Via Marbella naar Ronda

Ik zit op een fantastisch luxe terras aan zee in Marbella een cola te drinken. Ik lijd aan omgekeerde hoogmoed en wil eigenlijk niet gezien worden op dure terrassen waar je als een vorst behandeld wordt, omdat er alleen mensen met geld komen die minder niet accepteren en ik dit soort gedrag verafschuw. Niet dat ik dat iemand misgun, maar er zijn zoveel mensen die niks hebben en dat wringt. Maar vandaag geniet ik ervan. Ik word met alle egards behandeld. Alleen een cola is prima, Gilles krijgt een hondenkoekje en een bakje water en ik laaf me aan het uitzicht en en de aangename warmte van de zon.

Veel heb ik hier niet te vertellen,  want ik heb weinig meegemaakt. Op de dag na mijn vorige verhaal werd Gilles ‘s nachts ziek. En niet zo’n  beetje ook. Slaapdronken heb ik de troep opgeruimd en schoongemaakt en de rest van de nacht moest ik hem elk uur naar buiten laten om herhaling te voorkomen. Na deze slapeloze nacht was ik de volgende nacht zelf aan de beurt. Nooit geweten dat je buikgriep -ik denk het norovirus- van je huisdier kunt krijgen en andersom. Na nog een slapeloze nacht ben ik op bed neergestort. Ik kan me niet heugen dat ik me zó beroerd heb gevoeld. Mijn halve leven kwam in koortsdromen voorbij en ik was uitgedroogd omdat ik de eerste dag zelfs geen slokje water kon binnenhouden. Bijna 3 dagen later kon ik langer dan een half uur wakker blijven en kwam ik bij m’n positieven.

Inmiddels is alles heet gewassen en zijn de camper en ik schoongeboend en zit ik op een volgend terras een cola te drinken. Ik ben eindelijk in Ronda beland en ik heb er na drie weken malaise weer zin in! Blijkbaar gedij ik niet goed in toeristengebieden, ook niet aan de warme kust en heb ik meer nodig dan zon alleen. Dus ben ik de camping ontvlucht, waar ik ziek en wel tussen het slapen door heengereden was - het moest wel, want het water was op - op zoek naar inspirerende omgevingen. 

Ik maakte al drie keer plannen om Ronda te bezoeken, maar elke keer kwam er iets tussen. Het vaak koude en natte weer hield me ook tegen. Nu waren de weersvoorspellingen goed met gisteren en vandaag zon, dus liet ik me niet meer weerhouden. De route ernaartoe ging door de bergen en ik moest weer even wennen. Je rijdt geen minuut achter elkaar op een recht stuk, dus komt er niks van rondkijken. Wát ik zag was prachtig. Veel relatief heuvelachtige met pijnbomen begroeide bergen, maar ook grillige kale rotsen. Eenmaal cirkelde de route zich om een grote kale berg heen die boven de boomgrens lag. De witgrijze rotsen met alleen soms wat kruiden begroeid maakten indruk. Unheimisch verlaten en ongenaakbaar stond de berg er te zijn en liet auto’s op zijn flanken toe. Toen ik eindelijk durfde te stoppen om een foto te maken, was het te laat om dat vast te leggen en bleek het een onhandige plek: Aan de overkant van de weg, met bomen die het uitzicht blokkeerden en net voordat er een bocht omhoogging, zodat ik niet kon zien of er verkeer aankwam én ik snel op moest trekken om de berg te halen. 

Na 50 km slalommen zag ik Ronda liggen. Het witte stadje lag in de bergen te pronken tussen twee Nationale parken in: de Sierra de las Nieves en de Sierra de Grazalema. Het steekt hoog boven het relatief vlakke dal eromheen uit, want het ligt op een berg die in tweeën wordt gedeeld door een heel diepe kloof: de Tajo de Ronda, op sommige plekken 120 meter diep. De rivier, de Guadalevin, heeft die ooit uitgesleten, maar is nu in deze droge tijden een ministroompje dat je nog op sommige plekken langs de kloof heel ver beneden kunt zien.

De twee stadshelften worden met elkaar verbonden door 3 bruggen. De Puente Romano, de oudste: een Moorse brug gebouwd op Romeinse fundamenten, werd tot de 16e eeuw gebruikt, maar voldeed niet meer en heeft ook nu geen echte functie meer dan mooi zijn voor de toeristen. De Puenta Vieja stamt uit de 16e eeuw, maar voldeed in de 18e eeuw niet toen de stad uit wilde breiden en er ook water naar de uitbreiding geleid moest worden.
Tenslotte de Puenta Nuevo dé publiekstrekker van Ronda en wel 98 meter hoog. In 1735 begon de bouw ervan, maar óf de architect (José Martin de Aldehuela), óf de bouwer (Juan Antonio Diaz Machua), óf beiden hadden iets fout gedaan en de brug stortte in 1740 in, wat 50 levens kostte. In 1751 werd de bouw hervat nadat er verschillende nieuwe tekeningen en berekeningen gemaakt waren en deze keer lukte het wel. In 1793 was de bouw voltooid en kon de stad verder uitgebouwd worden op de Mercadillo.
Er gaat een verhaal dat de architect van de brug af viel doordat hij naar zijn afgewaaide hoed graaide, maar hij stierf in 1802 in Malaga een natuurlijke dood.

De geschiedenis van Ronda begon lang geleden zoals te verwachten is op zo’n strategische plek. Er zijn prehistorische resten in de buurt gevonden, maar de oorsprong van de stad is Keltisch. Zoals op veel plaatsen in Andalusië volgden vele volkeren de Kelten op: Feniciërs, Grieken, Romeinen. Veel historische gebouwen in de oude stad stammen uit de Moorse tijd die tot 1485 duurde, toen Ronda de hoofdstad van die streek was. De Marokkaanse Almohaden-dynastie bouwde de Arabische baden, een goed bewaard badhuis waarvan de ruines nog te bekijken zijn. Toen de christenen de stad veroverden, gaven ze de gebouwen een christelijke invulling.

Ik voel me hier fijn. Dit stadje voelt ruim en vriendelijk aan. Er wordt goed voor gezorgd en ook voor de inwoners. Overal schone, schaduwrijke en onderhouden parken met bankjes, sportparken met apparaten en speeltuinen voor de kinderen. Ze worden allemaal gebruikt als uitrust-, uitlaat- en ontmoetingsplek. De straten zijn schoongeveegd en overal staan vuilniscontainers. Er loopt een prachtige wandelroute langs een groot deel van de muur, ook weer met veel bankjes. Ik kan me zo voorstellen dat daar op lange warme zomeravonden geflaneerd en geflirt wordt. Hier zag ik de eerste amandelbomen in bloei staan: aankondigers van een nieuwe lente! Ook het grote plein bij de Plaza de Torros, de oudste nog bestaande stierenvechtersarena van Spanje, ligt er prachtig bij.
 

Veel meer dan lekker rondlopen door al dit prachtigs was niet nodig. Er viel genoeg te zien, te ervaren en te fotograferen. Door het mooie oude gedeelte wandelen was fijn, de bruggen bekijken en oversteken ook, langs de indrukwekkende muren lopen met zicht op het hobbitachtige landschap ver beneden ook en zelfs een glimp in een kerk werpen - sinds Italië ben ik zo verwend door mooie kerken vol kunst, dat ik de Spaanse niet erg kan waarderen- . Ik heb zelfs een beetje gewinkeld in de aantrekkelijke winkelstraten toen ik op zoek was naar een wolwinkel. 

Nu zit ik tevreden in mijn campertje met de kachel aan te schrijven, want de nachten in Ronda zijn koud! Morgen trek ik verder. Het doel is Sevilla, waar ik al jaren naartoe wil.
Ik hoor nog laat een paar campers op dit parkeerplaatsje aan de rand van de stad aankomen en ben blij hier toch niet alleen te staan nu  eerder vanavond onverwacht mijn Finse, Duitse en Franse lotgenoten vertrokken waren na een rondje Gilles-uitlaten. Misschien afgeschrikt door de zogenaamde ‘parkeerwachter’, die met een geritseld neonhesje van de gemeente aan en een nepidentiteitskaart argeloze  toeristen parkeergeld aftroggelt. Gisteravond laat klopte hij op mijn camper, om kwart over tien. Ik heb de jalouzie iets naar beneden geschoven en hem met mijn allerstrengste schooljuffenblik aangekeken, mijn hoofd geschud, hem weggezwaaid en de jalouzie dicht gedaan. Ík heb hem niet  meer gezien.