Een hele week op dezelfde camping is niks voor mij

Ik moet maar weer eens iets schrijven over de afgelopen dagen, want hoewel ik weinig interessants ondernomen heb, valt er toch wel wat te vertellen.

Daar begin ik mee naast de begraafplaats op een bankje bij een fontein aan het begin van Torrox: zo’n typisch Andalusisch in en op elkaar gebouwd oud wit bergstadje. Na een week vertrekken zonder de plaats te bekijken, vond ik niet kunnen en ik had verder toch niks te doen. Fietsen was weer geen optie en Gilles mag niet in de bus, dus zijn we gaan lopen. Liever was ik nog een keer naar de kust gegaan, maar er hing daar al 3 dagen mist en hier scheen tenminste de zon.

We moesten toch even uitrusten van de klim ernaartoe. Een stijging van 134 meter over 2,6 km is voor Gilles en mij best veel. En we moesten nog terug. Rollen zou het makkelijkste zijn, maar er zitten teveel bochten in de weg. De camping ligt in de richting van Torrox-Costa. Denk aan Cadzand - Cadzand-Bad maar dan steil de berg op én af. Gelukkig ontdekte ik een pad terug langs de droogstaande rivier tussen boomgaarden en tuinderijen door: een beetje eenzaam, met verlaten, vervallen boerenhuizen, maar lekker stil en groen.

De week begon met prachtig weer, dus ben ik naar de kust gefietst. Overal strandjes en heel veel appartementen, maar nauwelijks natuur. Elk bruikbaar stukje berg in de wijde omtrek wordt gebruikt voor tuinbouw of er zijn Mango-en Avocadoboomgaarden aangepland. Dat zuipt heel veel water, terwijl het hier kurkdroog is, maar ik begrijp het wel. Op dit subtropische stukje kust groeit alles en toerisme en landbouw zijn hier zo te zien de belangrijkste, zo niet enige bron van inkomsten. “Morgen zonnen en zwemmen”, dacht ik. Terug naar de camping fietsen lukte echter maar gedeeltelijk en een zware elektrische fiets met een hond achterop een smalle bergweg opduwen waar ook nog auto’s rijden, deed me denken aan mijn fietstocht in de Morvan en was dus niet voor herhaling vatbaar.

Inmiddels sta ik in Malaga op een enorme camperplaats en schrijf ik verder. Al onderweg naar Ronda zag ik de mist om 12 uur optrekken en heb ik mijn plannen aangepast en een afslag naar de kust genomen. Ik voel me hier gelijk fijner. Als ik zou begrijpen waar dat aan ligt, zou ik er een handeltje in beginnen….

De volgende dag, woensdag, gingen we met zo min mogelijk spullen te voet naar het zand-en kiezelstrand. Heerlijk weer! Het was best stil. Hier en daar een wandelaar en een verdwaalde supper. Ook waren er een paar strandtentjes open. Beetje zonnen en zwemmen: genieten! Lopend terug zonder fiets ging beter, maar ik bedacht dat ik de volgende dag ook de camper kon meenemen en gelijk ergens boodschappen doen.
 

Het was een hele toer om hem uit de plek te krijgen en om de bomen op de camping heen te sturen, maar het lukte.  Bij een alomtegenwoordige Lidl kon ik gelukkig parkeren en wat boodschapjes doen.
Aan de kust van het verderop gelegen  Nerja, waar mooie stranden zijn, kon ik nergens parkeren. Overal borden met een camper-en caravanverbod en grote lege, onbestrate parkeerterreinen met een balk op 2 meter hoogte om ze te weren. Ik ben teruggereden en heb de camper maar gewoon langs de weg aan het strand gezet. Met een stoeltje voor mij en een paraplu tegen de zon voor Gilles bij de hand heb ik lekker zitten zonnen, dutten en breien.  En natuurlijk weer gezwommen. Handig  zo’n omkleedcamper na het zwemmen! Het zeewater was 18 graden en dus goed te doen. 

Terug op de camping bleek de plaats naast me bezet door een enorme camper en was er nauwelijks manouvreerruimte over. Uiteindelijk ben ik stukje bij beetje, geholpen door wederzijdse buren, zonder bomen of campers te beschadigen terug op mijn plek beland, waar ik besloot te blijven staan tot ik vertrok.
Nu had ik het toch al niet zo erg naar mijn zin op deze camping, maar toen even daarna zeemist op kwam zetten, werd het ook nog koud.

De volgende dag, oudejaarsdag, bleef het mistig en koud. Voor ‘s avonds kon ik terecht in een Engelse pub waar ik tegen betaling clublid kon worden en dan mee kon feesten. Dat werd met deze kou binnen gevierd, dus dat leek me niet slim. Het restaurant met terras naast de camping leek me een betere plek, maar daar dreunde de housemuziek om 6 uur al, dus heb ik met de klassieke radiozender aan en allerlei smakelijks op tafel lekker zitten breien. De volgende dag was het nog steeds mistig en van de stereo sauerkrautlucht van mijn wederzijdse Duitse buren werd ik ook niet blij. Lekker om te eten, maar niet om te ruiken. 

Uiteindelijk is de mist zondagmiddag om 2 uur opgetrokken en ben ik toch nog een keer naar de kust gefietst en teruggelopen. ‘s Avonds trok het opnieuw dicht en maakte ik 2 plannen. Als het de volgende dag opnieuw mistig was, ging ik naar Ronda en als de zon scheen naar Malaga. Het mistte nog steeds en de rest is al verteld.

Het wordt tijd dat ik uitvis waar ik na 10 weken reizen beland ben: of ik nog steeds op reis naar mezelf ben, of op de vlucht voor de sleur en voorspelbaarheid van mijn leven. Of moet ik niet moeilijk doen en gewoon genieten? Dat laatste begin ik morgen mee door naar de centrale markthal te fietsen en mijn hart op te halen aan verse groente en nog veel meer!