De laatste etappe voor Zepponami: de abdij en de Bagni di San Filippo

Toen ik naar de poort van de  Abazzia di Monte Oliveta Maggiore op de top van de berg was gelopen, dacht ik er te zijn, maar dat was niet waar. Er liepen na de poort en de eerste gebouwtjes twee bochtige weggetjes steil naar beneden, dus ik veronderstelde de abdij aan het eind ervan. Ik nam er een op goed geluk, net als medebezoekers die ook twijfelend rondkeken en brak gelukkig mijn benen niet. Na een paar bochten over de hobbelige weg kon ik eidelijk de abdij, omstreeks 1313 gesticht, zelf zien.

Hij lag er prachtig bij in de late middagzon. Binnen werden bezoekers ontvangen door een oudere monnik met de liefste ogen ooit boven zijn mondkapje. Hij zat achter een loket en ik wilde betalen, maar alles was liberamente accessibile en hij zat daar om net als overal in Italië green cards te checken. Het was er indrukwekkend stil en rustig, het ontroerde me - of kwam dat door die ogen- tot er een paar luidruchtige Italiaanse families binnenliepen, die zich niets aantrokken van de bordjes met ‘silenzio’ ,  jammer van de rust.

Binnen heb ik eerst de ommegang bekeken. De 15e eeuwse fresco’s vond ik erg mooi. In 36 taferelen in een heldere, aantrekkelijke stijl zijn het leven van de stichter van het klooster, Benedictus van Nursia uitgebeeld: op een ervan staan bijvoorbeeld twee mannen te kletsen, een half in zijn onderbroek omdat zijn lange kous is afgezakt: zo uit het leven gegrepen. Tussen de fresco’s in zijn als waarschuwing afbeeldingen van de hel te zien: wat daar gebeurt en zijn huidige en toekomstige bewoners.

Ik sloeg een hoek om en ging een trap op. Je kunt niet zien uit welke tijd de abdij stamt. Het is een mix van stijlen van heel oud tot 18e eeuws, met onverwachte zalen, trappenhuizen en doorgangen. Boven stapte ik de bibliotheek binnen. Helaas waren alle boeken dicht en opgeborgen in kasten. Er was een doorgang naar een zaaltje met tentoongestelde kerkelijke kunst, maar daar had ik inmiddels wel genoeg van gezien. Aan het eind van de bibliotheek waren nog 2-trappen-met-bordes en daar kon je de prachtige oude apotheek bekijken. Indrukwekkend glaswerk en prachtige kasten met porceleinen kruidenlaatjes. Die had ik graag van dichterbij gezien.

De kerk vond ik ongebruikelijk: een enorm deel voor de eredienst met veel pracht en praal, uitlopend in een kaal donker deel met stoelen voor de monniken/kerkgangers (?) en daarnaast een kapel, mooier dan de kerk zelf. Ik heb de ommegang nogmaals bekeken, want er was veel te zien. Daarna heb ik buiten rondgelopen over veel belopen paadjes op het mooie stuk land rondom met pijnbomen, olijfbomen, wijnstokken en omgeploegde veldjes. Er groeiden  enorme cactussen, ik zag kapellen, een begraafplaats, een groot niet meer gebruikt gemetseld waterbasin en prachtige uitzichten. De monniken verbouwen er druiven en olijven, graan en kikkererwten en maken wijn en olijfolie. De wijnkelders, waar je al het genoemde kunt kopen, heb ik ook even bekeken. Prachtige oude, enorme wijnvaten in een heel oude, gewelfde kelder. Je voelt er de vervlogen eeuwen.

Net voor het donker en op tijd om de inmiddels rode kliffen te fotograferen, was ik terug bij de camper. Na 7 kilometer bergafwaarts heb ik overnacht aan de rand van weer een ommuurd stadje: Buonconvento.

De volgende dag had ik wat tijd over en ik zocht op internet naar de hete bronnen waar ik ooit met Wilma geweest was, het leek me heerlijk om op deze zonnige dag een beetje te ‘kuren’. Tot mijn aangename verbazing, vond ik die weliswaar niet, maar wel de Bagni di San Filippo, die bijna óp mijn voorlopig laatste rit lagen. Ooit een kuuroord, nu verlaten, maar onderhouden en bezocht door locals, camperaars en hippies. Via een omlaag geduwd hek en een rommelig stuk land, kwam ik bij de heetwaterbronnen en waar ik in de zon in het hete zwavelige water heerlijk heb ontspannen, voor ik doorreed naar mijn vrienden.