regels voor álles gelden. In Tavira werd er nog net niet om de plaatsen gevochten. Het was zaak er ‘s morgens vroeg te zijn, zodat je als er iemand vertrok een plek had en reserveren was niet mogelijk. Ik kwam dus voor niks en overnachtte op een modderplaats naast een groot winkelcentrum waar je 24uur gedoogd werd en doodde de tijd in dat vreselijke winkelcentrum. Wat een saaie, kleurloze en goedkope troep dragen en gebruiken de mensen in Portugal en wat zijn wij in Nederland verwend! 
Ik ben geen ochtendmens, maar het lukte me om er tegen negenen te zijn. Ik was de derde in de rij en kon alleen een plek krijgen als ik geen stroom nodig had. Ik heb een zonnepaneel en dat laadt zonder zon maar langzaam op, maar ik waagde het erop. Ik stond op een verloren hoekje aan de zijkant met zicht op groen. Precies goed voor mij.

Wachtend op beter weer fietste ik door Tavira. Eerst naar het strandje achter de zoutpannen, vervolgens naar het centrum waar ik nog een paar van die fantastische Portugese messen kocht in het winkeltje waar ik al twee keer eerder was. Gilles was lopen aan de lijn in een stad inmiddels ontwend en het park naast de rivier waar ik met hem naartoe wilde, werd opgeknapt en was afgesloten, dus liepen we door het stadje en vochten we uit wie de baas was. Ik won.
De volgende dag werd zon verwacht en dat klopte! We fietsten al om half 11 naar Santa Luzia. Ik genoot van de zon en de bekende route. Dit keer zou ik wél het treintje nemen! Niet dus. Honden zijn verboden in het treintje, dus werd het weer lopen…. Het strand lag er prachtig bij. Eindeloos lang, wit en zonnig met hier en daar wat mensen, wat een genot! We liepen een eindje door de zee en Gilles rolde en huppelde over het strand. Daarna zat ik heerlijk in de zon en twijfelde of ik zou gaan zwemmen, maar de wind was best koud en dus keek ik alleen hoe anderen dat deden. 
Om één uur trok de wind aan en de lucht dicht. Dat was niet de bedoeling! We vertrokken, want het werd koud en ik had wel extra kleren meegenomen, maar die zaten in de fietstas en het was nog 25 minuten lopen. Totaal verkleumd kwam ik terug in Tavira, maar het was gelukt!

De volgende dag vertrokken we. Eerst reed ik naar de Mercado Municipal en de biologische winkel ernaast om boodschappen te doen en ik dronk koffie in het barretje waar nog steeds dezelfde vrouw werkt als 11 jaar en 5 jaar geleden. Ze is nog steeds snel en vriendelijk en begrijpt nog steeds geen woord Engels, ondanks alle toeristen die bij haar komen.  
Daarna reden we via de toeristische route naar Vila Real de Santo António met de bedoeling om daar opnieuw de pont naar Ayamonte te nemen. Ik kon er geen fijne plek vinden om te overnachten en de camperplaats naast de rivier was vol en onaantrekkelijk. Een optie was overnachten bij de Intermarché en dan de volgende morgen de pont nemen, maar ook daar voelde ik me niet prettig.
In een opwelling reed ik naar Castro Marim. Dat was een goeie keuze. Aan het begin van het Middeleeuwse stadje was een parkeerterrein naast de enorme vesting, waar nog een paar campers stonden. Vanmorgen bekeken we het stadje, waar we een grote zaterdagmarkt tegenkwamen. Ik hou daarvan. Veel kramen met van alles. Van jonge boompjes en fruit, tot gereedschap, ondergoed, sjaals en tweedehandkleren. Er waren geïmproviseerde terrasjes en daartussen rondlopende muziekbandjes.

Ayamonte zal ik waarschijnlijk over een paar weken op weg naar Spanje via de brug aandoen, maar misschien ook niet. Nu sta ik in de buurt van het vliegveld van Faro, waar morgen mijn nicht aankomt die 10 dagen mee gaat reizen. We hebben er beiden zin in en in het volgende verhaal zullen de wederwaardigheden van de Catalina’s te lezen zijn.