Malaga

Zie je ons daar samen lopen 
naast elkaar – zo diep bedaard 
jij een lieve, oude taart
ik nog kras, dat is te hopen

Op een bankje in een parkje bij het super moderne havengebied van Malaga zag ik ze en ik moest aan dit liedje van Herman van Veen denken. Het ontroert me altijd weer als ik twee heel oude mensen stapje voor stapje, arm in arm samen over straat zie schuifelen. Genietend -keurig, warm en verzorgd opgetut- flaneerden ze samen met de andere Spanjaarden in het zonnetje langs de haven. 

Ik was daar beland nadat ik voor niks naar het Museo del Vidrio y Crista, het Glas-en Kristalmuseum, was gefiets vanaf de enorme campingplaats. Driekoningen is hier een nationale feestdag en het was prachtig weer. Alles bleek dicht, behalve de horeca en het leek of iedereen die dag op stap was. Overal mensen, fietsen, wandelwagens, stepjes en volle terrassen.

In Malaga begint op de avond voor Driekoningen een kinderfeest met een optocht met o.a muziekkorpsen door het centrum. Onderweg wordt snoep naar de kinderen gegooid, -nu uitgedeeld vanwege Covid- en aan het eind brengen de drie koningen in de kathedraal een offer aan het kindje Jezus waarna het feest wordt afgesloten met een concert. Aansluitend vinden de kinderen de volgende morgen op Driekoningen speelgoed als ze wakker worden. Ik zou wel willen weten of dit gebruik een kopie of inspiratie is geweest van of voor ons Sinterklaasfeest. Ik vermoed dat ook lang geleden de verbindingen en contacten in Europa veel intensiever waren dan ik en waarschijnlijk velen met mij denken en mensen elkaars ideeën oppikten en aanpasten aan de lokale culturen.

Malaga is een heerlijke stad. Het centrum is voor de feestfagen prachtig versierd met veel verlichting en bijvoorbeeld rode kerssterren en andere mooie planten. De dag voor Driekoningen had ik door de stad gelopen en in de overdekte centrale markt genoten van het veelzijdige aanbod uit de zee en de kennis, trots en kundigheid van de verkopers ervan. En zoveel groentekramen! Hier kun je in januari al verse uien, spinazie, bietjes,  tuinbonen en radijs e.d. kopen. Prachtig opgestapeld lagen ze te pronken en vroegen erom gekocht te worden. Wat ik dan ook deed. Verder waren er natuurlijk heerlijke sinaasappels, citroenen en mandarijnen en zelfs lokale mango’s en avocado’s. Vers ingemaakte olijven, allerlei peulvruchten, rijst uit Spanje, een enorme varëteit aan gedroogde hammen en worsten. Wat een overvloed, teveel om op te noemen. Zoals meestal heb ik afgelopen week elke dag uitgebreid moeten koken om al dat heerlijks op te krijgen…..

Veel meer dan koken en met Gilles lopen zat er niet in, want ik had last van mijn lijf, had steeds hoofdpijn en werd draaierig zodra ik bukte, waardoor ik niet goed verder durfde te reizen. Met spijt omdat ik niet alles in Malaga had gedaan wat ik wilde, verhuisde ik naar een rustige plek aan zee op de grens van Malaga en Torremolinos. Ik wist dat ik daar kon staan, want dat had ik gezien toen ik in 2018 zes weken in een appartement daar vlakbij had gewoond.

Het bleef prachtig weer en ik heb er zelfs een dag in een luw hoekje op het terras van een verlaten strandtent kunnen zonnen. Natuurlijk heb ik ook een keer in zee gezwommen en eindeloos met Gilles gelopen in de hoop dat de hoofdpijn over zou gaan, want rusten hielp niet. Uiteindelijk was ik het niet-verder-kunnen-reizen en de hoofdpijn beu en heb ik een osteopaat gevonden en gezocht. Een Nederlandse die 20 km verderop werkte. Wat een mazzel! Ik kon er dinsdag terecht. 

Langs het strand van Torremolinos loopt een prachtig aangelegde boulevard. Een breed trottoir met een aparte strook voor fietsers, stepjes en skeelers lokt vooral aan het eind van de dag mensen. Overal zijn stranddouches en watertappunten, vuilnisbakken die elke dag geleegd worden en wc-hokjes die elke dag schoongemaakt worden voor ze voor de nacht op slot gaan. Ook het zand op het strand wordt net als in Zeeuws-Vlaanderen regelmatig met een machine schoongemaakt en de straten worden geveegd. Hier begrijpen ze goed wat je moet doen om het toeristen naar de zin te maken! Sinds maandag zijn jammer genoeg bijna alle strandtenten dicht nu ook hier de kerstvakantie klaar is en iedereen weer naar school gaat of is gaan werken.

Terwijl ik mijn tijd uitzat, begon het vreselijk te stormen, zo hard, dat mijn camper wel een schip leek en ik één nacht elk uur wakker geschut werd en dreigde zeeziek te worden. De volgende dag heb ik de camper gelukkig op eeen luwer plekje achter wat bosjes kunnen zetten. Daar had ik geen zicht op zee, maar er was wel meer ruimte zodat ik niet bang hoefde te zijn dat Gilles onder een auto zou komen. Op het strand konden we toch niet lopen, want daar werd je gezandstraald.  “Elk nadeel heb z’n voordeel”, zei Cruijff…..

De behandeling heeft geholpen! Er zat vanalles rond mijn bovenrug en schouders vast en enigszins beurs van de intensieve behandeling ben ik naar de dichtstbijzijnde camperplaats gereden in Mijas-Costa, waar ik nu zit te schrijven.  Op aanraden van de osteopaat heb ik bij een soort chinese Action een lendesteun voor op de camperstoelen gekocht en een boekensteun, ook voor mijn ereader, tablet en telefoon om herhaling door een foute zithouding te voorkomen. 

Ik blijf nog een dagje hier om bij te komen en morgen komt de mobiele Petshampoo langs om Gilles  te wassen en te trimmen. Dat is hard nodig, want hij is inmiddels ipv wit-zwart goor-zwart. Bovendien bevalt het me hier goed in Mijas-Costa. Het strand is beloopbaar en winkels zijn hier wel open en terrasjes zijn ruim aanwezig voor een café solo of een caña. Bovendien is dit sub-tropische stukje Spanje aangekleed met prachtige planten en bomen die ik al lopende met plezier  bekijk en ik me verwonder over boomgrote ficussen en gatenplanten in de borders van parkjes.

Als alles volgens plan verloopt, ben ik vrijdagavond eindelijk in Ronda en kan ik  daar zaterdag overschrijven. Maar terugkijkend op de afgelopen tijd, dat zou zomaar anders kunnen gaan……