Terugblik op Italië op weg naar Spanje

Inmiddels zit ik op de veerboot van Civitavecchia naar Barcelona en kijk ik terug op een fijne reis door Italië en het heerlijke verblijf bij Wilma en René. 

Ik zit in het kale, lege zelfbedieningsrestaurant van een enorm schip van de Grimaldilines en kijk uit op de bergen van óf Sardinië, óf Corsica waar ik ooit te voet doorheen getrokken ben. We zijn tussen de eilanden doorgevaren en ik denk dat het Sardinië is. Het schip stampt flink en Gilles vindt het niét leuk. Hij moet namelijk een muilkorf om, wat de eerste keer is en elke keer als ik kijk heeft hij hem eraf gewerkt. Niks past op dat leuke koppie. Blijkbaar is een gewone hondekop op een klein hondje ongebruikelijk. Hij mag ook nergens komen en waar hij wel mag niet loslopen. Poepen op een dek doet mijn welopgevoede hondje niet, dus ja, hij heeft een hondeleven-voor-een-dag. 
De afvaart was flink verlaat, 3 uur, en we mochten daarbovenop na 2 uur kijken naar-onafgebroken-rijen-vrachtwagens-die-het-schip-inreden, pas als allerlaatse met een paar busjes en nog 2 campers aan boord. Uiteindelijk konden we om 4 uur vannacht gaan slapen en het werd een kort nachtje, want het duurde even voor we een beetje aan het stampende en schuddende schip gewend waren. Gilles heeft -hoop ik- ook slaapgebrek en zit nu dus moederziel alleen in een hut en slaapt hopelijk en ik zit ergens te schrijven. 

Ik heb veel moois gezien en zonder dat dat het plan was, heb ik naast prachtige landschappen voornamelijk kerken gezien. Dat is in zo’n altijd al katholiek land als Italië niet gek, maar het was niet de opzet. Veel musea en aanverwanten waren zo laat in het jaar dicht, of alleen ‘s morgens open als ik ‘s middags kwam of andersom, of alleen in het weekend….
Het archeologisch museum in Tuscania met allerlei Etruskische vondsten had ik graag willen bekijken. Ook dat in Tarquinia heb ik gemist maar dat kwam omdat ik nergens met mijn camper mocht staan. De ruim 2500 jaar oude Etruskische graven, prachtig versierd met helder gekleurde fresco’s net buiten die stad, lagen verspreid op een groot stuk land met uitzicht op het oogverblindend mooie rivierdal van het stadje Marta. Ik ben erg geïnteresseerd in de Etrusken, die vóór de Romeinen er de baas werden, in dit deel van Italië woonden. Er is geen geschreven overlevering, maar te zien aan de afbeeldingen op deze prachtig kleurige fresco’s, was het een beschaafde, sociaal hoog ontwikkelde cultuur. Levensechte afbeeldingen van leeuwen en dolfijnen, van vrouwelijke en mannelijke dansers en muzikanten, met meetkundige repeterende patronen versierde plafonds en zeer fijn aardewerk, beeldjes en sieraden. Op de fresco’s is ook te zien dat de gewaden van de vrouwen fijn, beweeglijk en transparant waren.  De Romeinen hebben veel van hen overgenomen. Aquaducten bijvoorbeeld. Ook laat het volk tot de dag van vandaag z’n sporen na: het grondplan van kerken is gebaseerd op hun gemeenschapszalen.
Op de site waren naast de graven een grote verzameling nog oudere stenen grafvazen te zien, stammend uit 1020-750 vóór Christus.

Tijdens mijn bezoek zijn Wilma en ik met de camper op stap geweest. We hadden mazzel, want na een sneeuwbui verlaat vertrokken, hebben we geen slecht weer meer gehad en zelfs een dag zon. Het was heel gezellig in het kleine huisje-op-wielen. In deze tijd zijn de avonden lang en koud, dus hebben we lekker gekookt in het keukentje, een restje Ratafia en een fles cider uit Champcharme opgedronken en ‘s avonds dvd’s gekeken en spelletjes gedaan. We hebben Assisi, Spello en Montefalco bezocht. Wat een prachtige bergstadjes! Alle drie ommuurd, heel steil en heel oud. Dat er door die smalle, steile straatjes auto’s rijden, blijft me verbazen. Zij liever dan ik, maar waarschijnlijk zijn ze er opgegroeid en eraan gewend. 

Assisi liep over van heiligheid: prachtige, rijk gedecoreerde kerken: teveel om allemaal te bekijken; priesters en jongeren wachtend op een plekje in een van hun biechtstoelen; kloosters, monniken, zusters; gelovige toeristen en heel veel souvenirwinkeltjes vol rozenkransen, afbeeldingen van de heilige Franciscus en andere religieuze herinneringen voor thuis. Voor we de volgende dag naar Spello vertrokken hebben we de Basilica Santa Maria degli Angeli bezocht, die over de Portiuncula kapel heengebouwd is. De heilige Franciscus heeft deze zeer oude kapel eigenhandig heropgebouwd en die wordt daarom beschermd en gekoesterd. Ik heb er heel veel foto’s gemaakt, want het ene was nog mooier dan het andere. Enkele ervan zal ik bij dit blog plaatsen met commentaar en uitleg.

Spello heeft me betoverd. Prachtig onderhouden, gebouwd van roze en lichtgele stenen ligt het te pronken op een berg. Je kunt zien dat hier met liefde en trots voor de stad gewoond wordt. Buiten de muren lag naast het voetbalveld een parkeerterrein waar we mochten overnachten. Het was die dag stralend weer en omdat in Italië ‘s middags alles een paar uur dicht is, hebben we daar in het zonnetje geluncht. Een mooi gelegd onmogelijk steil weggetje leidde ons daarna via een poort de stad in. Overal schattige smalle en steile straatjes vol planten, verzorgde nisjes in de muren, aan een pleintje Romeinse resten: een tempel waar later een kerk in gebouwd was en ommegangen over de stadsmuren met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen en het Umbrische platteland vol olijfgaarden, wijngaarden en akkers. Erg groen en landelijk. De werkelijk schitterende fresco’s van Pinturicchio in de Santa Maria Maggiore, op en top Renaissance,  waren het hoogtepunt van ons bezoek hier. Er worden verhalen op verteld en je komt ogen tekort. Alle afgebeelde personen zijn individuen met sprekende gezichten, overal gebeurt iets, de kleuren zijn geweldig en het perspectief maakt het af. Na een heerlijke cappucino om op te warmen zijn we voldaan, arm in arm om niet het steile weggetje terug of te buitelen, in het donker terug naar de camper gelopen.

De volgende dag hadden we wat tijd over en hebben we op de gok een van de bergstadjes langs de route naar huis gekozen om te bezoeken. Montefalco was niet erg toeristisch, maar op een rustige manier aangenaam en mooi met gewone winkels en barretjes. Ook hier was alles steen en ook hier verzachtten de bewoners het met planten. We hebben in een prachtige linnenwinkel met lokaal gemaakte spullen elk wat moois gekocht en zijn daarna via heel smalle straatjes zonder auto’s  langs de stadsmuren teruggelopen. 
 

Wanneer ik verder schrijf, ben ik in Spanje! Weer andere gewoontes, weer een andere taal en hopelijk wat warmer weer.